Αν έπρεπε να επιλέξω δέκα από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχω πάρει, τότε σίγουρα οι δυο θα ήταν αυτές που έχω κάνει με την Γελένα Ισινμπάγεβα. Αν πάλι έπρεπε να διαλέξω το πιο καθαρό βλέμμα, τότε αυτό και χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν μόνον το δικό της. 

Φεβρουάριος 2005 στο πιο κρύο ίσως μέρος της Μόσχας, στο ξενοδοχείο Ισμαίλοβο, εκεί όπου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 είχαν καταλύσει οι περισσότεροι αθλητές, ήταν το ραντεβού μου, με την Γελένα για μια συνέντευξη για λογαριασμό του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής (Τεύχος 92, 6 Μαρτίου 2005). Το προηγούμενο απόγευμα στο Ντονέτσκ της Ουκρανίας η Γελένα, με την «φόρα» που είχε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, είχε καταρρίψει ένα ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Με έστησε πέντε περίπου λεπτά.

Φορώντας την φόρμα της, μπροστά στην θέα μου άρχισε να χαμογελάει, προφανώς επειδή ακόμα ήμουν κοκαλωμένος από το κρύο. «Συγνώμη που άργησα, απλά όλη την νύχτα γιορτάζαμε το ρεκόρ». Στα χέρια μου κρατούσα μια φιάλη από ελληνικό κρασί. Αυτό είναι για εσένα. Της είπα. Δεν ξέρω αν πίνεις…  «Γιατί να μην πίνω, εχθές βράδυ αν δεν κατάλαβες, δεν γλεντούσαμε με νερό, θα κρατήσω το δώρο σου και θα το ανοίξω την άλλη εβδομάδα που λογικά θα σπάσω πάλι το ρεκόρ» μου είπε χαμογελώντας. Πριν κάνω την ερώτηση για το αν μια αθλήτρια πίνει, πρόλαβε την σκέψη μου και γελώντας μου αποκρίθηκε πως «δεν είμαι υστερική, ούτε μου αρέσει κάθε δευτερόλεπτο της ζωή μου να κυλάει βασιζομένο σε αυστηρό πρόγραμμα, οπότε όταν προκύψει κάποια αφορμή, ναι πίνω». Καθίσαμε για περισσότερο από 2 ώρες. Ο λόγος που ξεχώρισα εκείνη την συνέντευξη, ήταν πρώτον οι ταχύτατες και περιεκτικές απαντήσεις της. Χωρίς ίχνος φλυαριών και δεύτερων σκέψεων, ουσιαστικά ξεκινούσε τις απαντήσεις της πριν καν θέσω τα ερωτήματα μου. Αυτό όμως που την ξεχώρισε στα μάτια μου δεν ήταν τόσο το γρήγορο μυαλό της, όσο το καθαρό μυαλό της και η διαυγής ψυχή της.

Η εικόνα της δεν μου θύμισε παιδιού. Γιατί ας μην λησμονούμε πως ο κόσμος των παιδιών είναι και ο πιο σκληρός, αλλά ενός κοριτσιού καλού παραμυθιού που ωστόσο πατάει πάρα πολύ καλά στα πόδια του στην γη. Εκείνο το παγωμένο πρωινό χώρισαν για πρώτη φορά οι δρόμοι μας. Κατά διαστήματα και συνήθως μετά από κάθε της παγκόσμιο ρεκόρ, ανταλλάσαμε κάποια sms. Μια πρωία είδα σε ένα ρωσικό κανάλι, πως η Γελένα εγκατέλειψε τον προπονητή της και ουσιαστικά δεύτερο πατέρα της Εβγκένι Τροφίμοφ, για έναν άλλο εξαιρετικό προπονητή, τον Βιτάλι Πετρόφ, τον άνθρωπο πίσω από τον μεγάλο Σεργκέι Μπούμπκα. Δεν το κρύβω ότι σπάστηκα, ιδιαίτερα όταν είδα στα ρωσικά κανάλια τον Τροφίμοφ, ουσιαστικά να κλαίει και να έχει οδηγηθεί στο νοσοκομείο από μαρασμό. Εκεί που δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήταν όταν άκουσα πως εκτός από προπονητή, άφησε την πόλη της Βόλγκογραντ και την Ρωσία, για να πάει στο Μονακό, όπου μέχρι σήμερα έχει διαμέρισμα με θέα στην θάλασσα.

Το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα. Το σοβιετικό σύνδρομο, που δυστυχώς πέρασε και στην σύγχρονη Ρωσία. Ποιο είναι αυτό; Όσο καλά και αν είσαι είτε στη δουλειά σου, είτε και στη προσωπική σου ζωή, πάντα θέλεις να φύγεις από τη χώρα σου. Στην περίπτωση της, η Γελένα είχε μια επιπλέον δικαιολογία. Ζούσε σε μια μικρή πόλη χαμένη μερόνυχτα τις προπονήσεις, οπότε ήθελε να αλλάξει αέρα. Καθοριστικό ρόλο σε εκείνη της, την απόφαση έπαιξε και ο Σεργκέι Μπούμπκα. Εκτός από τον σπουδαίο πράγματι πρώην προπονητή του και υπέροχο άνθρωπο που της γνώρισε, της φούσκωσε τα μυαλά για τις δυνατότητες που θα της προσέφερε η ζωή της στο Μονακό. Αν ο νέος αυτός κόσμος αφορούσε κάποια άλλη αθλήτρια από την Δύση ή ακόμα και την Μαρία Σαράποβα τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.

Ωστόσο η Γελένα το κορίτσι του παραμυθιού αφήνοντας τον τόπο της, άρχισε να αισθάνεται σαν το ψάρι που βγαίνει από τα νερά του. Όλη αυτή η αλλαγή μου έδωσε το κίνητρο να την συναντήσω ξανά. Πριν τρία περίπου χρόνια, μπήκα στο αεροπλάνο και ταξίδεψα μέχρι το Ντονέτσκ, για μια νέα συνέντευξη, αυτή τη φορά για λογαριασμό της «Γυναίκας». Σε ένα περίεργο παιγνίδι συμπτώσεων, το περασμένο βράδυ πριν από την συνάντηση μας η Γελένα είχε καταρρίψει ένα ακόμα ρεκόρ. «Θα σου έλεγα πως μου φέρνεις γούρι, αν σε συναντούσα πριν από τους αγώνες» μου είπε χαμογελώντας. Ορισμένοι κοινοί μας φίλοι, αλλά και Ρώσοι αθλητικοί συντάκτες μου είχαν πει να μην της θέσω ερώτηση που αφορούσε την συμπεριφορά της απέναντι στον προηγούμενο προπονητή της, ή αν της την έκανα, αυτή να ήταν η τελευταία ερώτηση της συνέντευξης. Δεν τους άκουσα. Παίρνοντας μαζί το πρωινό στο ξενοδοχείο, για την ακρίβεια εγώ, αφού εκείνη την έβγαλε με ένα γιαούρτι, ξεκίνησα την συνέντευξη με αυτή την ερώτηση. Το πρόσωπο της, αλλά και η απάντηση της μου θύμισαν τη Γελένα που είχα συναντήσει την πρώτη φορά. Όπως μου είπε «οι σχέσεις μας έχουν αποκατασταθεί, με κατάλαβε και μιλάω σε εβδομαδιαία βάση, τόσο με εκείνον όσο και με την γυναίκα του». Όσο για την αιτία της αλλαγής προπονητή, μου εξήγησε πως δεν αφορούσε κάποιο παράπονο, αλλά μια ανθρώπινη δική της επιθυμία για αλλαγή σελίδας.

Χωριστήκαμε για μια ακόμα φορά, με την επικοινωνία μας ωστόσο να είναι πιο πυκνή. Δυστυχώς η πρόβλεψη μου άρχισε να επιβεβαιώνεται. Η αθλήτρια Γέλενα, δεν ήταν πια η ίδια. Η άγνωστη για εκείνη λέξη ήττα, άρχισε να της γίνεται συνήθεια. Επειδή βέβαια τα χαρίσματα δεν χάνονται, ακόμα και στην περίοδο που ήταν ντεφορμέ έκανε τρία νέα παγκόσμια ρεκόρ. Τον Φεβρουάριο του 2011 επέστρεψε στην αγκαλιά του πρώτου της προπονητή Εβγκένι Τροφίμοφ, χωρίς όμως να αφήσει το Μονακό. Αν και με τον Τροφίμοφ πέτυχε ένα ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ η Γέλενα εξακολουθεί να μην θυμίζει την Γέλενα των περασμένων χρόνων. Τελευταία φορά ανταλλάξαμε μηνύματα στα γενέθλια της 3 Ιουνίου, που είναι την ίδια ημέρα με της μητέρας μου. Πριν λίγο καιρό διέρρευσε ένα κοινό μυστικό, πως ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου σκοπεύει να αποσυρθεί από τον αθλητισμό. Οι λόγοι που το περιβάλλον της επικαλείται, πολλοί και ειλικρινείς.

Πρώτον δεν αντέχει να βλέπει την ίδια ως φάντασμα του εαυτού της. Ο δεύτερος και εξίσου ανθρώπινος κρύβεται στην απίστευτη κούραση. Σωματική και κυρίως ψυχική. Η Γέλενα γυμνάζεται από τα 11 της χρόνια όταν έκανε ενόργανη γυμναστική μέχρι σήμερα, δηλαδή 19 ολόκληρα χρόνια χωρίς ουσιαστικά μια ημέρα παύσης. Πλην της σωματικής κόπωσης, η ίδια «πνίγεται» και από τις απαιτήσεις όλης της Ρωσίας που περιμένει από εκείνη σε κάθε αγώνα, αν όχι να κάνει ένα παγκόσμιο ρεκόρ, τότε σίγουρα να κερδίζει. Για να μην μιλήσουμε για τις αντίστοιχες και αφόρητες πιέσεις που δέχεται από τους χορηγούς της. Αν και το περιβάλλον της διαρρέει πως μετά από το Λονδίνο θα μας πει αντίο, η αίσθηση μου είναι πως αν καταφέρει να πάρει το χρυσό μετάλλιο, τότε είναι πολύ πιθανόν, την αυλαία να την ρίξει σε έναν χρόνο στο «σπίτι της» και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου που θα διεξαχθεί στη Μόσχα 10-18 Αυγούστου. Επειδή ουδέποτε έκρυψα πως στην δουλειά μου λειτουργώ με συναισθήματα, δεν κρύβω πως είτε είναι η καλύτερη αυτή τη περίοδο είτε όχι, θέλω να δω την φίλη μου να πανηγυρίσει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο το χρυσό μετάλλιο στο Λονδίνο. Καλή επιτυχία Γελένα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News