Όσο γραφικό κι αν ακούγεται, όσο υπερφίαλα συναισθηματικό κι αν είναι, θα το πω: Η εθνική με έκανε να ανατριχιάσω. Μετά από πολύ καιρό που παρακολουθώ το ποδόσφαιρο –και γενικότερα τον αθλητισμό- από επαγγελματική υποχρέωση, επιτέλους ανακάλυψα ξανά τους λόγους που με οδήγησαν να ασχολούμαι με την αθλητική δημοσιογραφία. Ξέρω πολύ καλά ότι η επιτυχίες στον αθλητισμό δεν σημαίνουν τη λύση των προβλημάτων του καθενός μας, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να περπατώ με ένα μόνιμο χαμόγελο μέχρι την Παρασκευή που θα παίξουμε τον προημιτελικό αγώνα μας. Άσε που όταν πρόκειται για τις εθνικές μας ομάδες χαμογελώ πάντα.

Αυτές οι μέρες όμως ανήκουν δικαιωματικά στην εθνική ποδοσφαίρου. Η νίκη και –πολύ περισσότερο- η εικόνα της στο ντέρμπι… επιβίωσης κόντρα στη Ρωσία, πρόσφεραν χαρά σε όλους μας και παρέδωσαν –ελπίζω- μαθήματα για τον τρόπο που οδηγεί στην επιτυχία. Χρειάζεται ένας καθοδηγητής με ψυχρή λογική και ζεστή καρδιά, όπως είναι ο Φερνάντο Σάντος. Σίγουρα δεν είμαι αντικειμενικός κριτής όταν μιλάω για τον Πορτογάλο(ή μήπως Έλληνα;) προπονητή της ομάδας μας. Γνωρίζοντάς τον αρκετά καλά μπορώ να πως με το χέρι στην καρδιά ότι πρόκειται για έναν από τους πιο έντιμους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Γενικά, όχι μόνο στον αθλητισμό. Γιατί ο Φερνάντο είναι πολιτικό ον, δεν περιορίζεται στα όρια του ποδοσφαίρου. Έχει το ποδόσφαιρο πολύ ψηλά στις προτεραιότητες του, αλλά κινείται και σε άλλους δρόμους. Αγαπά την πατρίδα του, λατρεύει την Ελλάδα, προστατεύει την οικογένειά του, σέβεται τους φίλους του. Ξέρει ότι αυτή η ποδοσφαιρική επιτυχία δεν λύνει τα προβλήματα, αλλά είναι σίγουρος ότι δίνει παραδείγματα. Μία ομάδα με την πλάτη στον τοίχο, να βάλλεται σχεδόν από παντού. Να καλείται να παραμείνει ήρεμη, ψύχραιμη και συγκεντρωμένη για ένα ματς χωρίς αύριο. Και τελικά να τα καταφέρνει. Για τον ίδιο της τον εαυτό, για την σιωπηρή πλειοψηφία που στηρίζει την εθνική και στα δύσκολα (είναι λίγοι αυτοί που ζουν για να κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα), για τον προπονητή, για ένα καλύτερο αύριο. Τα παραδείγματα πολλά κι αυτά που μένουν στη δική μου καρδιά έχουν όνομα και επώνυμο.

Φερνάντο Σάντος: Καθαρός σαν κρύσταλλο, πολιτισμένος, έντιμος, φιλόσοφος.

Γιώργος Καραγκούνης: Η παλιά Ελλάδα που πρέπει να κρατήσουμε με το εθνικό να είναι πάνω από κάθε τι συντεχνιακό.

Κυριάκος Παπαδόπουλος-Σωκράτης Παπασταθόπουλος: Η νέα Ελλάδα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αμύνεται υποδειγματικά, αντιστέκεται στις απειλές, βγαίνει στην αντεπίθεση και τελικά πανηγυρίζει.

Γιώργος Σαμαράς: Η νοοτροπία που πρέπει να αλλάξουμε. Τα κορυφαία του ματς τα κάνει όταν φτάσει στο… απροχώρητο και σκέφτεται: «Μόνος μου και όλοι σας». Συγκλονιστική η παρουσία του με τη Ρωσία, τον περιμένω καλύτερο στα θεωρητικά πιο εύκολα. Γιατί τελικά εκεί τα χαλάμε. Στα εύκολα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News