Ναι, η διαιτησία έσπρωξε. Αλλά, ναι, φτιάχνουμε και μόνοι μας την μοίρα μας. Μια νίκη πολύτιμη, μια νίκη με καρδιά, ψυχή, αλλά και πλάνο. Τέτοια ήταν η νίκη επί του Ισραήλ με 2-1 που μας έφερε στην κορυφή του ομίλου. Με κόσμο να χαμογελά, με διεθνείς ενωμένους -γελαστούς κι αυτούς- είτε παίζουν, είτε όχι. Με νέους παίκτες, αλάτι στο φαγητό. Με τους παλιότερους να κρατούν ισορροπία στην γεύση. Γιατί αυτή η εθνική έχει πολύ Σάντος, αλλά και αρκετό Ρεχάγκελ. Έχει περισσότερο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, φορμαρισμένους ποδοσφαιριστές, αλλά έχει και πνεύμα νικήτριας, συνέχεια και συνέπεια.

Για αυτόν τον… γάμο του παλιού με το νέο δεν βρίσκω καλύτερο παράδειγμα για να το κάνω εικόνα από την απόδοση του Δημήτρη Σαλπιγγίδη με τον Γιάννη Φετφατζίδη. Δυο θαυματουργών κοντών. Ο δεύτερος μπήκε στον αγώνα στην θέση του άτυχου Νίνη και μας χάρισε ορισμένες ακόμα μοναδικές στιγμές. Ορισμένες στιγμές που σου δίνουν επιχειρήματα αντεπίθεσης σε όσους συνεχίζουν να κάνουν λόγο για μία εθνική στείρα από έμπνευση, φαντασία και ενέργειες που ικανοποιούν τον κόσμο.

Τους… μερακλήδες του ποδοσφαίρου που μου έλεγε και χθες ο Άλκης Γαλδαδάς. Μερακλή Άλκη είμαι σίγουρος ότι τον χαίρεσαι τον μικρό. Από την άλλη ο «Σάλπι» είναι υπόδειγμα θέλησης, προσπάθειας και επιμονής. Την μέρα που ο πανάκριβος αντικαταστάτης του στον Παναθηναϊκό, Σίντεϊ –«Grey Goose»- Γκοβού, είναι μεταξύ Παιανίας και νυχτερινών κέντρων, αυτός έδειχνε ότι ο πολύτιμος –και όχι κατ’ ανάγκην προικισμένος- επιθετικός, δεν είναι πάντα ψηλός, φαντεζί και όλα τα άλλα όμορφα που φτιάχνουν το πρότυπο του επιθετικού. Μπορεί να είναι κοντός, με προβληματικά τελειώματα και ακίνδυνος στο ψηλό παιχνίδι. Αλλά να έχει αγάπη γι’ αυτό που κάνει, να παθιάζεται και να τρέχει, ωστόσο, σαν «Roadrunner».

Εμένα αυτή η εθνική μού αρέσει. Θεωρώ ότι ο Σάντος είναι ο ιδανικός για την θέση, ενώ κι ο Ρεχάγκελ ήταν ο ιδανικός προκάτοχος. Άφησε πνεύμα πολύτιμο για την συνέχεια στις επιτυχίες κι ο Πορτογάλος δεν θέλησε να… ξορκίσει κάθε τι από τον Γερμανό. Αγωνιστικά διαφέρουν πάρα πολύ στην φιλοσοφία, αλλά ο νέος προπονητής βρήκε παίκτες εθισμένους στις νίκες. Είχαν νοοτροπία, τους έλειπε ο φρέσκος… αέρας. Κι αυτός φυσάει πλέον στα αποδυτήρια της εθνικής ομάδας.

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News