Πριν από λίγες ώρες προβλήθηκε στο CBS, η συνέντευξη της Στόρμι Ντάνιελς, της πορνοστάρ που είχε σχέση με τον Ντόναλντ Τραμπ το 2006 και στη συνέχεια πήρε χρήματα για να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Την συνέντευξη είδαν πολλοί. Αλλά σύμφωνα με τη Μόνικα ΜακΝτέρμοτ, καθηγήτρια πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Φόρνταμ, τα αποτελέσματα θα είναι μάλλον πενιχρά.

Είναι αλήθεια ότι, ακόμη και πρόσφατα, πολλοί αμερικανοί πολιτικοί έχουν πληγεί από σεξουαλικά σκάνδαλα. Αλλά, σημειώνει η ΜακΝτέρμοτ,  επικαλούμενη έρευνες που πραγματοποίησε, αυτό που έχει σημασία είναι το πλαίσιο. «Με άλλα λόγια, είναι η υποκρισία που μετράει. Η μελέτη μας έδειξε ότι ένα σκάνδαλο μπορεί να μειώσει την στήριξη σε έναν υποψήφιο, αλλά όταν το σκάνδαλο συνοδεύεται από υποκρισία τότε είναι που η ζημιά γίνεται πραγματική, μειώνοντας την στήριξη έως και 67 %», γράφει στο Conversation.

Παράδειγμα; Ο Τιμ Μάρφι, ρεπουμπλικανός βουλευτής που ήταν κατά των αμβλώσεων και στα τέλη του 2017 πίεζε την ερωμένη του για να κάνει άμβλωση. Ή ο δημοκράτης Ελιοτ Σπίτσερ, που κέρδισε πόντους ως εισαγγελέας για τη μάχη του κατά της πορνείας, αλλά έχασε τα πάντα όταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν μπλεγμένος σε μια ιστορία με πόρνες.

Αντίθετα, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε ποτέ το προφίλ του άνδρα που σεβόταν τις γυναίκες – ούτε πριν ούτε μετά τις εκλογές. Και αυτό τον κάνει σε μεγάλο βαθμό να έχει ένα είδος ανοσίας στα σεξουαλικά σκάνδαλα. Αξίζει να θυμηθεί κανείς: το περίφημο ηχητικό ντοκουμέντο με τις δηλώσεις «επιπέδου αποδυτηρίων» τον εμπόδισε να νικήσει την Χίλαρι Κλίντον; Καθόλου, μα καθόλου.

Φωτό: Μίλησε. Και που μίλησε; Πηγή: Reuters

«Η τιμωρία θα συνεχιστεί στο προσεχές μέλλον»,  δηλαδή μέχρι τις εκλογές του 2021. Και θα συνεχίσουν να υποφέρουν οι  γερμανοί πολίτες, οι οποίοι είναι «τα πρώτα θύματα του πλεονάσματος του προϋπολογισμού» που επιδιώκει με μανία η κυβέρνησή τους (1.1% του ΑΕΠ το 2017, και 1.4 % αναμένεται φέτος).

Είναι ακόμη και διασκεδαστική η απογοήτευση της Wall Street Journal μπροστά στη «θλιβερή αλήθεια για τους γερμανικούς φόρους», όπως τιτλοφορείται το κύριο άρθρο της.  Οι φόροι στη Γερμανία, απλά δεν μειώνονται, παρά τις τερατώδεις αποταμιεύσεις αυτών των ετών: η εφημερίδα το επιβεβαίωσε από τον ίδιο τον νέο υπουργό Οικονομικών.

Η μείωση των φόρων εισοδήματος, εξήγησε ο Ολαφ Σολτς, δεν πρόκειται να γίνει τουλάχιστον για τα τρία επόμενα χρόνια, και όσο για τις επιχειρήσεις «δεν είναι καν στην ατζέντα». Βέβαια, η WSJ δεν θεωρεί ιδιαίτερα πειστικές τις επανειλημμένες κατηγορίες εναντίον της Γερμανίας ότι στρεβλώνει τη δυναμική του παγκόσμιου εμπορίου με τα υπερβολικά γεμάτα ταμεία της και με την ιστορική απροθυμία της να ενθαρρύνει την κατανάλωση. Χαρακτηρίζει επίσης ως «φαρσέρ» τους σχολιαστές που ζητούν «μια κεϋνσιανή έκρηξη δημόσιων έργων» σε μια χώρα που σίγουρα δεν έχει δρόμους και γέφυρες χειρότερες από τη Γαλλία ή την Αμερική.

«Η Γερμανία θα μπορούσε να χρειαστεί περισσότερες επενδύσεις, αλλά αυτό θα πρέπει να γίνει μεταξύ εταιρειών του ιδιωτικού τομέα που δεν εξάγουν και όχι με χαμένες κρατικές παρεμβάσεις». Ακόμη και η τάση να αποταμιεύει περισσότερα από όσα ξοδεύει δεν ενοχλεί την WSJ, δεδομένου ότι πρόκειται για μια χώρα σε δημογραφική παρακμή και της οποίας οι μπέιμπι μπούμερς (όσοι γεννήθηκαν από το 1946 έως το 1964) θα συνταξιοδοτηθούν σύντομα.

Εντάξει, για όλα υπάρχει μια καλή δικαιολογία.

Φωτό: Μα τέτοιο μαράζι; Πηγή: Shutterstock

Ο ποπ σταρ Εντ Σίραν, ο μόνος λευκός μέσα σε ένα πλήθος παιδιών από τη Λιβερία, κι αυτός και τα παιδιά με κόκκινες μύτες κλόουν, θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος «πρέσβης καλής θέλησης» της Ημέρας της Κόκκινης Μύτης και άλλων φιλανθρωπικών εκδηλώσεων που οργανώνονται από τη βρετανική ανθρωπιστική οργάνωση Comic Relief. Κι αυτό επειδή δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατηγόρησαν την οργάνωση ότι ενισχύει το στερεότυπο του «λευκού σωτήρα» – ανάμεσά τους είναι και ο Ντέιβιντ Λάμι, πρώην υπουργός της κυβέρνησης του Γκόρντον Μπράουν, που είπε ότι η Comic Relief «παρουσιάζει την Αφρική ως μία ήπειρο θυμάτων που οικτίρουμε».

Σε τριάντα χρόνια δραστηριότητας, η οργάνωση, υποστηριζόμενη από πρόσωπα όπως ο Τζόνι Ντεπ και ο Χιου Γκραντ, συγκέντρωσε 1 δισεκατομμύριο λίρες. Ο φόβος τώρα είναι ότι χωρίς διάσημους θα μειωθούν τις δωρεές. Ο Guardian αφιερώνει την τρίτη του σελίδα στο θέμα – ένα θέμα που δεν αγγίζει μόνο τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, αλλά και την ίδια τη φύση και τα όρια της πολιτικής ορθότητας. Εν ολίγοις: η επιστράτευση ενός πλούσιου και διάσημου λευκού για να τραβήξει την προσοχή στα φτωχά παιδιά της Αφρικής είναι πραγματικά χυδαία και επιζήμια για την αξιοπρέπειά τους ή μπορεί να είναι μια αποδεκτή και πρακτική κίνηση μάρκετινγκ;

Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν.

Φωτό: Μα πραγματικά, πού το σκέφτηκαν; Πηγή: edsheeran.com

Η ιστορία της Εντίτ Σκαραβετί, 31 ετών και μητέρα τριών παιδιών, που σκότωσε τον βίαιο σύντροφό της και τον έκρυψε στη σοφίτα κάτω από ένα στρώμα τσιμέντου, έχει διχάσει τη Γαλλία. Η Monde αφιερώνει ένα θέμα με τίτλο «Το πτώμα στη σοφίτα».  Στο εφετείο, οι ένορκοι -που η πλειοψηφία τους ήταν συνομήλικες γυναίκες- καταδίκασαν την Εντίτ σε τρία χρόνια, αντί των είκοσι που ζήτησε ο εισαγγελέας.

Εν αναμονή του σκεπτικού της απόφασης, ο Τύπος αναπαράγει τα γεγονότα. Η Εντίτ γνώρισε τον Λοράν Μπακά όταν ήταν 17 χρονών και εκείνος 27. Στα είκοσί της είχε κιόλας τρία παιδιά. Εκείνος εργαζόταν από δω κι από κει, διακινούσε ναρκωτικά, έπινε. Εκείνη εργαζόταν σε ένα ίδρυμα για ηλικιωμένους. Τις νύχτες ο Λοράν γυρνούσε σπίτι πάντα μεθυσμένος και συχνά την χτυπούσε. Την 6η Αυγούστου 2014, στις 3:00 το πρωί, ο Λοράν γύρισε. Την κλώτσησε, την έριξε κάτω από τις σκάλες, την απείλησε με ένα περίστροφο και μετά βάζει το περίστροφο στον κρόταφό του προκαλώντας την να αποδείξει τι είναι ικανή να κάνει. Εκείνη τραβά τη σκανδάλη, ή ίσως όχι, είναι όλα γρήγορα, δεν θυμάται, μόνο ξέρει ότι εκείνος σκοτώθηκε. Τον έκρυψε στον κήπο πρώτα, στη συνέχεια, δεδομένου ότι μαζεύονταν μύγες, τον μετέφερε στη σοφίτα, κάτω από ένα στρώμα τσιμέντου. Κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τρεις μήνες, μέχρι που την ανακαλύπτουν.

Την Τετάρτη, 21 Μαρτίου, η Εντίτ παίρνει τον λόγο στη δικαστική αίθουσα. Στρέφεται στους ενόρκους, αλλά δεν ζητά επιείκεια, κάθε άλλο. «Αυτό που έκανα είναι φρικτό. Ο Λοράν δεν ήταν τέρας, ήταν ένας άνθρωπος που υπέφερε πολύ. Μιλάμε στην τηλεόραση για τις κακοποιημένες γυναίκες, μιλάμε για τη σιωπή τους, αλλά ένας βίαιος άνδρας που χτυπάει τη σύντροφό του, δεν το κάνει από ευχαρίστηση».

Φωτό: Ένα σκίτσο που τα λέει όλα.  Πηγή: Le Monde