Πέντε αγώνες, μηδέν βαθμοί, μόλις δυο γκολ ενεργητικό και οκτώ τελικές που βρήκαν στόχο – μα καμία εκτός έδρας. Αρνητικό ρεκόρ ελληνικού συλλόγου στη διοργάνωση. Η χειρότερη επίδοση ανάμεσα στις 32 ομάδες των εφετινών ομίλων. Αλλιώς το είχαν ονειρευτεί, οι ΑΕΚτζήδες, το ταξίδι στ’ αστέρια του Champions League. Τελειώνει, χωρίς μια ωραία ανάμνηση για σουβενίρ.

Αλλιώς είχαν ονειρευτεί τη σεζόν ολόκληρη. Επειτα από 22 μέρες αγωνιστικής κατάρρευσης η ΑΕΚ απέχει 12 βαθμούς από την κορυφή της Σούπερ Λιγκ, απόσταση που δεν θα μπορούσε να καλύψει ούτε η περσινή, θαυματουργή ομάδα. Πλέον, η πρωταθλήτρια είναι υποχρεωμένη να διανύσει τα υπόλοιπα 2/3 του δρόμου με μόνο ουσιαστικό κίνητρο… το Κύπελλο Ελλάδας.

Εάν υπήρχε μια πιθανότητα, η ΑΕΚ να πάρει θετικό αποτέλεσμα από τα «τρομερά μωρά» του Αγιαξ και να κρατήσει ζωντανές τις (όποιες) ελπίδες της για πρόκριση στο Europa League, αυτή χάθηκε την περασμένη Κυριακή, όταν ο… τυφώνας Μελισσανίδης χτύπησε το προπονητήριο των Σπάτων. Οποιος πίστευε πως η «καρατόμηση» τριών τόσο σημαντικών ποδοσφαιριστών (Σιμόες, Μπακασέτας, Λαμπρόπουλος) θα άφηνε τους συμπαίκτες τους ανεπηρέαστους, συγκεντρωμένους στο μεγάλο παιχνίδι που πλησίαζε, μάλλον δεν γνωρίζει ότι… η μπάλα είναι στρογγυλή.

• Δείτε επίσης: Μολότοφ «επιπέδου» Champions League στο ΟΑΚΑ

Το ματς στο ΟΑΚΑ άρχισε με τους χειρότερους οιωνούς. Με την ΑΕΚ βυθισμένη στην εσωστρέφεια, την αβεβαιότητα και την κατάθλιψη. Με οπαδούς της να «πλακώνονται» με τους Ολλανδούς – πράγμα που, ασφαλώς, θα της κοστίσει την τιμωρία της έδρας της. Και με το κοινό της «παγωμένο» από τις εξελίξεις να απέχει μαζικά – στις εξέδρες δεν βρίσκονταν πάνω από 15.000 θεατές. Συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε ακόμη πιο άσχημα. Με ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι που σφύριξε ο άγγλος διαιτητής Ολιβερ για το 1-0 του Αγιαξ στο 68′ (το οποίο οδήγησε και στην αποβολή του Λιβάια), και με ένα «φθηνό» δεύτερο γκολ, απο αυτά που δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε σε αγώνες Champions League, αλλά σε φιλικά ματς θερινής προετοιμασίας. Είχε προηγηθεί ένα δοκάρι – προειδοποίηση των Ολλανδών στο 63′.

Μπάγερν Μονάχου, Αγιαξ και Μπενφίκα δεν είναι στα κυβικά των ελληνικών συλλόγων – από την Μπενφίκα έχει και ο ΠΑΟΚ πικρή πείρα. Κανένας δεν είχε την απαίτηση από την ΑΕΚ να προχωρήσει στην Ευρώπη και μετά τον Δεκέμβριο. Αλλά και κανείς δεν περίμενε αυτή τη χαοτική διαφορά δυναμικότητας που φάνηκε στο γήπεδο (με εξαίρεση το παιχνίδι με τους Πορτογάλους). Η παλιά ΑΕΚ είχε κοιτάξει αντίστοιχα μεγέθη (Μίλαν, Ρεάλ Μαδρίτης) στα μάτια. Η περσινή ΑΕΚ θα έπαιρνε, τουλάχιστον, μια δυο ισοπαλίες. Αλλά, όπως και στο Πρωτάθλημα, η περσινή ΑΕΚ αναζητείται. Εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Τι της συνέβη;

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης το είπε ξεκάθαρα: πιστεύει ότι κάποιοι παίκτες αδιαφορούν, επειδή ζητούν αυξήσεις αποδοχών που η ΑΕΚ αρνείται να τους δώσει. Γι’ αυτό τους «τελείωσε» από την ομάδα, με συνοπτικές διαδικασίες. Τους αδίκησε. Ιδίως αυτοί οι τρεις δεν έδωσαν, ποτέ, το παραμικρό δικαίωμα. Επαιξαν κι εφέτος μερικά καλά παιχνίδια (ιδίως ο Μπακασέτας), έτρεξαν περισσότερο από κάθε συμπαίκτη τους (Σιμόες), και στα ματς του καταστροφικού Νοεμβρίου δεν ήταν οι χειρότεροι. Στο κάτω, κάτω, ένας ποδοσφαιριστής που το συμβόλαιό του λήγει, και σκοπεύει να αλλάξει ομάδα, έχει προσωπικό συμφέρον να διακριθεί όσο γίνεται περισσότερο. Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος είχε συμφωνήσει να πάει στον Ολυμπιακό από την άνοιξη. Κι όμως, μέχρι το τελευταίο λεπτό της περασμένης περιόδου ήταν -μακράν- ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ.

Ο προπονητής συντάσσεται απολύτως με τον εργοδότη του. Περίεργο. Στο ΑΕΚ – Ατρόμητος, όχι μόνον έβαλε και τα τρία (κιτρινό)μαυρα πρόβατα στην ενδεκάδα, αλλά και τους άφησε έως το τέλος του αγώνα. Βασικοί έπαιξαν, και οι τρεις, και το περασμένο Σάββατο στο Αγρίνιο. Τι μας λέει, δηλαδή, ο Μαρίνος Ουζουνίδης; Πως έπρεπε η ομάδα να βρεθεί 12 βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟΚ και 10 από τον Ατρόμητο, για να αντιληφθεί ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές του δεν παίζουν με κέφι; Ή, μήπως, ότι στο τελευταίο ματς (στο Αγρίνιο), στο οποίο υστέρησαν οι 12 από τους 14 που χρησιμοποιήθηκαν, εκείνος κατάφερε να διακρίνει πως οι συγκεκριμένοι τρεις δεν είχαν κίνητρο;

Κάποιοι αναζητούν την αιτία του κακού σε μια άλλη κατηγορία «αδιάφορων» παικτών: σε εκείνους που ανανέωσαν τα συμβόλαιά τους, με αυξημένες αποδοχές. Οπως ο Λιβάια και ο Μάνταλος, που «έδεσαν τον γάιδαρό τους και δεν έχουν, πια, λόγο να σκοτώνονται στο γήπεδο». Κάποιοι άλλοι, στους δανεικούς. Οπως ο Πόνσε και ο Μπογέ. «Γιατί να ιδρώνουν για το μεγαλείο της ΑΕΚ, αφού το καλοκαίρι μπορεί να μη βρίσκονται εδώ;». Ολες αυτές οι εξηγήσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την απροθυμία επαγγελματιών ποδοσφαιριστών να παίξουν τη μπάλα που μπορούν, να είναι ανταγωνιστικοί, να νικούν. Υπάρχουν και τέτοιοι, όμως σε κάθε σύλλογο του κόσμου αποτελούν την εξαίρεση, όχι τον κανόνα. Ποιος είναι ο κανόνας; Οτι οι ομάδες παίρνουν την κάτω βόλτα όταν κλείσει ο κύκλος τους. Και ο κύκλος κλείνει, όταν αλλοιωθεί η σύνθεσή τους. Οταν καταστραφεί η «χημεία» τους.

Η ΑΕΚ δημιούργησε, σταδιακά, μια «παρέα» παικτών που έδεσαν, ο ένας με τον άλλον, και είχαν έναν κοινό στόχο: να φτιάξουν (ή να σώσουν) τις καριέρες τους. Με μόνη εξαίρεση τον Τσιγκρίνσκι, κανείς τους δεν ένιωθε ότι είχε, ήδη, πετύχει αρκετά. Μέσα σε τρία χρόνια κατέκτησαν ένα Πρωτάθλημα -το πρώτο έπειτα από 24 χρόνια- και ένα Κύπελλο, έπαιξαν σε άλλους δυο τελικούς, έφτασαν στους «32» του Europa League, βγήκαν στο Champions League, προκρίθηκαν στους Ομίλους. Κλήθηκαν στις εθνικές τους ομάδες. Σφυρηλάτησαν μια αλυσίδα άθλων, πρωτοφανών σε ευρωπαϊκό επίπεδο για σύλλογο που επέστρεψε από τη Γ’ και τη Β’ Κατηγορία. Αλλά, το περασμένο καλοκαίρι, το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται.

Κάποιοι αποχώρησαν. Αρκετοί και καθοριστικοί: ο Λάζαρος, ο Αραούχο, ο Βράνιες, ο Γιόχανσον, ο Κονέ. Μαζί, και ο άνθρωπος που τους ενέπνευσε (Μανόλο Χιμένεθ). Κάποιοι απ’ αυτούς που ήρθαν στη θέση τους, δεν «κόλλησαν» με τους υπόλοιπους. Κάποιοι άλλοι, που έμειναν, δεν «γεμίζουν το μάτι» του νέου τους προπονητή (Γκάλο), ή δεν μπορούν να συνεργαστούν το ίδιο καλά με τους καινούργιους (π.χ. ο Λιβάια με τον Πόνσε). Η αποπομπή του Σιμόες, του Μπακασέτα και του Λαμπρόπουλου ήταν η τελευταία πράξη της αποδόμησης. Η «παρέα των θαυμάτων» διαλύθηκε.

Και, ναι, υπήρξε και κορεσμός. Δεν είναι τυχαίο, πως η ΑΕΚ άρχισε να «κάνει νερά» μόλις πέτυχε και το τελευταίο «ακατόρθωτο»: τη συμμετοχή της σε όμιλο του Champions League. Ετσι κι αλλιώς, οι ποδοσφαιριστές της έπαιζαν «στα κόκκινα» επί μια ολόκληρη σεζόν. Η ομάδα δεν μπορούσε να ελπίζει άλλο στις υπερβάσεις. Το καλοκαίρι είχε ανάγκη από σοβαρή ενίσχυση. Αλλά, ήταν στρατηγική επιλογή της διοίκησης να ξοδέψει όσο το δυνατόν λιγότερα.

Ο «Τίγρης» έχει τη φήμη του ανθρώπου που δύσκολα πιάνεται κορόιδο. Κάποιοι απ’ όσους έφυγαν, θα μπορούσαν να μείνουν. Αλλά, όταν ζήτησαν ποσά πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που η ΑΕΚ θεωρούσε fair, ο Μελισσανίδης πείσμωσε. Με τα ίδια λεφτά βρίσκει και καλύτερους. Πράγματι. Αλλά, οι καλύτεροι δεν είναι, πάντα, αρκετά καλοί. Ο Μοράν ήρθε με παραστάσεις από την Πριμέρα Ντιβιζιόν, όμως τον έφαγε ο πάγκος. Ο Σιμόες, από ένα χωριό της Πορτογαλίας – και έπαιζε ασταμάτητα. Ο Πόνσε και ο Μπογέ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον Αραούχο. Αλλά, οι φιλοδοξίες τους δεν αντάμωσαν ποτέ εκείνες της ΑΕΚ.

Δυστυχώς για την ΑΕΚ, οι παίκτες της δεν αδιαφορούν, δεν τεμπελιάζουν. Θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Φάνηκε και χθες, στο τελευταίο εντός έδρας ευρωπαϊκό της παιχνίδι. Το υπέροχο ταξίδι (φαίνεται πως) τελείωσε στο Αγρίνιο, εκεί που είχε αρχίσει στις 18 Ιανουαρίου 2017, έπειτα από την ήττα της Ενωσης με 3-2. Που έγινε η αιτία να προσληφθεί ο Μανόλο Χιμένεθ (στη θέση του Μοράις). Αυτός ο σχεδόν διετής κύκλος έκλεισε, και τώρα πρέπει να μπουν τα θεμέλια του επόμενου.

Με αρχιτέκτονα τον Ουζουνίδη; Δύσκολα. Ο Μελισσανίδης, ένας από τους ελάχιστους έλληνες παράγοντες που ξέρουν μπάλα, γνωρίζει πως ο προπονητής που ρίχνει όλο το φταίξιμο στους παίκτες του και τους καταγγέλλει δημοσίως, δεν μπορεί να σταθεί στα αποδυτήρια. Κι όσο περισσότερο λείπουν οι «ποιοτικοί» ποδοσφαιριστές από μια ομάδα, τόσο χρειάζεται ένας Χιμένεθ για να τους εμπνεύσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News