Θα διάλεγαν τετρακόσια κορίτσια. Θα τα έντυναν με χιτώνες και σανδάλια, κλαδιά ελιάς θα στόλιζαν τα μαλλιά τους· άλλες θα κρατούσαν κότινους,  δάδες και κορδέλες και θα σχημάτιζαν σε μικρή χορογραφία τους πέντε κύκλους στη μια πλευρά του σταδίου, άλλες θα συνόδευαν τους επισήμους και θα στέκονταν δίπλα τους, μεταξύ των οποίων και η Χίλαρι με την κόρη της.

Δέκα χρόνια μπαλέτο, από δυο χρονών περνούσα όλα τα καλοκαίριά μου στο μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο της Ολύμπιας, ήξερα απέξω και ανακατωτά που πήγαινε κάθε άγαλμα στον φυσικό του χωρο μεχρι και το μικρότερο εύρημα, ως και τις λακκούβες της κλειστής Ακαδημίας. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα την περιγραφή του Καζαντζάκη για την Ολυμπία, ακομη και κείνο το ποίημα του Δόξα -φίλη με τον εγγονό του ήμουν- το απήγγειλα με στόμφο, χωρίς καμία βία. Μάταια. Ήμουν τόσο κοντή που με προσπέρασαν οι υπεύθυνοι γυμναστές χωρίς την παραμικρή προσοχή. Από τότε “μίσησα” τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το "μίσος" μου ξαναφούντωσε χρόνια μετά όταν ο δρόμος πριν το σπίτι μου έκλεισε για τρεις μήνες και για να φθάσουμε όλοι οι γείτονες κάναμε το γύρο του κόσμου, παρκάραμε ένα χιλιόμετρο μακριά και δείχναμε την ειδική κάρτα υπό το άγρυπνο βλέμμα εναλλασσόμενων φρουρών πριν την είσοδο μας. Ο χώρος πίσω από το Καλλιμάρμαρο, αδιαπέραστο φρούριο. Κάτι το οποίο επαναλήφθηκε και στους Παραολυμπιακούς, αυτή την φορά από τα αυτοκίνητα της ΕΡΤ που έμειναν και έναν μήνα αφότου τελείωσαν οι εκδηλώσεις.

Η ωραιότερη πάντως ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι αυτή της Καλλιπάτειρας, γραμμένη από τον Λορέντζο Μαβίλη. Λέει λοιπόν στο σονέτο του ο ποιητής «[…] και εγώ να καμαρώσω […] μες τα ωραία κορμιά, θιαμαστές ψυχές αντρίκιες. Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια […] στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζει με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια».

Ωραία κορμιά, θαυμαστές ψυχές και ανδρεία συνθέτουν τα τρία αμάραντα ανθρώπινα προνόμια. Έτσι μόνο έχουν νόημα οι χορηγίες, οι τελετές έναρξης και λήξης, τα μετάλλια. Αλλά σήμερα ποια διαφορά έχουν ένα καράβι μέσα σε μια θάλασσα με αστέρια, ένα παιδί που χαιρετά και σβήνει μια φλόγα, με το διάλειμμα στο φουαγιέ του Παλλάς, τα κακόγουστα κουκλάκια και ένα ατύχημα με μηχανή κάπου στη Γλυφάδα;  Άρτος, θέαμα (αμφισβητήσιμης αισθητικής) και λεφτά. Και για το τέλος αφημένες τεράστιες εγκαταστάσεις, στην καλύτερη να χρησιμοποιούνται ως γραφεία κτηματογράφησης.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News