«Με την πυραυλική επίθεση ο Ντόναλντ Τραμπ και οι σύμμαχοί του στέλνουν ένα ισχυρό μήνυμα στον Βλαντίμιρ Πούτιν και στην ιρανική ηγεσία, πέρα από τον Ασαντ. Αλλά η κλιμάκωση της κρίσης στη Συρία αποτελεί συνέπεια και της αμφιταλαντευόμενης στάσης των ΗΠΑ, των κενών που αφέθηκαν ακάλυπτα στην περιοχή. Τα χημικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν στις παρυφές της Δαμασκού αμέσως μετά την ανακοίνωση περί αποχώρησης των Αμερικανών».

Διακεκριμένος αναλυτής των διεθνών εξελίξεων, συγγραφέας 15 βιβλίων πάνω σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αλλά και δημοσιογράφος που κάλυψε όλους τους πολέμους των τελευταίων δεκαετιών, από τα Βαλκάνια έως την Αφρική, περνώντας, φυσικά, από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ο Ρόμπερτ Κάπλαν, μιλώντας στην Corriere della Sera εμφανίζεται κάθε άλλο παρά έκπληκτος με τις εξελίξεις στη Συρία και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Καταδικάζει, φυσικά, τη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ. Υποστηρίζει όμως πως «ο Τραμπ, ανακοινώνοντας την απόσυρση (των Αμερικανών από τη Συρία) έστειλε ένα μήνυμα που ο Ασαντ εξέλαβε ως το πράσινο φως για την εξάλειψη και των τελευταίων πυρήνων αντίστασης που εξακολουθούν να απειλούν το καθεστώς του. Ο Πούτιν φέρει τις δικές του ευθύνες, αλλά στη Συρία, υπήρξε ιδιαίτερα προσεχτικός. Παρότι η Δαμασκός ανήκει στη ρωσική σφαίρα επιρροής από τη σοβιετική εποχή, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, το Κρεμλίνο δεν επενέβη στη Συρία έως ότου πείστηκε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είχε καμία πρόθεση να ασχοληθεί με την περιοχή. Και στη σημερινή αντιπαράθεση είναι εμφανές ότι ο στόχος είναι ένας πόλεμος μόνον λέξεων».

Ο Κάπλαν, συνεργάτης, μεταξύ άλλων, του Center for a New American Security, αποκλείει το ενδεχόμενο κλιμάκωσης της έντασης. Γιατί οι Αμερικανοί σχεδίασαν την επίθεσή τους έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες για αντίποινα από την πλευρά της Ρωσίας. Κυρίως όμως διότι βασική επιδίωξη τόσο του Λευκού Οίκου όσο και του Κρεμλίνου είναι η αποφυγή μιας διευρυμένης σύρραξης. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους υπογράμμισαν, απλώς, στον Ασαντ και, συγχρόνως, σε κάθε άλλο δικτάτορα, πως η χρήση χημικών όπλων επιφέρει και συνέπειες. Τίποτα παραπάνω.

Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι ΗΠΑ δεν θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα για το «διπλωματικό χάος» που οι ίδιοι δημιούργησαν προς όφελος, μάλιστα, του Κρεμλίνου. Γιατί στη Συρία «η Ρωσία έχει μια συγκεκριμένη στρατηγική. Και το Ιράν έχει και, ακόμα, και το Ισραήλ. Η Αμερική δεν έχει καμία και από την απεμπλοκή της μίας ημέρας περνάει στην στρατιωτική επίθεση της επομένης. Η αναγνώριση της οποίας χαίρει ο Πούτιν στη Μέση Ανατολή σχετίζεται με τον τρόπο που υπερασπίστηκε τον Ασαντ: πλήττοντας (οι Αμερικανοί) τον δικτάτορα της Δαμασκού θέτουν και το Κρεμλίνο σε θέση άμυνας» εξηγεί ο Κάπλαν. Αλλά θεωρεί πως οι πιο επικίνδυνες φιλοδοξίες δεν είναι της Μόσχας αλλά της Τεχεράνης «που ονειρεύεται μια αυτοκρατορική ηγεμονία από Ιράν έως τη Μεσόγειο». Και αυτό σημαίνει ότι «αργά ή γρήγορα ο Πούτιν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους Ιρανούς συμμάχους του».

Τέλος, όσον αφορά τη φύση του πολέμου που εκτυλίσσεται για περισσότερο από επτά χρόνια στη Συρία, ο έμπειρος αναλυτής θεωρεί πως καίριο ρόλο διαδραματίζει η διαδικτυακή παραπληροφόρηση. «Εκστρατείες παραπληροφόρησης όσον αφορά την εξέλιξη μιας σύρραξης πάντα πραγματοποιούνταν. Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά δεν είχε ποτέ ξανά παρατηρηθεί κάτι τόσο έντονο όσο αυτό που συμβαίνει σήμερα: τα Μέσα αποτελούν μέρος του πολέμου. Η επικράτηση στη μάχη της πληροφόρησης αποκτά σχεδόν μεγαλύτερη σημασία από τη νίκη στα πεδία των μαχών».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News