Μακρά η συνάντηση των Σι Τζινπίνγκ και Τζο Μπάιντεν στο Μπαλί, τρίωρη, και από μόνο του αυτό το στοιχείο είναι εύγλωττο: όντως οι πρόεδροι της Κίνας και των ΗΠΑ είχαν πολλά να πουν, όπως είχε προβλεφθεί, και βέβαια όχι μόνο για τις διμερείς σχέσεις των χωρών τους. Κατά τον ανταποκριτή της Corriere della Sera στο Πεκίνο, τον Γκουίντο Σαντεβέκι, τα ζητήματα στα οποία έπεσε το βάρος ήταν το Ουκρανικό (κοιταγμένο από τη σκοπιά των ρωσοκινεζικών σχέσεων), το Βορειοκορεατικό και το Ταϊβανέζικο.

Η συμμετοχή του Σι, ως προσώπου, στη διάσκεψη του Μπαλί σημαίνει ότι πλέον, ύστερα από τον εκφυλισμό της κορονοϊκής περιπέτειας που ξεκίνησε από τη Γουχάν, νιώθει ικανός να επιστρέψει στον στίβο της εξωτερικής πολιτικής και να αγωνιστεί για τα συμφέροντα της Κίνας. H Corriere έγραψε ότι θέλει να τερματιστεί «το παγκόσμιο χάος» (δική του είναι αυτή η έκφραση) το οποίο βλάπτει το διεθνές εμπόριο, ήτοι τόσο την κινεζική παραγωγή όσο και την κινεζική διαμετακόμιση. Με αυτήν την ατζέντα συνάντησε τον Μπάιντεν.

Για να αποσπάσει τη συναίνεση των ΗΠΑ στο μείζον για την κινεζική οικονομία θέμα της ομαλοποίησης του παγκοσμίου εμπορίου, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με το αμερικανικό εμπάργκο στην πώληση μικροτσίπ υψηλής τεχνολογίας, ο Σι έπερεπε να κάνει μία γενναία κίνηση. Και, απ’ ό,τι έγραψε ο Σαντεβέκι, την έκανε. Ο Κινέζος είπε στον Αμερικανό ότι δεν είχε ιδέα πως ο Πούτιν θα εισέβαλλε στην Ουκρανία, αν και 20 ημέρες πριν από τις 24 Φεβρουαρίου οι δυο τους αντήλλαξαν όρκους «αιώνιας φιλίας» στο Πεκίνο, στο πλαίσιο των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Απόδειξη ότι ο Σι όχι μόνο πήρε αποστάσεις από τον Πούτιν αλλά «τον έδωσε στυγνά» στον Μπάιντεν είναι για τον ανταποκριτή της Corriere η δήλωση «κινέζου αξιωματούχου στους Financial Times», ότι η κινεζική ηγεσία πράγματι δεν ήξερε τίποτε περί Ουκρανίας αφού «για τους 6.000 Κινέζους της Ουκρανίας, μερικοί από τους οποίους σκοτώθηκαν, δεν είχε ετοιμάσει κανένα σχέδιο εκκένωσης εκείνες τις ημέρες». Δηλώνοντας, λοιπόν, «αιφνιδιασμένος» από τις ενέργεις του Πούτιν, ο Σι μεγαλώνει το περιθώριό του για ελιγμούς. Τι μπορεί να κάνει τώρα ο Σι για το Ουκρανικό; Μα, να πείσει τον Πούτιν να μην παίξει το πυρηνικό χαρτί – αυτό τουλάχιστον θέλουν οι Δυτικοί, και ο Μπάιντεν του το υπενθύμισε.

Ο ρόλος που αναλαμβάνει να διαδραματίσει η Κίνα δεν είναι και κανένα βουνό: μόλις πριν από λίγες ημέρες ο Σι είπε ότι «η Κίνα αρνείται οποιαδήποτε απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων στην Ευρασία», κάτι που εξελήφθη σαν επίπληξη στον Πούτιν. Μάλιστα ο κινέζος πρωθυπουργός Λι Κετσιάνγκ ήταν ακόμη πιο σκληρός, αφού τόνισε ότι «όποιος εκτοξεύει πυρηνικές απειλές είναι ανεύθυνος». Και οι Αμερικανοί, «ο Λευκός Οίκος» όπως έγραψε ο ανταποκριτής, φαίνεται ότι έχουν πειστεί πως «οι Κινέζοι είναι ντροπιασμένοι και έκπληκτοι από τη ρωσική συμπεριφορά». Ετσι στο Ουκρανικό ο Σι μπορεί να παίξει το χαρτί των Δυτικών που αφορά την «άμεση κατάπαυση του πυρός».

Κιμ και Ταϊβάν

Το Βορειοκορεατικό και το Ταϊβανέζικο είναι δύο εντελώς διαφορετικά θέματα. Ο Μπάιντεν θέλει υπεύθυνη κινεζική στάση απέναντι στον δικτάτορα της Πιονγκγιάνγκ Κιμ Γιονγκ-ουν που παίζει με τους πυραύλους – έχει εκτοξεύσει 85 εφέτος, τόσο διηπειρωτικούς όσο και υπερηχητικούς, ενώ σχεδιάζει και πυρηνική δοκιμή. Οι Κινέζοι τον προστατεύουν στον ΟΗΕ από την περαιτέρω αυστηροποίηση των αμερικανικών κυρώσεων, όμως ο Μπάιντεν είπε στον Σι ότι «αν ο Κιμ συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο, οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να ενισχύσουν τη στρατιωτική παρουσία τους στην περιοχή». Αρα ο Σι πρέπει να αποφασίσει αν τα συμφέροντα της Βόρειας Κορέας αντιβαίνουν, σε τελική ανάλυση, στα κινεζικά ή και αν τα απειλούν ακόμη…

Το ταϊβανέζικο ζήτημα είχε εκθέσει κάπως τον Μπάιντεν όταν μίλησε για αποστολή αμερικανικών δυνάμεων στο νησί εφ’ όσον δεχθεί επίθεση, έτσι είχαν σπεύσει να το διορθώσουν οι αξιωματούχοι τόσο του Λευκού Οίκου όσο και του Πενταγώνου – εκείνοι είχαν πει ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει, και έτσι καθησύχασαν κάπως τους Κινέζους. Ο Σαντεβέκι φρονεί ότι «δεν μπορεί, όμως, να είναι αλλεπάλληλες γκάφες του Μπάιντεν όλ’ αυτά» και ότι «οι Αμερικανοί γνωρίζουν πως τυχόν εγκατάλειψη της Ταϊβάν σε περίπτωση κινεζικής εισβολής ή αποκλεισμού θα ήταν το τέλος του κύρους και της ισχύος των ΗΠΑ στον κόσμο». Οπότε το πεδίο συνεννόησης Κίνας και ΗΠΑ σε αυτό το σημείο του χάρτη είναι ναρκοθετημένο. Ελπίζουν, ωστόσο, οι ΗΠΑ ότι «ο Σι δεν θα αναζητήσει κάποια παράλογη περιπέτεια όπως ο φίλος του ο Πούτιν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News