Μετά από μία κατάκτηση τίτλου, μία μεγάλη νίκη, μία οδυνηρή ήττα, έναν υποβιβασμό, τα social media και η αρθρογραφία κατακλύζονται από status, άρθρα, γνώμες, ακόμα και ανέκδοτα. Τον τελευταίο καιρό όμως έχουν εμφανιστεί και οι σχολιαστές που θεωρούν εαυτούς υπεράνω των συγκεκριμένων γεγονότων. «Άσε μας, ρε φίλε, με τις ομάδες, εδώ καίγεται ο… κώλος μας από το μνημόνιο». Μία φράση που συμπυκνώνει τη λογική των «αντιφρονούντων» των αθλητικών θεμάτων, λες και ο δικός μας κώλος δεν καίγεται από την κρίση. Αλλά τι να κάνουμε, ρε παιδιά; Τα αθλητικά, οι ομάδες, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το τένις ή οτιδήποτε άλλο, συγκινούν κόσμο, τον ψυχαγωγούν, τον κάνουν να γελάει ή να κλαίει. Δεν θα γελάσει όπως όταν πέρασε στο Πανεπιστήμιο, δεν θα κλάψει όπως όταν έχασε έναν δικό του άνθρωπο, δεν θα μπει στην καθημερινή κατάθλιψη όπως κάνει από τη μέρα που έχασε τη δουλειά του. Θα κάνει όμως πλάκα με τα φιλαράκια του αν η ομαδάρα έριξε καμιά «τεσσάρα», θα παρηγορήσει τον κολλητό του αν η ομάδα έπεσε κατηγορία.

Η ομάδα, η αγάπη για τον αθλητισμό και τα παρεπόμενα αυτών, είναι το φαινομενικά άχρηστο δωμάτιο στη ζωή του καθενός. Εκεί δεν θα μαγειρέψεις για να φας και να μην πεθάνεις από την πείνα. Δεν θα κοιμηθείς για να ξεκουράσεις το καταπονημένο σώμα και το πνεύμα σου. Δεν θα κάνεις οτιδήποτε άλλο για να λειτουργεί σωστά ο οργανισμός σου. Θα υπάρχει όμως πάντα για να μπεις μέσα, να κλείσεις την πόρτα και να φωνάξεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να τραγουδήσεις. Να κάτσεις με τους φίλους σου και να συζητήσεις δευτερεύοντα θέματα για να καταλάβεις την πραγματική αξία των σημαντικών. Ασφαλώς και τα προβλήματα της ομάδας του καθενός μας δεν είναι πιο σημαντικά από τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε. Σίγουρα δεν θα πεθάνουμε με τον υποβιβασμό μίας ομάδας, ούτε θα… αναστηθούμε μόλις κατακτήσει το πρωτάθλημα. Άλλωστε, οι απογοητευμένοι Αεκτζήδες συνέχισαν να παλεύουν με τα σημαντικά τους προβλήματα και την επόμενη μέρα της ήττας στο Περιστέρι και του διαφαινόμενου υποβιβασμού της ομάδας τους. Όπως συνέχισαν τον προσωπικό τους αγώνα οι Ολυμπιακοί που την ίδια ώρα της Κυριακής γιόρταζαν την κατάκτηση του 40ού πρωταθλήματος της δικής τους ομάδας.

Καταλαβαίνω να μην ακουμπά τίποτα από αυτά το συναίσθημα αρκετών, που όμως είμαι βέβαιος ότι την ίδια ώρα συγκινούνται με ένα ποίημα του Καβάφη, γελάνε με μία ταινία του Πίτερ Σέλερς, αγωνιούν με ένα θρίλερ του Χίτσκοκ, βυθίζονται σε ένα τραγούδι των Pink Floyd, ανατριχιάζουν όταν ακούν δημοτική μουσική, θυμούνται όταν απολαμβάνουν έναν ποντιακό χορό. Ούτε όλα αυτά, ούτε τίποτα άλλο μας αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα κι εξελίξεις της ζωής, αλλά αφήστε μας να τα έχουμε. Για να θυμόμαστε την πρώτη φορά που μας πήγε γήπεδο ο μπαμπάς μας, τη στιγμή που η μητέρα μας αγωνιούσε για την εκδρομή που κάναμε για να δούμε την ομαδάρα, τα σκάρτα 10 δευτερόλεπτα μίας ολυμπιακής κούρσας 100 μέτρων που τη βλέπουμε μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, το δέκατο του δευτερολέπτου που χρειάζεται ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης για να… σκοτώσουν τον αντίπαλο, τη στιγμή που ο Φέντερερ ζωγραφίζει, με καμβά ένα κορτ και πινέλο τη ρακέτα του, το δευτερόλεπτο που ο Ναδάλ γίνεται εξωπραγματικός για να προλάβει μία μπάλα. Αφήστε μας να ξεστομίσουμε «όχι, μωρή ομάδα» όταν αυτή υποβιβάζεται ή «ναι, μωρή ομαδάρα» όταν παίρνει τίτλο. Σε όλους αυτούς που τα περί αθλητισμού συναισθήματα δεν λένε τίποτα, έχω εγώ κάτι να πω: «Φύγετε από μπροστά μας…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News