Τόσα άδεια καθίσματα δεν είχαν ξαναδεί στην Αρσεναλ. Υποτίθεται οτι το χθεσινό (Πέμπτη) εξ αναβολής παιχνίδι με τη Γουέστ Μπρομ το παρακολούθησαν 59.568 θεατές. Τόσα ήταν τα εισιτήρια που κόπηκαν. Αλλά το 60.000 θέσεων «Εμιρεϊτς» δεν ήταν γεμάτο. Τουλάχιστον 10.000 φίλαθλοι -που πλήρωσαν για να δουν το ματς ή είναι κάτοχοι κάρτας διαρκείας- απουσίασαν από τις εξέδρες. Με αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο θέλησαν να διαδηλώσουν εναντίον του Αρσέν Βενγκέρ. Δεν τον θέλουν, πια, στο τιμόνι της ομάδας τους.

Οι αποδοκιμασίες κατά του Αλσατού τεχνικού είναι συνηθισμένο φαινόμενο φέτος. Πρώτα εμφανίστηκαν κάποια πανό, που έγραφαν: «Σε ευχαριστούμε αλλά είναι ώρα να φεύγεις». Επειτα έγιναν περισσότερα, και όχι τόσο κομψά. Αμέσως μετά τον αποκλεισμό της Αρσεναλ από τη Γουότφορντ, στο Κύπελλο Αγγλίας, βενγκερικοί και αντι-βενγκερικοί ήρθαν στα χέρια, έξω από το γήπεδο. Και την περασμένη Κυριακή, μετά το 1-1 με την Κρίσταλ Πάλας, οι διαμαρτυρίες έπαψαν να είναι κόσμιες, όπως έγραψε η Mirror. Οι κερκίδες κοκκίνησαν από ντροπή, με τις χυδαιότητες που ακούστηκαν εις βάρος του Βενγκέρ.

Το οτι η Αρσεναλ νίκησε χθες (2-0) -με δυο φοβερά γκολ του Αλέξις Σάντσες- και ανέβηκε στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, δεν βοήθησε να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Το ματς ήταν… ό,τι πρέπει για όσους υποφέρουν από αϋπνίες. Στο οριζόντιο δοκάρι των φιλοξενούμενων, που λίγο έλειψε να ισοφαρίσουν, οι εξέδρες έβραζαν από αγανάκτηση. Ετσι είναι η ζωή. Εχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τον Οκτώβριο του 1996, όταν ο Βενγκέρ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο -τότε- «Χάιμπουρι». Πολύς καιρός για να θυμούνται, αυτοί που τώρα βρίζουν τον προπονητή, πόσο μονότονη, βαρετή και άτεχνη ήταν η ομάδα τους. Πόσο πρωτόγονος ήταν ο σύλλογος, παρά την πλούσια ιστορία του, προτού τον παραλάβει ο αναμορφωτής του.

Βαρέθηκαν όμως, οι οπαδοί της Αρσεναλ. Βαρέθηκαν να τερματίζουν στην τέταρτη θέση (έξι φορές στις δέκα τελευταίες σεζόν). Βαρέθηκαν να μην παίρνουν το Πρωτάθλημα εδώ και 12 χρόνια. Βαρέθηκαν να αποχαιρετούν το Champions League στη φάση των «16». Βαρέθηκαν να περιμένουν μάταια να σηκώσουν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Βαρέθηκαν να μην μπορούν να πανηγυρίσουν μια σπουδαία μετεγγραφή, την ώρα που το κλαμπ έχει ταμειακό περίσσευμα 200 εκατ. ευρώ. Με μοναδική εξαίρεση τον Εζίλ -το περασμένο καλοκαίρι- στα χρόνια του Βενγκέρ η Αρσεναλ δεν μπήκε ποτέ σε πλειστηριασμό για την απόκτηση κάποιου «φτασμένου» παίκτη.

Φέτος, το ποτήρι ξεχείλισε. Οι οπαδοί της Αρσεναλ σηκώνουν τα μάτια και βλέπουν από πάνω τους, στη βαθμολογία, τη Λέστερ με το 17ο χαμηλότερο μπάτζετ στην Premier League και την Τότεναμ, την πιο νεανική και άπειρη ομάδα της Κατηγορίας που από το 1994-1995 τερμάτιζε μονίμως σε χαμηλότερη θέση. Με τις μεγάλες δυνάμεις του αγγλικού ποδοσφαίρου (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ και Τσέλσι) σε ύπνωση, πίστευαν οτι αυτή ήταν η χρυσή ευκαιρία για τον τέταρτο τίτλο τους επί Βενγκέρ. Ιδίως μετά το απογοητευτικό ξεκίνημα της Σίτι, οι bookmakers -τον περασμένο Δεκέμβριο- έδιναν την Αρσεναλ πρώτο φαβορί για το Πρωτάθλημα. Κι όμως. Αυτή η ομάδα -που ο Βενγκέρ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει οτι παίζει την καλύτερη μπάλα στην Αγγλία- απέχει δέκα βαθμούς από τις φτωχές «Αλεπούδες» του Ρανιέρι, έχει βάλει ένα γκολ λιγότερο και έχει δεχθεί ένα περισσότερο. Οταν κατάλαβε οτι μπορεί να πάρει τον τίτλο, κάπου στη μέση της σεζόν, η Αρσεναλ… λιποθύμησε.

Και τι χρειαζόταν; Δυο τρεις ακριβές μετεγγραφές, ιδίως λόγω των αλλεπάλληλων τραυματισμών που έβγαλαν νοκ-άουτ αρκετούς βασικούς παίκτες της. Αλλά ο νοικοκύρης Βενγκέρ αρνήθηκε να ξοδέψει, έστω ένα μέρος από τα 200 εκατ. ευρώ που -από το περασμένο καλοκαίρι- αναπαύονται στην τράπεζα και είχαν τεθεί στη διάθεσή του. Τον Ιανουάριο απέκτησε μόνο ένα ταλέντο, τον Αιγύπτιο Ελ Νενί από τη Βασιλεία (με 6 εκατ. ευρώ). Με το σκεπτικό οτι οι τραυματίες κάποια στιγμή θα επανέλθουν, εμπιστεύτηκε -για μία ακόμη φορά- τους παίκτες του. Εκείνοι, όμως, τον εξέθεσαν.

Η διοίκηση τον στηρίζει απόλυτα. Ποιος επιχειρηματίας δεν θα ήθελε έναν διευθυντή που του φέρνει κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο;

Είναι αμφίβολο, αν ο Βενγκέρ έχει αντιληφθεί γιατί οι οπαδοί της ομάδας του τα έχουν βάλει μαζί του. Οταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τη χθεσινή αποχή διαμαρτυρίας, επανέλαβε το… μαγνητοφωνημένο επιχείρημά του: «Να έρθουν να μας υποστηρίξουν. Οσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο, μπορούν να δουν ένα ποιοτικό θέαμα εκεί έξω (στο γήπεδο)». Αλλά και μετά τον ταπεινωτικό αποκλεισμό στο Κύπελλο Αγγλίας, δεν φάνηκε να ταράζεται. Δέκα λεπτά μετά την ήττα – σοκ από τη Γουότφορντ (και ενώ δύο εβδομάδες νωρίτερα είχε -ουσιαστικά- κάνει φτερά το Πρωτάθλημα με την εντός έδρας ήττα από τη Σουόνσι), είπε οτι η Αρσεναλ έπρεπε να τα αφήσει πίσω της όλα αυτά, γιατί την Τετάρτη θα έπαιζε στο «Καμπ Νου». Για να κάνει, τι; Να ανατρέψει το 2-0 με το οποίο είχε χάσει από την Μπαρτσελόνα στο Λονδίνο;

Το μεγάλο πρόβλημα με τον Βενγκέρ δεν είναι ότι τα λέει. Είναι ότι τα πιστεύει. Στο δικό του… παράλληλο σύμπαν, το οτι η Αρσεναλ γιγαντώνεται οικονομικά, θα έπρεπε να φτάνει και να περισσεύει στους οπαδούς της. Αλλά υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα: η αγωνιστική. Η απόσταση μεταξύ της Αρσεναλ και της Μπαρτσελόνα, για παράδειγμα, έχει γίνει αβυσσαλέα έπειτα από τον Τελικό του 2006 στο Παρίσι, όπου οι «Κανονιέρηδες» είχαν χάσει την κούπα στις λεπτομέρειες. Ακόμη και από την Αρσεναλ του 2004, που πήρε αήττητη το Πρωτάθλημα με σέντερ φορ τον Ανρί και αμυντικό χαφ τον Βιεϊρά, η σημερινή ομάδα του Ζιρού και του Κοκλέν απέχει έτη φωτός. Ιδίως αν συγκρίνεις τους αναπληρωματικούς της. Τότε είχε στον πάγκο τον Πιρές. Τώρα έχει τον Κάμπελ. Δεκατέσσερις παίκτες που ανακυκλώνονται και μετά… το χάος.

Ο Βενγκέρ έχει πάψει από χρόνια να είναι προπονητής ομάδας. Εχει γίνει μάνατζερ ποδοσφαιρικής εταιρείας. Κατάφερε να απογειώσει τα έσοδα του κλαμπ και να του χαρίσει ένα από τα πιο σύγχρονα γήπεδα της Ευρώπης -χάρη στο πνεύμα της οικονομίας που τον διακατέχει- όμως άφησε την αίθουσα τροπαίων παραπονεμένη. Ο Αλσατός επιμένει οτι οι μετεγγραφές δεν φέρνουν την ευτυχία. Ακόμη περισσότερο, οτι η ευτυχία δεν είναι οι τίτλοι, αλλά το θεαματικό ποδόσφαιρο, οι ανέσεις για τον θεατή και η ευρωστία του κλαμπ. Ο ίδιος δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, τώρα στα 66 του. Φαίνεται, όμως, πως άλλαξαν οι οπαδοί. Οσο η ομάδα τους γίνεται πλουσιότερη, τόσο οι απαιτήσεις τους για διακρίσεις μεγαλώνουν. Την καλή μπάλα τη χόρτασαν και, πια, δεν τους αρκεί.

Η διοίκηση τον στηρίζει απόλυτα. Ακόμη και σήμερα θα του έδινε νέο συμβόλαιο. Ποιος επιχειρηματίας δεν θα ήθελε έναν διευθυντή που του φέρνει κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο; Που λυπάται να ξοδέψει τα λεφτά της εταιρείας, λες και είναι δικά του; Αλλά, από την άλλη, δεν μπορεί να αγνοήσει τους πελάτες. Γι’ αυτό, έχει και Plan B. Σύμφωνα με την Corriere dello Sport, η Αρσεναλ έχει αρχίσει να βολιδοσκοπεί υποψήφιους διαδόχους του Βενγκέρ – κι ένας απ’ αυτούς είναι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ο αγγλικός σύλλογος θέλει να κρατήσει τον προπονητή που τον γιγάντωσε, όμως οφείλει να προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο, οι διαμαρτυρίες των οπαδών να λάβουν διαστάσεις εξέγερσης.

Ο ίδιος ο Αλσατός δεν σκοπεύει να το κουνήσει από το Λονδίνο. Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στις 20 Απριλίου στο προπονητικό κέντρο της Αρσεναλ, δήλωσε ορθά – κοφτά: «Δεν θέλω να επανερχόμαστε κάθε φορά σε αυτό το ζήτημα… Πάντοτε σέβομαι το συμβόλαιο που με δεσμεύει με την ομάδα… Αυτό μόνο». Το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι του 2017, και δεν βλέπει τον λόγο να αποχωρήσει νωρίτερα. Πέρυσι, με αφορμή τα 65α γενέθλιά του, τον είχαν ρωτήσει πότε σκοπεύει να αποσυρθεί. «Οταν δεν θα μπορώ, πια, να δίνω στους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά όλη την εβδομάδα, κάτι για να διασκεδάζουν τις Τετάρτες και τα Σάββατα», είχε απαντήσει. Και εξακολουθεί να πιστεύει οτι η ομάδα του κάνει τους οπαδούς της χαρούμενους.

Ισως, πάλι, οι αντιδράσεις του κόσμου (αλλά και του Τύπου, που κάποτε τον λάτρευε και τώρα τον διαπομπεύει) να τον κάνουν να το ξανασκεφτεί. Να ξεχάσει το πόσο βοήθησε το κλαμπ Αρσεναλ να μεγαλώσει, και να σταθεί στο οτι αυτή η σεζόν θα είναι -πιθανότατα- η πιο αποτυχημένη της εικοσαετίας του στο Λονδίνο. Να νιώσει οτι, πλέον, προέχει η υστεροφημία του. Το πώς θα τον θυμούνται.

Σε αυτή την περίπτωση, είναι πολύ πιθανό να τον δούμε σε κάποιο διοικητικό πόστο. Για να εξασφαλίσει στην Αρσεναλ μια ομαλή μετάβαση στην «επόμενη μέρα», και οι Λονδρέζοι να μη ζήσουν αυτά που πέρασε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον ή -παλιότερα- η Λίβερπουλ μετά τον Νταλγκλίς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News