Λίγες ώρες πριν αρχίσει το Euro 2012 και λίγες μέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση-συζήτηση έγινε την Τετάρτη που μας πέρασε στη μικρή σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Υποτρόφων του Ιδρύματος Ωνάση και θέμα «Ελληνικός αθλητισμός: Σταθερή αξία ή εύθραυστη βιτρίνα;». Στο ερώτημα αυτό κλήθηκαν να απαντήσουν οι Δημοσθένης Ταμπάκος  (Ολυμπιονίκης ενόργανης γυμναστικής – Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών), Φίλιππος Συρίγος  (Δημοσιογράφος), Χαρά Σπηλιοπούλου  (Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Καταπολέμησης Ντόπινγκ, Καθηγήτρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στην Ιατρική σχολή), Γιώργος Σιγάλας  (Πρωταθλητής μπάσκετ, Ολυμπιονίκης) και Σπύρος Καπράλος  (Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής). Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομες τοποθετήσεις όπου ο κάθε ομιλητής ανέπτυξε ένα θέμα.

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος αναφέρθηκε στη σημασία και στο έργο των Ολυμπιονικών δίνοντας έμφαση στο κοινωνικό τους έργο στο οποίο έχει αρχίσει τελευταία να δραστηριοποιείται έντονα ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών με επισκέψεις σε φυλακές ανηλίκων και κέντρα απεξάρτησης εκτός από τις καθιερωμένες επισκέψεις σε σχολεία κλπ.

Ο Φίλιππος Συρίγος αναφέρθηκε κυρίως στις τρείς βασικές νόσους του ελληνικού (αλλά και παγκόσμιου) αθλητισμού το ντόπινγκ, τη βία και το στοίχημα. Με τον γνωστό, αιχμηρό του λόγο έκανε τον διαχωρισμό μεταξύ του αθλητισμού και τη «διαστροφή του πρωταθλητισμού».

Η Χαρά Σπηλιοπούλου μίλησε για τους μύθους του ντόπινγκ ( «για να διακριθείς πρέπει να ντοπαριστείς», «υπάρχουν ουσίες που δεν ανιχνεύονται» κλπ) ενώ παραδέχθηκε ότι το ντόπινγκ είναι πιο μπροστά από το αντιντόπινγκ, αλλά η ψαλίδα αυτή συνεχώς κλείνει.

Ο Γιώργος Σιγάλας αναφέρθηκε στις ευεργετικές επιδράσεις του αθλητισμού και ότι πρέπει οπωσδήποτε να μπει ο αθλητισμός στη σχολική κουλτούρα ήδη από το δημοτικό. Να αντιμετωπιστεί ως σοβαρό μάθημα κι όχι ως «ώρα του χαβαλέ».

Τέλος, ο Σπύρος Καπράλος αναφέρθηκε στην ελληνική αποστολή που σε ενάμιση μήνα θα ταξιδέψει με τα φτερά της Ολυμπιακής (επίσημος χορηγός της Ολυμπιακής αποστολής) στο Λονδίνο. Τελευταία χρήματα για προολυμπιακή προετοιμασία δόθηκαν το 2009 ενώ τα έως τώρα έξοδα έχουν καλυφθεί κυρίως από χορηγούς και από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Μέχρι τώρα 92 αθλητές έχουν πάρει την πρόκριση και μένουν ακόμα μερικές θέσεις για ατομικά αγωνίσματα και βέβαια το προολυμπιακό του μπάσκετ, αρχές Ιουλίου στη Βενεζουέλα. Έτσι, η ελληνική αποστολή μπορεί να φτάσει και τους 110 αθλητές (συν περίπου 60 συνοδούς – παράγοντες, προπονητές, γιατρούς φυσιοθεραπευτές κλπ). Στόχος της ελληνικής αποστολής είναι να φέρει περισσότερα μετάλλια από τα 4 του Πεκίνου, ενώ πολλές προσδοκίες υπάρχουν από το άθλημα της κωπηλασίας. Ο κ. Καπράλος  αναφέρθηκε στο γεγονός ότι δεν αξιοποιούνται ορθολογικά τα λεφτά που πηγαίνουν στον αθλητισμό καθότι καλύπτουν ως επί των πλείστων διοικητικά έξοδα ενώ θα έπρεπε να πηγαίνουν στη χρηματοδότηση της αγωνιστικής δραστηριότητας και στη λειτουργία των αγωνιστικών χώρων. Μάλιστα ανέφερε χαρακτηριστικά ότι τον Σεπτέμβριο οδεύει προς κλείσιμο και το ιστορικό Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου (και μου έκανε την καρδιά πέτρα…).

Στη συζήτηση που ακολούθησε μετά το διάλειμμα όπως ήταν αναμενόμενο το ενδιαφέρον εστιάσθηκε στο γενικότερο θέμα του ντόπινγκ με τον Φίλιππο Συρίγο να ισχυρίζεται ότι οι εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές υποκρίνονται όταν ζητάνε από τη μία διακρίσεις και από την άλλη παίζουν και τον ρόλο του ελεγκτή, αφήνοντας αιχμές ότι το ντόπινγκ είχε «υψηλή» κάλυψη. Ο Γιώργος Σιγάλας και ο Δήμος Ταμπάκος επέμειναν (κι έχουν δίκιο κατά τη γνώμη μου) ότι τα προνόμια που περιορίστηκαν μόνο στις πολύ ψηλές διακρίσεις  είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που θα έπρεπε για να καταπολεμηθεί το ντόπινγκ. Καλύτερα λίγα ευεργετήματα ακόμα και για ηπιότερες διακρίσεις παρά πολλά ευεργετήματα μόνο για ψηλές διακρίσεις. Τέθηκε επίσης, αλλά δεν άνοιξε πολύ, το θέμα του ποιοι προπονούν τα παιδιά στις διάφορες ακαδημίες (έλεγχος προσόντων κλπ), ο ρόλος των πρωταθλητών ως πρότυπα για τα παιδιά ώστε να ωθούνται στον αθλητισμό, ο βασικός ρόλος της παιδείας και πόσο έχει υποτιμηθεί και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα.

Γενικά ήταν μια εκδήλωση-συζήτηση που δεν καταλάβαμε πότε πέρασε το τρίωρο. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι η επιλογή των ομιλητών ήταν πετυχημένη, καθότι εκφράσθηκαν όλες οι απόψεις σχετικά με το κεντρικό ερώτημα. Και οι ερωτήσεις όμως του κοινού έδειξαν «διαβασμένο» ακροατήριο. Άφησα τελευταίο τον έμπειρο δημοσιογράφο (…και πρώην συν-κολυμβητή μου στο Ν.Ο.Βουλιαγμενης) Δημήτρη Κωνσταντινίδη που έπαιξε με μαεστρία τον ρόλο του συντονιστή, αφενός βάζοντας καίριες ερωτήσεις στους ομιλητές και αφετέρου αφήνοντας ελεύθερη τη συζήτηση, χωρίς όμως να γίνεται η «βαβούρα» που έχουμε συνηθίσει στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Ευχής έργο θα ήταν τέτοιες εκδηλώσεις να καθιερωθούν από τον ευαισθητοποιημένο σε κοινωνικά θέματα σύνδεσμο υποτρόφων του ιδρύματος Ωνάση. Κάθε χρόνο μπορούν να γίνονται και καλύτερες.
Θα κλείσω με αυτό που απάντησε ο Δημοσθένης Ταμπάκος σε μια ερώτηση από το κοινό «Τι τελικά του άφησε ο πρωταθλητισμός;». Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Δήμος είπε «Με έμαθε να πέφτω και να ξανασηκώνομαι…». Αυτή ακριβώς είναι η απάντηση που θα έδινα κι εγώ. Αυτό είναι που έχουμε ανάγκη όλοι μας, σήμερα περισσότερο από ποτέ… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News