Δυστυχώς, αποτύχαμεν… Εντάξει, υπάρχει κι ο αυριανός αγώνας κόντρα στη Λετονία, για τις θέσεις 5-8, αλλά τι να λέμε τώρα; Ακόμη κι αν τερματίσουμε πέμπτοι, αποτύχαμε παταγωδώς.

Ο αντικειμενικός ορισμός της αποτυχίας είναι, να μην καταφέρνεις να φτάσεις εκεί που πραγματικά μπορείς – και ένα μετάλλιο ήταν ρεαλιστικός στόχος για την Εθνική μας, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Με το καλύτερο ρόστερ της δεκαετίας (αν όχι όλων των εποχών, βάσει ονομάτων) και απέναντι σε μια Ισπανία που, ελλιπής και λαβωμένη, γέρνει προς τη δύση της, η Ελλάδα έπρεπε να βρίσκεται σήμερα στην κορυφαία τετράδα. Θεωρητικά. Όμως, άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη.

Στην πράξη, αυτή η πάνοπλη (στα λόγια) ομάδα αποδείχτηκε κατώτερη της… μισής Ισπανίας. Καλές οι νίκες του πρώτου γύρου, ακόμη καλύτερη η πρόκριση στο νοκ-άουτ παιχνίδι με το Βέλγιο, αλλά, όταν βρέθηκε στον δρόμο μας η πρώτη από τις λεγόμενες «μεγάλες» ομάδες του τουρνουά, το όνειρο έγινε… «γαμώτο"». Κι όσο τα χρόνια θα περνούν, τόσο μεγαλύτερη θα μας φαίνεται αυτή η χαμένη ευκαιρία.

Στο μπάσκετ, σπάνια παίζει καθοριστικό ρόλο η τύχη. Ακόμη και σε ματς που κρίνονται στο καλάθι, όπως αυτό με τους Ισπανούς. Αντιθέτως, έχει τη σημασία της και η τελευταία λεπτομέρεια. Κι αυτό που φαίνεται τυχαίο, ιδίως στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα, συνήθως είναι μια «λεπτομέρεια» που δεν προσέχθηκε. Στην περίπτωσή μας, δύο είναι οι λεπτομέρειες που έγειραν την πλάστιγγα σε βάρος μας.

Η πρώτη, έχει να κάνει με το άτολμο rotation (δηλαδή τη διαρκή εναλλαγή διαφορετικών παικτών στην πεντάδα που παίζει στο παρκέ) από τον προπονητή. Ο Φώτης Κατσικάρης έδειξε εξ αρχής μια ανεξήγητη (εκ πρώτης όψεως) πρόθεση να πορευτεί με 7-8 παίκτες, από τους 12 που διέθετε. Μάντζαρης, Παπανικολάου, Περπέρογλου -και λιγότερο ο Καϊμακόγλου και ο Σλούκας- είχαν σχεδόν ασήμαντους ρόλους. Όμως, έτσι ακυρώθηκε το μεγάλο όπλο αυτής της ομάδας: το «βάθος» του ρόστερ, η πληθώρα επιλογών και λύσεων (την οποία, αντιθέτως, δεν διέθεταν οι Ισπανοί, που στηρίχτηκαν σε 6-7 παίκτες). Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής, πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή την κόπωση των υπολοίπων που δεν έπαιρναν πολλές «ανάσες», ήταν τα εξής:

• Έπρεπε να αγωνίζονται για μεγάλα διαστήματα, παίκτες που βρίσκονταν εκτός ρυθμού. Για παράδειγμα, ο Καλάθης και ο Κουφός κλήθηκαν να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μπορούσαν να αντέξουν, έπειτα από μια σεζόν ως «κομπάρσοι» στους Γκρίζλις.
• Η ομάδα αναγκάστηκε να εξαρτάται υπερβολικά από τον Σπανούλη, που πέρασε το καλοκαίρι ακολουθώντας θεραπείες και ειδικά προγράμματα για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της καταπόνησης από την εξουθενωτική (γι αυτόν) σεζόν που προηγήθηκε. Καθάρισε στα ζόρικα με την Κροατία, το έκανε και με τη Σλοβενία, αλλά πόσο ακόμα;

Την ίδια ώρα, δύο κομβικοί για την αμυντική και επιθετική λειτουργία παίκτες, ο Σλούκας και ο Μάντζαρης, έβλεπαν το παιχνίδι από τον πάγκο…

Γιατί το έκανε αυτό ο Κατσικάρης; Όχι, βεβαίως, επειδή ξέρει λιγότερο μπάσκετ από εκείνους που σήμερα τού ασκούν κριτική… Το έκανε, όπως λένε οι «κακές γλώσσες», για να κρατήσει τις ισορροπίες. Διότι, σε μια ομάδα γεμάτη «αστέρες», ο προνητής πρέπει να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Ιδίως τους παλιούς, που δεν… ενθουσιάστηκαν με τις αφίξεις των νέων…

Η δεύτερη «λεπτομέρεια» είναι, ότι η Εθνική μας δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμη γι' αυτή τη «μητέρα των μαχών». Αυτό δείχνει η έλλειψη πάθους (σε σύγκριση με αυτό των Ισπανών), έπειτα από τόσα χρόνια… ανομβρίας. Αυτό δείχνει και η έλλειψη καθαρού μυαλού, σε καθοριστικές στιγμές του αγώνα.
Και τώρα; Τώρα -γιατί όχι;- ανανέωση. Αν και δεν τη βλέπω…

Ας υποθέσουμε το πιο πιθανό: ότι η Εθνική προκρίνεται να παίξει σε ένα από τα τρία προ-Ολυμπιακά τουρνουά. Τι θα κάνει, άραγε; Θα πει πάλι «ας δοκιμάσουμε πώς θα πάμε και στην επόμενη διοργάνωση, και βλέπουμε…» ή θα τολμήσει έναν σχεδιασμό με προοπτική δεκαετίας; Με ηγέτη τον 20χρονο Γιάννη Αντετοκούνμπο (που στο Ευρωμπάσκετ ξεδίπλωσε τις φοβερές αρετές του) και πολλά παιδιά από τη γεννιά τού συν – πλην '94, η οποία ξεχειλίζει ταλέντο. Και με έναν μόνιμο ομοσπονδιακό προπονητή, φυσικά…

Η συνταγή αυτή είχε δοκιμαστεί το 2004, από τον Παναγιώτη Γιαννάκη – και έναν χρόνο αργότερα, η Εθνική κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ.

Αλλά θέλει «κότσια», τα οποία η Ομοσπονδία δεν φαίνεται να διαθέτει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News