«And the Oscar goes to…Roberto». Hταν Κυριακή 21 Μαρτίου 1999. Η εκθαμβωτική Σοφία Λόρεν άνοιξε τον φάκελο και ανεμίζοντας την κάρτα με το όνομα του νικητή, φώναξε δυνατά και κατενθουσιασμένη «Ρομπέρτο!». Οταν ο Μπενίνι κατάφερε τελικά να φθάσει στη σκηνή, βυθίστηκε στην αγκαλιά της ιταλίδας ντίβας του κινηματογράφου. Την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου ο εκλεκτός ιταλός ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του και η Σοφία Λόρεν παραχώρησε μια συνέντευξη στον Βαλέριο Καπέλι, της Corriere della Sera, θέλοντας, έτσι, να τον τιμήσει.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μυθική του αντίδραση όταν αναφώνησα το όνομά του. Αρχισε να πηδάει πάνω κάτω στα καθίσματα με την αθωότητα, τον αυθορμητισμό και τον δυναμισμό που χαραξτηρίζουν τις ταινίες του. Ηταν μια αξέχαστη βραδιά. Οπως ήταν υπέροχο ότι απένειμα σε εκείνον και σε εκείνη την υπέροχη ταινία («La vita è bella») το Οσκαρ» είπε η Λόρεν, αναφερόμενη στην 71η τελετή απονομής των περίφημων κινηματογραφικών βραβείων, κατά την οποία ο Ρομπέρτο Μπενίνι κέρδισε, πέρα από το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, και το Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την εξαιρετική, ομολογουμένως, ερμηνεία του.

«Είχε πολλή πλάκα. Πατούσε πάνω στις σειρές των καθισμάτων που τον χώριζαν από μένα για να με φθάσει. Κουνούσε τα χέρια του, αγκαλιαστήκαμε δεν θυμάμαι για πόση ώρα. Ο Σπίλμπεργκ τον βοήθησε, επειδή έπεφτε πάνω στα κεφάλια των σταρ, που φορούσαν τα καλά τους και ήταν όλοι στολισμένοι», προσέθεσε η Λόρεν, η οποία επίσης έλαμπε εκείνη τη βραδιά, μέσα σε μια μαύρη τουαλέτα.

Η εμβληματική ιταλίδα ηθοποιός δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ ούτε τον ευχαριστήριο λόγο που εκφώνησε ο Ρομπέρτο Μπενίνι μετά τη βράβευσή του. «Ηταν σαν εκείνον, γεμάτος ζωντάνια και κουλτούρα. Επικαλέστηκε τον Δάντη, την αγάπη που κινεί τον ήλιο και τα άλλα αστέρια. Είπε ότι όλα συνδέονται με την αγάπη. Τον άκουγα γεμάτη θαυμασμό και έκπληξη. Ε υχαρίστησε τους γονείς του, που του έκαναν το μεγαλύτερο δώρο, τη φτώχεια, και μετά αφιέρωσε το βραβείο στη γυναίκα του, Νικολέτα Μπράσκι», θυμάται σήμερα.

Αφού είδε και διαπίστωσε, μαζί με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στον κόσμο, ότι «η ζωή είναι ωραία», η Σοφία Λόρεν, παρότι το 1999 ήταν 65 ετών, αποφάσισε να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Ρομπέρτο Μπενίνι, «μέσα από τα μάτια ενός οραματιστή δημιουργού που είναι γεμάτος φαντασία, συναισθηματικότητα, αχαλίνωτη διαίσθηση. Οταν τον πρωτογνώρισα, αμέσως με συγκίνησε και με ενέπνευσε η καλλιτεχνική και δημιουργική του ικανότητα –είναι πραγματικά ένας ζογκλέρ της φαντασίας– αλλά και η βαθιά ανθρωπιά του. Οπως λέει ο ίδιος, η ζωή είναι όμορφη ακόμα και στις χειρότερες στιγμές».

Μιλώντας για Οσκαρ και απονομές, ο δημοσιογράφος της Corriere della Sera δεν μπόρεσε να μη ρωτήσει τη Λόρεν για τα δύο δικά της Οσκαρ. Σχετικά με το πρώτο χρυσό αγαλματίδιο που κέρδισε η 88χρονη, πλέον, ηθοποιός, σημείωσε πως «η βραδιά των Οσκαρ είναι κάτι που πρέπει να το ζει κανείς από κοντά. Οταν το κέρδισα, το 1962 για την ταινία «La Ciociara» («Η Ατιμασμένη»), έμαθα τα νέα στη Ρώμη. Απείχα πολύ από την ιδέα να κερδίσω και έτσι έμεινα σπίτι. Διάβαζα ξανά και ξανά τα ονόματα των άλλων υποψηφίων: Οντρεϊ Χέπμπορν, Νάταλι Γουντ, Τζέραλντιν Πέιτζ, Πάιπερ Λόρι. Και έλεγα στον εαυτό μου, “μα, πλάκα κάνουμε;”. Λίγο πριν ξημερώσει, χτύπησε το τηλέφωνο, απάντησε ο Κάρλο (Πόντι, ο σύζυγός της) και άρχισε να φωνάζει το όνομά μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Κάρι Γκραντ που φώναζε: “Σοφία, κέρδισες!”. Ημουν με το νυχτικό και άρχισα να χορεύω στο δωμάτιο. Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει, έφτασε ο Ντε Σίκα, η μητέρα μου έλεγε “Σοφία, ονειρεύομαι;”», αφηγήθηκε στον συνομιλητή της.

Το δεύτερο Οσκαρ το κέρδισε σχεδόν 30 χρόνια μετά, το 1991, για τη συνολική προσφορά της στην Εβδομη Τέχνη. «Ενας κόμπος στον λαιμό λόγω της συγκίνησης, η αίσθηση ότι δεν θα μπορούσα να μιλήσω…  ωστόσο είχα εξοικειωθεί με την ιδέα να ανεβώ στη σκηνή και ήμουν προετοιμασμένη», σημείωσε.

Οσον αφορά την άποψη του Μπενίνι για τη Λόρεν, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος του Χόλιγουντ στην ιταλίδα ντίβα το 2011, είχε πει μεταξύ άλλων «ότι είμαι πολύ Ιταλίδα, ότι όταν κινούμαι και περπατάω είναι η Ιταλία που κινείται περπατάει. Θυμάμαι όλα τα υπέροχα λόγια του, είπε ότι ήταν σαν να έβλεπε τη Σικελία και τη Λομβαρδία, τη Φλωρεντία και τη Νάπολη, τον πύργο της Πίζας και το Κολοσσαίο, την πίτσα και τα σπαγκέτι, τον Τοτό και τον Ντε Σίκα να κινούνται. Ηταν ένα ποίημα», ανέφερε η ηθοποιός.

Ολοκλήρωσε τη συνέντευξή της αποστέλλοντας ένα προσωπικό μήνυμα στον Μπενίνι: «Χρόνια πολλά, Ρομπέρτο, εκ μέρους όλων των ζωών που ομορφαίνεις μέσω της τέχνης σου. Με αγάπη, Σοφία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News