Περνάς μέσα από ένα μεγάλο μαύρο βαν. Βρίσκεσαι σε μία σκοτεινή αίθουσα. Εμφανίζεται ένα ολόγραμμα μίας κρυστάλλινης πυραμίδας. Τη διαπερνά μία λευκή δέσμη φωτός. Στην έξοδό της μετατρέπεται σε ένα ουράνιο τόξο. Ξαφνικά, από ακουστικά που φοράς, τα οποία γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι αντιδρούν «έξυπνα» στο περιβάλλον και τις κινήσεις σου, ακούς το «Dark Side of the Moon». Ετσι δεν είχες φανταστεί μία έκθεση προς τιμήν της 50χρονης ιστορίας των Pink Floyd;

Η έκθεση «Pink Floyd Exhibition: Their Mortal Remains» που ανοίγει για το κοινό στο μουσείο Βικτόρια και Αλμπερτ στο Λονδίνο, με αφορμή τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου «The Piper at the Gates of Dawn» (1967) είναι ένας ύμνος στη σουρεαλιστική εικονογράφηση της μουσικής του βρετανικού συγκροτήματος και μία οπτικοακουστική ανασκόπηση στην ιστορία του.

Εκτός από την απαραίτητη ατμόσφαιρα που διεγείρει τις αισθήσεις του επισκέπτη -βασικό και διαχρονικό μέλημα του συγκροτήματος- η έκθεση και πολλή πληροφορία για τις επιρροές που δέχθηκαν οι Pink Floyd. Ο επισκέπτης βλέπει αυθεντικά έργα από την έκθεση που είχε αφιερώσει το ίδιο μουσείο το 1996 στον σκιτσογράφο Ομπρεϊ Μπίρντσλι ο οποίος σχεδόν έναν αιώνα μετά τον θάνατό του (1898), κατάφερε να επηρεάσει ένα ολόκληρο κίνημα ψυχεδέλειας των 1970s και να γίνει ίνδαλμα της αντικουλτούρας.

Παράλληλα σε μία γιγαντοοθόνη προβάλλεται το φιλμ της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων» που γύρισε ο Τζόναθαν Μίλερ, το ίδιο έτος, ενώ κάπου εκεί βρίσκεται και μία επιστολή που έστειλε BBC προς το συγκρότημα ρωτώντας ποιο μέλος φρίκαρε κατά τη διάρκεια ηχογράφησης μίας ραδιοφωνικής εκπομπής (ο Σιντ Μπάρετ).

Ακόμη και η σκηνογραφία των συναυλιών του συγκροτήματος έχει μία λογική εξήγηση. Ηταν εμπνευσμένη από τα νεοφουτουριστικά (υποθετικά) σχέδια που παρουσίαζαν τη δεκαετία του 1960 οι ουτοπικοί αρχιτέκτονες Archigram -και τα οποία παρουσιάζονται επίσης στην έκθεση.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ξαφνικά ανατριχιάζει ο λάτρης των Pink Floyd, αυτός που ξύπναγε και κοιμόταν με το The Wall, όταν ξαφνικά μπροστά του βλέπει την παραμορφωμένη «δασκάλα» που σχεδίασε ο Τζέραλντ Σκαρφ για το θρυλικό άλμπουμ. Και πώς ενθουσιάζεται όταν αντικρίζει από κοντά το ίδιο φουσκωτό ροζ γουρούνι που απελευθερώθηκε στον αέρα, πάνω από το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Μπάτερσι κατά τη φωτογράφηση του άλμπουμ «Animals» (1977).

Για τους πιο παραδοσιακούς φαν, παρουσιάζονται και φθαρμένες ηλεκτρικές κιθάρες, γραμμένοι και σβησμένοι στίχοι τραγουδιών και προβολές από τις καλύτερες συναυλίες του συγκροτήματος και ανάμεσα σε αυτές και η σκηνοθετημένη εμφάνιση στην Πομπηία το 1971.

«Δεν είναι μόνο θέμα νοσταλγίας», είπε ο ντράμερ του συγκροτήματος Νικ Μέισον, ο οποίος συνεργάστηκε με τους επιμελητές του μουσείου για την έκθεση.

«Τα 50 χρόνια είναι μία πολύ καλή χρονική ευκαιρία. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θα είμαστε εδώ για πάντα. Εχουμε χάσει δύο από το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια», είπε αναφερόμενος στον κιθαρίστα και στιχουργό Σιντ Μπάρετ και στον κιμπορντίστα Ρικ Ράιτ. «Αν θέλεις να πεις αυτές τις ιστορίες, είναι σημαντικό να της κάνεις όταν είναι ακόμη εδώ αυτοί που μπορούν να της πουν». 

Η έκθεση θα ανοίξει στις 13 Μαΐου και θα διαρκέσει μέχρι τη 1 Οκτωβρίου του 2017.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News