Ηρακλής Θεσσαλονίκης και Μπαρτσελόνα έχουν κάτι κοινό: γεννήθηκαν την ίδια μέρα.

Στις 29 Νοεμβρίου, μια μέρα σαν κι αυτή το 1908, γεννήθηκε ο Ηρακλής, στην -υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ακόμη- Θεσσαλονίκη, επιλέγοντας για χρώματά του το μπλε και το άσπρο της κυανόλευκης, για να δηλώσει την εθνικότητα των μελών του στη σκλαβωμένη, τότε, πόλη. Ο Μακεδονικός Γυμναστικός Σύλλογος «Ο Ηρακλής», ο οποίος έπειτα από πιέσεις του καθεστώτος των Νεότουρκων μετονομάστηκε σε Οθωμανικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης «Ο Ηρακλής», προτού λάβει το σημερινό όνομά του Γυμναστικός Σύλλογος Ηρακλής, γιόρτασε προκαταβολικά: Το Σάββατο, 28 Νοεμβρίου, με τη σπουδαία νίκη του επί του Παναθηναϊκού (1-0) στο Καυταντζόγλειο – τη χρειαζόταν, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν είναι στα καλύτερά του…

Μια άλλη 29η Νοεμβρίου, πριν από 116 χρόνια, γεννήθηκε και η Μπαρτσελόνα, η οποία έμελλε να διαβεί τα σύνορα της Καταλονίας, της Ισπανίας και της Ευρώπης, και να γίνει ένα από τα πιο ελκυστικά ποδοσφαιρικά κλαμπ στον κόσμο. Κι αν ο Ηρακλής προήλθε από ένα μουσικό και φιλολογικό σωματείο του 1899, η Μπαρτσελόνα ξεπήδησε από το μυαλό ενός ελβετού ποδηλάτη, του Χανς Μαξ Γκάμπερ, ο οποίος αργότερα το γύρισε στο ποδόσφαιρο ιδρύοντας, πριν από την Μπάρτσα, τη Ζυρίχη. Υπεραιωνόβια κι αυτή, όμως όχι τόσο δοξασμένη.

Ο Τζουάν Γκάμπερ – έτσι ήταν γνωστός στην Καταλονία – αγωνίστηκε ως επιθετικός στην πατρίδα του, στη Βασιλεία και την Εξέλσιορ. Το 1899 (τη χρονιά που ιδρύθηκε ο προπομπός του Ηρακλή σύλλογος), ο Γκάμπερ έφτασε στη Βαρκελώνη και άρχισε να διοργανώνει παιχνίδια στη γειτονιά του. Στις 22 Οκτωβρίου 1899, αυτός ο ιεραπόστολος του ποδοσφαίρου κάλεσε – με αγγελία στο αθλητικό περιοδικό Los Deportes – σε συνάντηση όλους τους φιλάθλους που ενδιαφέρονταν για το άγνωστο (τότε) άθλημα. Πέντε εβδομάδες αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου, ο Γκάμπερ και άλλοι 11 ποδοσφαιρόφιλοι υπέγραψαν την ιδρυτική πράξη τής Foot-Ball Club de Barcelona.

Αν ο Γκάμπερ ήταν ο πρώτος πρόεδρος των «Μπλαουγκράνα», ο Τζουζέπ Νούνιεθ υπήρξε ο μακροβιότερος και πιο επιτυχημένος. Στα 22 χρόνια της βασιλείας του στην Μπαρτσελόνα (1978-2000), τα αθλητικά τμήματα του συλλόγου κατέκτησαν συνολικά 141 τίτλους, ρεκόρ ακατάρριπτο μέχρι σήμερα. Επί των ημερών του δημιουργήθηκαν οι περίφημες ποδοσφαιρικές ακαδημίες της «Μπάρτσα», αλλά και η dream team του Γιόχαν Κρόιφ, που κατέκτησε τέσσερα σερί πρωταθλήματα και το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία του συλλόγου. Η διοίκηση Νούνιεθ έχτισε το μουσείο της Μπαρτσελόνα, μεγάλωσε τη χωρητικότητα των «Καμπ Νόου» και αύξησε τους συνδέσμους φιλάθλων από 96 σε 1.300, σε όλο τον κόσμο.

Από τα μικρά της χρόνια η Μπαρτσελόνα προσπαθούσε να γιγαντωθεί, κυρίως για να ξεπεράσει τη μεγάλη της αντίπαλο, τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και εκείνη, το ίδιο. Το αιώνιο μίσος μεταξύ των δυο συλλόγων (το οποίο φούντωσε ακόμα περισσότερο στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο), δημιούργησε δυο ποδοσφαιρικές αυτοκρατορίες και ένα από τα κορυφαία ντέρμπι στον κόσμο, το περίφημο clásico, το οποίο καθιστά κάθε αναμέτρηση των δυο ομάδων, αθλητικό γεγονός παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Και, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, αν η Μπαρτσελόνα γεννήθηκε από έναν ξένο κι όχι Καταλανό, η Ρεάλ ιδρύθηκε από δυο Καταλανούς: τα αδέρφια Τζουάν και Κάρλες Παντρός, που διετέλεσαν και οι πρώτοι πρόεδροί της…

Το πρώτο μεγάλο άλμα της Μπαρτσελόνα προς τη δόξα έγινε μεταπολεμικά, όταν ο Ούγγρος Λάζλο Κουμπάλα (το πρώτο μεγάλο αστέρι διεθνούς ακτινοβολίας στην ιστορία της), από τους κορυφαίους μεσοεπιθετικούς της εποχής του, έφτασε στη Βαρκελώνη, το 1951, και στα 12 χρόνια που έμεινε εκεί, οδήγησε μια από τις πιο χαρισματικές φουρνιές της Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση πέντε τίτλων. Αυτές οι επιτυχίες υποχρέωσαν τη διοίκηση του κλαμπ να εγκαταλείψει το χωρητικότητας 60.000 θεατών Les Corts και να χτίσει το Καμπ Νόου, για να καλύψει την τεράστια ζήτηση σε εισιτήρια.

Η επόμενη «μεγάλη Μπαρτσελόνα» υπήρξε δημιούργημα ολλανδικό. Αρχίζοντας από τον Ρίνους Μίχελς, τον Γιόχαν Κρόιφ και τον Γιόχαν Νέεσκενς και συνεχίζοντας με τον Ρόναλντ Κούμαν, τον Λουίς Φαν Χάαλ και τον Φρανκ Ράικαρντ, το ολλανδικό μοντέλο επηρέασε όσο κανένα άλλο την αγωνιστική και οργανωτική φιλοσοφία της Μπαρτσελόνα στις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Αποκορύφωμα, το πρώτο Πρωταθλητριών (το 1992) και η δημιουργία της «Μασία», το 1979, στα πρότυπα των ακαδημιών του Αγιαξ, η οποία στα 35 χρόνια λειτουργίας της αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά «εργαστήρια» στον κόσμο.

Το τέλος εποχής για την ομάδα-όνειρο του Κρόιφ ήταν από τα μεγαλύτερα χτυπήματα που δέχτηκε ο καταλανικός σύλλογος στη νεότερη ιστορία του. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, το 1994, και η ταπεινωτική ήττα (4-0) από τη Μίλαν, σήμανε το πέρασμα της Μπαρτσελόνα σε μια νέα εποχή, με σημαντικότερο εκπρόσωπο της νέας αντίληψης (της μετριοφροσύνης και του σεβασμού στον αντίπαλο, όποιος και αν είναι) τον Πεπ Γκουαρδιόλα, μαθητή του Κρόιφ, που είχε αγωνιστεί σε εκείνον τον «μαύρο» Τελικό.

Χρονιά-σταθμός της «νέας Μπαρτσελόνα», το 2009, η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του συλλόγου, καθώς οι «Μπλαουγκράνα» έγιναν η μοναδική ομάδα στον κόσμο που σάρωσε και τους έξι τίτλους που διεκδίκησε, παίζοντας μακράν το πιο όμορφο και θεαματικό ποδόσφαιρο: Τσάμπιονς Λιγκ, Πρωτάθλημα Ισπανίας, Κύπελλο Ισπανίας, ισπανικό Σούπερ Καπ, ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Μουντιάλ Συλλόγων…

Σήμερα, χωρίς τον Γκουαρδιόλα πλέον, ο οποίος χτίζει μια άλλη… Μπαρτσελόνα στη Βαυαρία (την Μπάγερν Μονάχου), η αυθεντική «Μπάρτσα» καλπάζει πάλι προς τη δόξα, με σύμβολο τον Λιονέλ Μέσι. Τον 27χρονο Αργεντινό σούπερ σταρ, που έφτασε στην Καταλονία το 2000 και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια της δόξας, από τη Μασία ως την πρώτη ομάδα και την κορυφή του κόσμου. Εκεί όπου συνάντησε τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες, για να συνθέσουν όλοι μαζί την πιο «φονική» ποδοσφαιρική τριάδα που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Ίσως στην πιο ελκυστική εκδοχή της Μπαρτσελόνα, η οποία, στα 116 της χρόνια, συνεχίζει τις μαγικές παραστάσεις της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News