Η Ιντερ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ! Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της δεν το περίμενε μέχρι πριν από λίγο καιρό. Ακόμη κι όταν οι «νερατζούρι» στέφθηκαν πρωταθλητές Ιταλίας, πριν από δυο χρόνια, κανείς δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις. Αυτή η ομάδα δεν είχε τη δυναμική εκείνης της Ιντερ που από το 2006 έως το 2010 κέρδισε το «Σκουντέτο» πέντε διαδοχικές φορές, για να ολοκληρώσει τον κύκλο της με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής Κούπας (2010). Ο ίδιος ο (τότε) προπονητής της, Αντόνιο Κόντε, την εγκατέλειψε αμέσως μετά τον θρίαμβο του 2021, πεπεισμένος ότι οι φιλοδοξίες του δεν χωρούσαν σε αυτό το club. Μάλλον, επειδή γνώριζε τι θα ακολουθούσε.

Μια εβδομάδα μετά τη φιέστα για τον τίτλο της Serie A ο πρόεδρος, Στίβεν Ζανγκ, εμφανίστηκε στο αθλητικό κέντρο του «Απιάνο Τζεντίλε», ζητώντας από τους παίκτες να αποδεχθούν γενναίες περικοπές των αποδοχών τους. Η πανδημία είχε κάνει την, ήδη, κακή οικονομική κατάσταση του συλλόγου, απελπιστική. Ακόμη και το δάνειο των 292 εκατ. ευρώ που είχαν εξασφαλίσει οι κινέζοι ιδιοκτήτες από την Oaktree Capital Management, δεν έλυνε το πρόβλημα. Η πώληση ποδοσφαιριστών ήταν επιτακτική ανάγκη. Μεταξύ άλλων, ο Ασράφ Χακίμι έφυγε για την Παρί. Ο Ρομέλου Λουκάκου, για την Τσέλσι. Ο Κρίστιαν Ερικσεν δεν μπορούσε να βοηθήσει, έπειτα από την καρδιακή προσβολή που υπέστη στο Euro.

Ο Σιμόνε Ιντζάγκι, ο οποίος πριν από δυο χρόνια ανέλαβε την ομάδα κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, θυμήθηκε χθες (Τρίτη), μετά την πρόκριση στον τελικό, τι του είχε ζητήσει η διοίκηση όταν τον προσέλαβε: να οδηγήσει την Ιντερ στα νοκ-άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που δεν είχε συμβεί επί 11 ολόκληρα χρόνια. Το κατόρθωσε στην πρώτη του, κιόλας, σεζόν. Οι «νερατζούρι» έφτασαν στους «16», όπου αποκλείστηκαν από τη Λίβερπουλ. Ο 47χρονος τεχνικός, που μέχρι τότε είχε εργαστεί μόνο στη Λάτσιο (2016-2021), πέτυχε εκεί που κοτζάμ Κόντε και Σπαλέτι είχαν αποτύχει. Και τώρα, κατάφερε το αδιανόητο: έγινε ο μόλις πέμπτος ιταλός προπονητής που οδήγησε μια ομάδα της χώρας του σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, μετά τους Κάρλο Αντσελότι, Μαρσέλο Λίπι, Φάμπιο Καπέλο και Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Εχοντας χάσει, στο μεταξύ, κι άλλους σπουδαίους παίκτες (Πέρισιτς, Ντιμπάλα, Μπρέμερ…).

Η Ιντερ του Ιντζάγκι, η οποία πέρυσι έχασε τον τίτλο στη Serie A από τη Μίλαν την τελευταία αγωνιστική, πήρε την εκδίκησή της. Νίκησε τη μισητή της συμπολίτισσα (1-0 με γκολ του αρχηγού της, Λαουτάρο Μαρτίνες, στο 74′) και σε συνδυασμό με το 2-0 του πρώτου ημιτελικού την απέκλεισε για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (10 Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη) θα κάνει την έκτη της εμφάνιση, αλλά μόλις δεύτερη τα τελευταία 51 χρόνια.

Η πιο πρόσφατη ήταν το 2010, όταν πέτυχε το αλησμόνητο «τρεμπλ» με τον Ζοσέ Μουρίνιο στο τιμόνι (2-0 την Μπάγερν Μονάχου στο «Μπερναμπέου»), και η προηγούμενη το μακρινό 1972, όταν είχε ηττηθεί από τον Αγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ στο Ρότερνταμ. Τις δυο πρώτες Κούπες της, τις είχε κατακτήσει η μεγάλη ομάδα του Ελένιο Ερέρα: το 1964 νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Βιέννη με 3-1 (με τον Ματσόλα να πετυχαίνει δύο γκολ), και το 1965 την Μπενφίκα με 1-0 στο «Μεάτσα» (με σκόρερ τον Ζαΐρ). Εκτός από τον τελικό του 1972 έχει χάσει και εκείνον του 1967 (2-1 από τη Σέλτικ στη Λισαβόνα).

Ο απρόσμενος άθλος της Ιντερ θα τη βοηθήσει σημαντικά, από πολλές απόψεις: να αποπληρώσει το χρέος της, να βγάλει από το συρτάρι τα σχέδια για το νέο, ιδιόκτητο γήπεδο που επιθυμεί να κατασκευάσει, να δελεάσει τους μεταγραφικούς της στόχους, αλλά και να βρει αγοραστή μέσω της διαδικασίας που έχει αναλάβει η Raine Group για λογαριασμό της Suning Holdings Group.

Στον τελικό, είτε με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Σίτι, είτε με τη Ρεάλ Μαδρίτης, θα είναι το απόλυτο αουτσάιντερ. Εχει, όμως, και αυτή τα όπλα της: είναι σε φόρμα (μετράει 8 νίκες στη σειρά), διαθέτει τρεις επιθετικούς εξαιρετικής ποιότητας (Λαουτάρο, Ντζέκο και τον Λουκάκου στον πάγκο), και μια πολύ αποτελεσματική άμυνα, η οποία κράτησε την εστία της ομάδας ανέπαφη σε πέντε από τα έξι νοκ-άουτ παιχνίδια της. Η Ιντερ είναι ο πρώτος ιταλικός σύλλογος μετά τη Γιουβέντους, που δεν κατέγραψε ούτε μια ήττα στους «16», στους προημιτελικούς και στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Επιπλέον, δεν θα έχει το παραμικρό στρες.

Το καθήκον της το έχει κάνει, και με το παραπάνω. Ενα μικρό θαύμα. Τώρα πάει για το μεγάλο. Ποτέ δεν ξέρεις… Οσο απίθανο φαίνεται να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, άλλο τόσο ήταν, να περάσει από έναν όμιλο με Μπάγερν Μονάχου και Μπαρτσελόνα, και να φτάσει ως εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News