Είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσμα αυτό που προτείνει ο New Yorker στο τελευταίο του τεύχος. Και είναι το υποτιθέμενο ημερολόγιο της Μελάνια Τραμπ, που γράφτηκε την επομένη της μεγάλης πορείας των γυναικών που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον και άλλες πόλεις με αφορμή την ορκωμοσία του συζύγου της. Η Μελάνια έχει μόλις επιστρέψει από την εκδήλωση «φορώντας ένα μπλε μπολερό του Ραλφ Λόρεν πάνω από το φόρεμα της ενθρόνισης» και «ένα από εκείνα τα ροζ μάλλινα καπελάκια που είχαν όλες στο κεφάλι τους».

«Μόλις επέστρεψα και νιώθω πολύ καλύτερα… Διασκέδασα πολύ τραγουδώντας “Ελευθερώστε τη Μελάνια” χωρίς να με αναγνωρίσει κανένας» γράφει δια χειρός του συγγραφέα Πολ Ράντνικ. Στη συνέχεια εξομολογείται: «Η ημέρα της ορκωμοσίας δεν ήταν εύκολη για μένα. Ετσι προσποιήθηκα ότι ο Ντόναλντ ήταν ένας ηλικιωμένος μεσίτης που μου έδειχνε μερικά σπίτια στην Ουάσινγκτον». Μετά την τελετή, «αρπάχτηκα από το μπράτσο του προέδρου Ομπάμα και του ψιθύρισα στο αυτί: “Σε παρακαλώ, πάρτε με σπίτι μαζί σας. Θα μπορούσα να βοηθάω τη Σάσα με τα μαθήματα του κολεγίου ή την κάνω να γελάω μιμούμενη τους ήχους που κάνει ο Ντόναλντ”».

Κι εκείνος; «Ο Ομπάμα απομάκρυνε με αβρότητα τα δάχτυλά μου από το μανίκι του και μου είπε: “Μα έχεις σπίτι, Μελάνια. Πρέπει να το αποδεχθείς”». Γι’ αυτό, «όταν περπατούσαμε με τον Ντόναλντ στην παρέλαση, προσπάθησα να του αποσπάσω την προσοχή από τους κανονιοβολισμούς: “Ω, κοίτα πόσα δέντρα έχουν εδώ!”». Οσο για «όλους εκείνους τους βίαιους διαδηλωτές που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να του λένε διάφορα, δεν πιστεύω ότι έχουν αντιληφθεί πως “American Carnage” είναι το όνομα του τελευταίου άφτερ σέιβ του Ντόναλντ».

Ο Πολ Ράντνικ δεν μπήκε απλώς στο μυαλό της Μελάνια. Εγινε η Μελάνια.

Φωτό: Η εικονογράφηση από τη Luci Guttiéres. Πηγή: The New Yorker

Πρώτα ήταν η επίθεση του Πίτερ Ναβάρο, του επικεφαλής του αμερικανικού συμβουλίου εμπορίου, που κατηγόρησε τη Γερμανία ότι χρησιμοποιεί ένα «εξαιρετικά υποτιμημένο» ευρώ για να έχει πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ και των εταίρων της στην ΕΕ. Κι έπειτα ακολούθησε εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ προσωπικώς στην Κίνα και την Ιαπωνία, που «κερδίζουν σε βάρος της Αμερικής μέσω της υποτίμησης» κάνοντας παιχνίδι στο «money market».

Μήπως, λοιπόν, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ένας πόλεμος σε ένα τόσο ευαίσθητο πεδίο όπως είναι αυτός των νομισμάτων; Την απάντηση επιχειρούν να δώσουν οι Financial Times με (πολεμικές;) ανταποκρίσεις από την Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Τόκιο: «Οι αμερικανοί πρόεδροι απέφευγαν πάντα να κάνουν σχόλια για την αξία του δολαρίου και των άλλων νομισμάτων – κι όταν το έκαναν ήταν για να εκφράσουν την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη του αμερικανικού νομίσματος. Παραδοσιακά, αυτή ήταν μια δουλειά που έκαναν οι υπουργοί Οικονομικών. Και από τη δεκαετία του ’90 όλοι διακήρυτταν την εμπιστοσύνη τους στο “ισχυρό δολάριο”, στο οποίο υποτίθεται ότι αντανακλούσε η ισχύς της αμερικανικής οικονομίας».

Ο νέος υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνοσίν είχε κινηθεί έως τώρα στο ίδιο πνεύμα. Ο Τραμπ και ο Ναβάρο, ωστόσο, αυτό το πνεύμα το τσάκισαν από κάθε άποψη. Το παράδοξο είναι ότι η πλειονότητα των οικονομολόγων είναι πεπεισμένη ότι το οικονομικό σχέδιο του Τραμπ (χαμηλότεροι φόροι και δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές για την ενίσχυση της ανάπτυξης), καθώς και εκείνο των Ρεπουμπλικανών για έναν συνοριακό φόρο στις εισαγωγές οδηγούν απευθείας σε ένα πιο ισχυρό δολάριο κι επομένως σε μεγαλύτερο εμπορικό έλλειμμα. Με άλλα λόγια, η Ουάσινγκτον σκάβει με τις αντιφάσεις της τον λάκκο της.

Προς το παρόν ο Τραμπ έχει αποφύγει να ρίξει μια ακόμη μεγαλύτερη βόμβα. Είχε, όμως, προαναγγείλει τη ρίψη της στην προεκλογική του εκστρατεία. Και δεν είναι άλλη από την επίσημη διακήρυξη της Κίνας ως χώρας που υιοθετεί πρακτικές χειραγώγησης στη νομισματική της πολιτική. Απ’ όπου προκύπτει και το ερώτημα: πώς θα περάσουν στην αντεπίθεση οι άλλοι; Στη Γερμανία, πάντως, οι δηλώσεις του Πίτερ Ναβάρο δεν υποτιμήθηκαν καθόλου. Για το Βερολίνο ήταν «η πρώτη κανονιά στον νομισματικό πόλεμο».

Φωτό: Θυμίζουν ταπετσαρία. Αλλά στην πραγματικότητα είναι φονικά όπλα. Πηγή: Reuters/Kacper Pempel/Illustration

Ηταν μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο όταν ο Ουίλιαμ Νόρντχαους, φημισμένος οικονομολόγος του Γέιλ (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει η «Οικονομική» του από τις εκδ. Παπαζήση), αμφισβητούσε στο Science.mag την αξιοπιστία των υπολογισμών της κυβέρνησης Ομπάμα σχετικά με το κοινωνικό κόστος μιας οικονομίας που βασίζεται στον άνθρακα και τα ορυκτά καύσιμα. Ηταν, δηλαδή, πιο κοντά στις θέσεις του Τραμπ.

Αλλά σήμερα μοιάζει να είναι ανάμεσα στους ειδικούς που άλλαξαν στρατόπεδο. Γιατί πριν υποστήριζε ότι «η κλιματική αλλαγή είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί μόνο αφότου η οικονομική ανάπτυξη κάνει την ανθρωπότητα πιο πλούσια». Ενώ τώρα υποστηρίζει ότι «οι σημερινές απαντήσεις στην υπερθέρμανση του πλανήτη δεν είναι οι προσήκουσες για να αποφευχθεί η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας άνω των 2 βαθμών Κελσίου σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή».

Και εάν κάποτε ήταν πεπεισμένος ότι «τα μέτρα για τη μείωση των εκπομπών του θερμοκηπίου θα βλάψουν την οικονομική ανάπτυξη», σήμερα δηλώνει ότι ακόμη και οι στόχοι που τέθηκαν από τη διάσκεψη για το κλίμα στο Παρίσι μπορεί να αποδειχθούν ανεπαρκείς. Κι αυτό επειδή την ώρα που δίδεται μια μάχη για τη μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα, μια νέα έκρηξη της οικονομικής ανάπτυξης θα υπονομεύσει αυτή τη μάχη, αφού θα συνοδευτεί από την έκκληση τεράστιων ποσοτήτων αερίων του θερμοκηπίου τις επόμενες δεκαετίες ειδικά από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες.

Η άποψή του έχει βαρύτητα: ο Νόρντχαους ήταν από τους πρώτους οικονομολόγους που μελέτησαν τη δεκαετία του 1990 την οικονομική διάσταση της μείωσης των εκπομπών του αερίου. Τότε υποστήριζε την επιβολή ενός μικρού φόρου άνθρακα, ο οποίος θα συνέβαλε στη μείωση των εκπομπών των αερίων. «Το γεγονός ότι άλλαξε άποψη αξίζει συγχαρητηρίων. Είδε ότι μεταβλήθηκαν τα αποτελέσματα των αναλύσεων του και αντί να ξεφουρνίσει άλλες προβλέψεις, επέλεξε τον ρεαλισμό» σχολιάζει το Bloomberg ο συγγραφέας επιστημονικών βιβλίων Μαρκ Μπιουκάναν. (Το δικό του «Κρίσιμη κατάσταση» έχει κυκλοφορήσει από τις εκδ. Τραυλός). Μήπως να έκαναν μαζί μια προσπάθεια να αλλάξουν και την άποψη του Τραμπ;

Φωτό: Λιώνει μέρα με τη μέρα. Τι άλλο θέλουν για να πειστούν; Πηγή: Bloomberg/Getty/Joe Raedle

Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο χρησιμοποιούν το Tinder, την εφαρμογή γνωριμιών, για να βρουν σύντροφο. Το ίδιο θα κάνουν στο εξής και οι ουρακοτάγκοι.

Η ιδέα, γράφουν οι Times, είναι των υπεύθυνων ενός ολλανδικού ζωολογικού κήπου. Οι ερευνητές του πάρκου πρωτευόντων θηλαστικών Apenheul, ο οποίος βρίσκεται έξω από το Αμστερνταμ, ανέπτυξαν μια εφαρμογή με την οποία τα θηλυκά βλέπουν φωτογραφίες των αρσενικών σε ενισχυμένες οθόνες υπολογιστών. Εάν ανταποκριθούν θετικά, τότε οι «προξενητές» φροντίζουν για τα υπόλοιπα. Οι ίδιοι επισημαίνουν ότι η εφαρμογή θα τους βοηθήσει να ανακαλύψουν περισσότερα για τον συναισθηματικό κόσμο των πρωτευόντων θηλαστικών αλλά και βελτιώσουν τα προγράμματα της αναπαραγωγής τους.

Φυσικά ο θηλυκός ουρακοτάγκος δεν δείχνει με το δάχτυλο το αρσενικό που του αρέσει. Οι ολλανδοί ερευνητές χρησιμοποιούν συστήματα ελέγχου της ίριδας του ματιού για να «πιάσουν» από εκεί την θετική ανταπόκριση της υποψήφιας νύφης. Το τεσσάρων ετών πρόγραμμα, σημειώνει ακόμη η βρετανική εφημερίδα, αναπτύχθηκε επειδή τα «ραντεβού στα τυφλά» στα θηλυκά και τα αρσενικά πρωτεύοντα δεν απέδιδαν πάντα καρπούς. Εμ, έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους;

Φωτό: Το πρόσωπο δείχνει ανέκφραστο. Αλλά η ίριδα; Πηγή: The Times/Wilhelma Stuttgart/Harald Knit