Τι θα ήταν ο Βέρντι χωρίς τον «Ριγολέττο»; Ότι θα ήταν ο Σαίξπηρ χωρίς τον «Οθέλλο», ο Καζαντζάκης χωρίς τον «Ζορμπά», ο Ελ Γκρέκο χωρίς την «Πιετά». Ένας δημιουργός αριστουργημάτων πλην όμως ανολοκλήρωτος. Αλλά και η ίδια η όπερα, τι θα ήταν χωρίς τον Βέρντι; Φαινομενικά, πολύ φτωχότερη.

Λες και γεννήθηκε για να την απογειώσει, ο Τζουζέπε Βέρντι χάρισε στην όπερα μερικά από τα κορυφαία έργα της. «Αΐντα», «Τραβιάτα», «Ναμπούκο» και φυσικά ο «Ριγολέττο», ο οποίος θα παρουσιαστεί στο αθηναϊκό κοινό στις 25, 27, 29 Οκτωβρίου και την 1^η Νοεμβρίου στην Λυρική Σκηνή του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Η σκηνοθετική διασκευή του Νίκου Πετρόπουλου τοποθετεί τον τραγικότερο ίσως ήρωα του Βέρντι σε μία από τις πλέον σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης Ευρώπης. Σε αυτήν του μεσοπολέμου, λίγο πριν ξεσπάσει ο 2^ος Παγκόσμιος, ο πλέον ανθρωποφάγος πόλεμος της ιστορίας. Η Ιταλία, παραδομένη στον Ντούτσε και τους μελανοχιτώνες του, μοιάζει ιδανικό σκηνικό για να φανερωθεί η καμπούρα του Ριγολέττο, του γελωτοποιού της αυλής του Δούκα της Μάντοβα. Οι σχέσεις του με τους αυλικούς δεν είναι και ειδυλλιακές, φανερώνοντας ενδεχομένως τους προβληματισμούς και το σχόλιο των δημιουργών  για το πολιτικό σύστημα της εποχής και την υποστήριξη που προσέφερε στην κοινωνία.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την απολυταρχία του φασισμού θαρρείς για να κάνει εξαρχής φανερό το αδιέξοδο που θα κορυφωθεί στο τέλος της παράστασης.

Με τον έρωτα και τον θάνατο να είναι για άλλη μια φορά οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους ξετυλίγεται η ιστορία, ο Βέρντι μας εξυφαίνει μια αραχνοΰφαντη δαντέλα όπου οι πρωταγωνιστές δεν είναι μόνο καλοί ή κακοί, αλλά όπως όλοι μας, έχουν λιγότερο ή περισσότερο συστατικά κι από τα δύο.

Μια παράσταση που δεν απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του είδους αφού στην σημερινή Ελλάδα μπορούμε εύκολα να βρούμε σημεία ταύτισης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News