Στο «Μετροπολιτάνο» της Μαδρίτης αναδείχθηκε από την UEFA «Man of the Match». Η μνήμη πρέπει να ψάξει πολύ πίσω στο χρόνο για να βρει άλλον στόπερ που να ψηφίστηκε MVP (πολυτιμότερος παίκτης) σε τελικό Champions League.

Μερικές εβδομάδες νωρίτερα, η Ενωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών της Αγγλίας (PFA) του απένειμε τον τίτλο του «Παίκτη της Χρονιάς». Είναι ο πρώτος αμυντικός στην Premier League, μετά τον Τζον Τέρι το 2005, που τιμήθηκε από τους συναδέλφους του με αυτό το βραβείο.

Οι συζητήσεις για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή ενός αγώνα, μιας ομάδας, μιας σεζόν, ή όλων των εποχών, σπανίως αφορούν αμυντικούς ή τερματοφύλακες. Είναι λογικό. Ακόμη κι αν πρόκειται για τον Μπεκενμπάουερ, τον Μπόμπι Μουρ, τον Σιρέα, τον Ιέρο, τον Ζάμερ, τον Πασαρέλα, τον Καναβάρο, ή τον Μαλντίνι, οι μεσοεπιθετικοί -ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Πλατινί, ο Φαν Μπάστεν, ο Ανρί, ο Ροναλντίνιο, ο Μέσι, ή ο Ρονάλντο- είναι πάντοτε πιο γοητευτικοί. Γιατί βάζουν γκολ! Αυτά είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Αυτά σηκώνουν την εξέδρα στο πόδι.

Η δουλειά των παικτών που προσπαθούν να αποτρέψουν τα γκολ, μπορεί να είναι πολύτιμη για μια ομάδα, όμως είναι εξαιρετικά άχαρη. Εκτός αν… Εκτός αν την κάνουν (τη δουλειά) όπως ο Βίρτζιλ Φαν Ντάικ. Ενα τέρας της φύσης, θαύμα ταχυδύναμης, που διαθέτει τέτοια τεχνική, τέτοια αντίληψη του παιχνιδιού, ώστε θα μπορούσε να αγωνίζεται ως «δεκάρι». Αυτό είναι, στην ουσία, ο ολλανδός διεθνής της Λίβερπουλ: ένας πλέι-μέικερ, που οργανώνει την ανάπτυξη της ομάδας του από πολύ πίσω, άλλοτε μεταφέροντας την μπάλα κι άλλοτε με υπέροχες πάσες ακριβείας 30-40 μέτρων, και δίνει κατευθύνσεις στους συμπαίκτες του. Ταυτοχρόνως, είναι ένας αμυντικός που δεν έχει δεχθεί ντρίπλα από αντίπαλο για πάνω από μια σεζόν. Με φοβερό άλμα, και ταχύτητα που θα ζήλευε κι ο Εμπαπέ. Πέρυσι τον Σεπτέμβριο, στο ματς που η Λίβερπουλ νίκησε 3-2 την Παρί (στην πρεμιέρα της φάσης των ομίλων του Champions League), ένα σπριντ του μετρήθηκε στα 32,4 χλμ./ώρα.

Ο 28χρονος Ολλανδός έχει προσδώσει άλλες διαστάσεις στο ρόλο του στόπερ. Δεν είναι τυχαίο, που εφέτος σαρώνει τις ατομικές διακρίσεις. Στο Champions League απολαύσαμε πολλά και ωραία γκολ, στην Premier League το ίδιο (η Λίβερπουλ και η Σίτι, μαζί, πέτυχαν 184 τέρματα), όμως κανένας επιθετικός στην Ευρώπη δεν υπήρξε τόσο εντυπωσιακός, τόσο επιδραστικός για την ομάδα του, όσο ο συγκεκριμένος αμυντικός. Ούτε, καν, ο Λιονέλ Μέσι, παρόλο που κι αυτός έκανε μια εξαιρετική χρονιά. Σε αντίθεση με τον αργεντινό σούπερ-σταρ, ο Φαν Ντάικ βοήθησε τη Λίβερπουλ να φτάσει εκεί που κανείς δεν περίμενε: στην κατάκτηση της «Μεγάλης Κούπας».

Τα 85 εκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν για την απόκτησή του από τη Σαουθάμπτον τον Δεκέμβριο του 2017, είχαν προκαλέσει σάλο. Σήμερα, 18 μήνες μετά, όλοι συμφωνούν ότι οι «Reds» οφείλουν την εφετινή, θριαμβευτική τους σεζόν περισσότερο στον άνθρωπο που κατόρθωσε να «σουλουπώσει» την άμυνά τους, και λιγότερο στα γκολ του Σαλάχ, του Φιρμίνο ή του Μανέ. Η Λίβερπουλ, όχι μόνο δεν μετάνιωσε που τον έκανε τον πιο ακριβό αμυντικό του Κόσμου, αλλά και ετοιμάζεται να επεκτείνει το συμβόλαιό του (εκπνέει το 2023) σε συνδυασμό με μια γενναία αύξηση αποδοχών. Σύμφωνα με το ESPN, ο ετήσιος μισθός του, που σήμερα είναι 7.340.000 ευρώ, θα ανέβει στα 11 εκατομμύρια ευρώ. Τόσα παίρνει ο Μοχάμεντ Σαλάχ, που είναι ο πιο καλοπληρωμένος παίκτης του συλλόγου.

Στα 20 του χρόνια λίγο έλειψε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό και ένα δύσκολο χειρουργείο. Εφυγε από την Ολλανδία, όπου άρχισε την καριέρα του ως ένα αργό, μέτριο δεξί μπακ, και «χάθηκε» στο σκωτσέζικο πρωτάθλημα. Η Σέλτικ ήταν η μόνη ομάδα που ανέλαβε το ρίσκο να τον αποκτήσει (με δύο εκατομμύρια ευρώ). Διότι, πέραν του τραυματισμού του, ήταν και κάπως… χαλαρός. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος τον γνώρισε το 2015, όταν πήγε στη Σαουθάμπτον (με 11 εκατομμύρια ευρώ), χάρη στην εμπιστοσύνη που του έδειξε ένας συμπατριώτης του προπονητής: ο Κούμαν. Στην Premier League, η καριέρα του απογειώθηκε. Ο Κλοπ τον έβαλε στο μάτι, και η συνέχεια είναι γνωστή.

Σύντομα θα ανοίξει η συζήτηση για το αν αξίζει την εφετινή «Χρυσή Μπάλα». Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να την αξίζει περισσότερο. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: ο κορυφαίος παίκτης της σεζόν είναι αμυντικός – και ο τελευταίος αμυντικός που την κράτησε στα χέρια του ήταν ο Φάμπιο Καναβάρο το 2006. Δεν την κέρδισε ούτε ο τεράστιος Πάολο Μαλντίνι, με τη μυθική καριέρα των 24 ετών, που έπαιξε με τη Μίλαν σε οκτώ τελικούς Champions League (θριάμβευσε στους πέντε), και με την Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και στον τελικό του Euro 2000.

Προφανώς, επειδή δεν κατέκτησε κάποιο τίτλο με την εθνική του ομάδα (ενώ ο Καναβάρο ήταν ο αρχηγός της Ιταλίας που στέφτηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2006). Εφέτος, όμως, δεν έχει Μουντιάλ. Ούτε Euro. Εφέτος είχε μόνο Champions League, στο οποίο ο Φαν Ντάικ πρωταγωνίστησε όσο κανείς άλλος. Είχε και Nations League, όπου χθες (Πέμπτη) η Ολλανδία νίκησε την Αγγλία και προκρίθηκε στον τελικό της Κυριακής. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, να μην του δώσουν αυτό που αξίζει. Εκτός, πια, αν ο Μέσι σηκώσει το Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή. Ε, τότε, ο Ολλανδός θα ανακηρυχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής… στην ατυχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News