Δεν μπορώ να πω ότι το μπάσκετ είναι το αγαπημένο μου άθλημα, ούτε καν το δεύτερο. Το ενδιαφέρον μου… κλέβουν βασικά το ποδόσφαιρο και το τένις. Αλλά το χάλκινο μετάλλιο στο δικό μου ενδιαφέρον το δίνω στο μπάσκετ. Παλαιότερα έβλεπα πολύ περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχω περιοριστεί στην εθνική ομάδα. Το… δίπολο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός δεν με ενδιαφέρει. Δύο ομάδες που κερδίζουν τους πάντες και στο τέλος λύνουν τις διαφορές τους με πραγματικά υψηλού επιπέδου αγώνες. Υψηλού επιπέδου όμως και σε ξύλο. Επεισόδια στις κερκίδες, αλλά και στον αγωνιστικό χώρο. Και ήρθε η ώρα που αυτή η αντιπαλότητα έπληξε και την εθνική ομάδα.

Στα ήσυχα πρωινά του Αυγούστου στο γραφείο μου η μεγάλη μου χαρά ήταν να μιλώ με τον Φίλιππο Συρίγο για την φετινή εθνική ομάδα. Την είχα δει αποσπασματικά, αλλά διάβαζα ότι παίζει εκπληκτικό μπάσκετ. Έτσι δεν μπορούσα να αντισταθώ όταν είχα μπροστά μου έναν συνάδελφο που έχει δει τόσο μπάσκετ όσο λίγοι στην Ελλάδα. Κι όταν άκουσα να βγάζει τόσο ενθουσιασμό για την ομάδα αυτή, άρχισα να έχω μεγάλη περιέργεια να την δω και μεγάλη αγωνία για το επερχόμενο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Βλέπετε είμαστε μέσα στις τέσσερις ομάδες που φαίνεται να μοιράζονται τις πιθανότητες για την κορυφή, μαζί με Η.Π.Α., Ισπανία και Αργεντινή. Έτσι την είδα στο ματς με την Σλοβενία και ενθουσιάστηκα.

Μία ομάδα πλήρης ταλέντου, απόδειξη πως γίνεται η εκμετάλλευση μίας κορυφαίας επιτυχίας. Και μιλώ για το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ ’87. Μία επιτυχία που έφερε πολλά παιδιά στα γήπεδα και με σωστή οργάνωση έφερε κι άλλες –πολλές- μελλοντικές επιτυχίες. Τώρα, 23 χρόνια μετά, ακόμα εισπράττουμε τα ευεργετήματα των μεγάλων του παρελθόντος. Του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Χριστοδούλου. Καμία σχέση, δηλαδή, με την πολύ μικρότερη εκμετάλλευση του ποδοσφαιρικού θριάμβου το 2004 στην Πορτογαλίας.

Δυστυχώς όμως το βράδυ της Πέμπτης οι ίδιοι οι παίκτες της μου γκρέμισαν κάθε θετικό συναίσθημα. Κόντρα στην Σερβία του προπονητή Ίβκοβιτς και του άλλου «ερυθρόλευκου» Μίλος Τεόντοσιτς, η εθνική υπερηφάνεια πήγε περίπατο και ορισμένοι παίκτες προτίμησαν να φορέσουν στολές ομάδων και να μετατρέψουν τον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου σε αρένα.

Ο Τεόντοσιτς ήταν ο πρώτος που προσπάθησε –και πιθανότατα τα κατάφερε- να… εξορύξει τα «ευγενή» αισθήματα των Ελλήνων οπαδών. Την έπεσε στον… εχθρό Αντώνη Φώτση και είμαι βέβαιος ότι σε αρκετά σπίτια της ελληνικής επικράτειας άνθρωποι πανηγύρισαν με την επανάσταση του περήφανου «γαύρου» κατά του αλαζόνα «βάζελου». Την ίδια ώρα, σε άλλα σπίτια –πράσινα- επιζητούσαν… εκδίκηση για την ύβρη. Και ο Φώτσης δεν τους απογοήτευσε. Έδωσε συνέχεια στον καυγά. Σε λίγο μπήκαν κι άλλοι στο κόλπο. Μπουνιές, κλωτσιές. Όμορφα πράγματα. «Αντρίκεια». Καθαρά. Και οι λίγοι που προσπάθησαν να σταματήσουν αυτή την άθλια εικόνα μάλλον έφαγαν τις πιο πολλές. Όπως ο Μπουρούσης που ένιωσε μία καρέκλα που προοριζόταν για τον Σχορτσιανίτη να… προσγειώνεται στο κεφάλι του. Ακόμα πιο ωραία. Η κόντρα έχει και αίμα. Οι οπαδοί της ρωμαϊκής αρένας μπορούσαν να κοιμηθούν ήσυχοι.

Με την ικανοποίηση ότι αυτό δεν ήταν ένα κακό όνειρο. Ήταν μία όμορφη αλήθεια για αυτούς που προετοιμάζονται ήδη για τις εχθροπραξίες της επόμενης χρονιά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κι αυτές οι εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου θα μείνουν ατιμώρητες, γιατί εκεί έχει επικεντρωθεί η προσπάθεια των δύο ομάδων. Με τις υψηλές διασυνδέσεις στην παγκόσμια ομοσπονδία, δύο χώρες από τις κορυφαίες του αθλήματος κάνουν ότι μπορούν για να πάνε αλώβητες στην Τουρκία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αν με την ατιμωρησία και αυτές τις άθλιες εικόνες δημιουργούν αρνητικά πρότυπα για τα παιδάκια που συρρέουν στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, δεν τους «καίγεται καρφί». Αρκεί να ανεβούν στο βάθρο. Αρκεί να πάρουν μία ακόμα νίκη. Και να επιστρέψουν στις χώρες τους εν μέσω αποθέωσης για τις πολύτιμες υπηρεσίες που πρόσφεραν στην πατρίδα αυτές τις δύσκολες εποχές. «Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν»!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News