Την Τρίτη το βράδυ εγώ βρισκόμουν στο κοντρόλ της Nova και παρακολουθούσα, όπως κάθε Τρίτη και Τετάρτη, όλα τα ματς του Champions League ταυτόχρονα. Βρισκόταν σε εξέλιξη η εκπομπή «Λεπτό προς Λεπτό» κι έπρεπε να ρίχνω κλεφτές ματιές σε όλα τα ματς ούτως ώστε να βγάζουμε στον αέρα τα γήπεδα που είχαν περισσότερη δράση, με γκολ ή ευκαιρίες. Στο τρίτο γκολ της Μπαρτσελόνα ένα επιφώνημα θαυμασμού βγήκε από τα χείλη όλων όσοι βρισκόταν γύρω μου κι ένας συνάδελφος, ο Αποστόλης Λάμπος, ήρθε δίπλα και μου ψιθύρισε στο αυτί, αναφερόμενος στον συνάδελφο που έκανε την περιγραφή για το κανάλι: «Ο Ισίδωρος(Πρίντεζης) είπε στην μετάδοση κάτι που δεν είναι σωστό». Αμέσως τον ρώτησα τι είναι αυτό βάζοντας το δάχτυλό μου στην ενδοεπικοινωνία με τον Ισίδωρο για να του επισημάνω το λάθος ούτως ώστε να το διορθώσει.

«Είπε ότι αυτό το γκολ είναι βγαλμένο από το playstation και σε διαβεβαιώνω εγώ που παίζω πολύ playstation ότι αυτό το γκολ δεν μπαίνει ούτε εκεί». Χαμογέλασα κι έδωσα την προσοχή μου στα replay του γκολ. Πραγματικά αυτό το γκολ δεν μπορεί να βγει από ποδοσφαιριστές-ψηφιακά επιτεύγματα, παρά μόνο από παίκτες με μυαλό, καρδιά και ψυχή. Ο Μέσι αυτή την στιγμή δεν αντιγράφεται, όπως δεν αντιγράφεται το όμορφο ποδόσφαιρο, οι σπουδαίοι παίκτες και οι μεγάλες ομάδες. Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ποτέ η στιγμή που θα αντικατασταθούν ορισμένες στιγμές σπάνιας ποδοσφαιρικής μαγείας από οτιδήποτε άλλο. Πάντα κάποιοι παίκτες, ορισμένες ομάδες, θα κάνουν κάτι ξεχωριστό για να αποδεικνύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα έμπνευσης, στιγμιαίας αντίδρασης και σπάνιας ομορφιάς. Ένα άθλημα που μία στιγμή του αρκεί για να μείνει στην ιστορία ένα ματς, ένας ποδοσφαιριστής, μία ομάδα, ένα γκολ. Ο Λιονέλ Μέσι είναι ένας από αυτούς τους παίκτες και δυστυχώς για εμάς τον απολαμβάνουν –όπως και όλη την Μπαρτσελόνα- οι οπαδοί της ομάδας που μπορούν να τον βλέπουν από κοντά κάθε βδομάδα. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι ένα ταξίδι με φίλους πριν από δύο χρόνια στο Λονδίνο, για τους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Άρσεναλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την Τρίτη, Τσέλσι – Μπαρτσελόνα την Τετάρτη. Είχαμε βρει εισιτήρια για τον πρώτο αγώνα, αλλά όχι για τον δεύτερο. Την Τρίτη πήγαμε στο «Emirates Stadium» απολαύσαμε το ματς και φύγαμε ικανοποιημένοι.

Την Τετάρτη όμως τι θα κάναμε; Κάποιοι φίλοι στην Αγγλία έψαχναν για εμάς. Εισιτήρια μόνο στη μαύρη αγορά. Περίπου 400 ευρώ το ένα. Είπαμε να παίξουμε το τελευταίο μας… χαρτί έξω από το γήπεδο. Πήραμε το μετρό, πήγαμε στο «Stamford Bridge» και αρχίσαμε να ψάχνουμε στα τυφλά. Έξω από το γήπεδο οπαδοί των δύο ομάδων, μπερδεμένοι, περίμεναν το μεγάλο ματς. Η αναζήτησή μας στέφθηκε από απόλυτη ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Μία ιδέα μου ήρθε στο μυαλό. Να πάμε στους φίλους της «Μπάρτσα» να τους πούμε ότι είμαστε Έλληνες που κάθε βδομάδα βλέπουμε ελληνικό πρωτάθλημα και θέλουμε μία φορά να δούμε αγώνα τέτοιου επιπέδου. «Ίσως μας λυπηθούν και μας δώσουν τα δικά τους εισιτήρια», είπα στην παρέα! Χαμογελάσαμε όλοι και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο. Είδαμε το ματς από την τηλεόραση. Ένας ματς-θρίλερ που κρίθηκε στις καθυστερήσεις με γκολ του Ινιέστα. Οι «μπλαουγκράνα» πανηγύριζαν έξαλλα στις κερκίδες και σιγά μη βρισκόταν κανένας από αυτούς να χάσει τούτη τη μοναδική στιγμή για ορισμένους Έλληνες που έψαχναν ένα εισιτήριο για τον ποδοσφαιρικό… παράδεισο. Την άλλη μέρα αυτοί επέστρεψαν στη Βαρκελώνη για να ξαναδούν την Κυριακή την Μπαρτσελόνα κι εμείς επιστρέψαμε στην Αθήνα για να δούμε αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Όπου φτωχός κι η μοίρα του.

Υ.Γ. Τελικά, μετά από αυτά που είδαμε την Τρίτη, υπάρχουν Έλληνες… Μέσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News