Διχογνωμίες άρχισαν να εμφανίζονται στο Κίεβο όσον αφορά τις παραχωρήσεις που προτίθενται να κάνουν οι Ουκρανοί στους Ρώσους όχι για να τελειώσει ο πόλεμος, αλλά απλώς για να αρχίσουν ειρηνευτικές συνομιλίες. Διαβάζοντας κανείς το ρεπορτάζ του Φραντσέσκο Μπατιστίνι στην Corriere della Sera απογοητεύεται, αν βέβαια κατά νου του είχε την τελευταία, μέσω Νταβός, προτροπή του Χένρι Κίσινγκερ προς τους ηγέτες της Δύσης, δηλαδή προς τον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Ως γνωστόν ο δαιμόνιος στα γεωπολιτικά ζητήματα Αμερικανός είπε ότι οι Δυτικοί (οι ΗΠΑ) πρέπει να επισπεύσουν τις διαπραγματεύσεις πείθοντας τους Ουκρανούς να αποδεχθούν απώλεια εδαφών. Μάλιστα πυροδότησε τη βόμβα αγνοώντας τους πανηγυρισμούς του πολιτικού προσωπικού της πατρίδας του για τα επιπλέον όπλα που τις τελευταίες ημέρες δώρισαν στους Ουκρανούς συμμαχικές των ΗΠΑ χώρες. Ο Κίσινγκερ διαθέτει διαχρονικώς αναλλοίωτο κύρος και μεγάλη επιρροή στον Λευκό Οίκο, ωστόσο πρόκειται για δυνατό κοντράστ.

Ο γηραιός πολιτικός ζήτησε οι διαπραγματεύσεις να ξεκινήσουν εντός του θέρους, προτού δημιουργηθούν συνθήκες «καταστροφής στην ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων», όμως αν πιστέψουμε τον Μπατιστίνι, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Διότι μετριοπαθέστερος των Ουκρανών εμφανίζεται ο ίδιος ο Ζελένσκι, ενώ άτομα του περιγύρου του έχουν στυλώσει τα πόδια και δεν κάνουν βήμα «θέλοντας τα πάντα πίσω». Το ότι η ουκρανική πλειοδοσία σε πατριωτισμό γίνεται από υπουργικά στελέχη και όχι από τον πρόεδρο είναι η σημαντική διαφορά: ο Ζελένσκι, έγραψε ο Ιταλός, «είναι ρεαλιστής».

Ο ουκρανός πρόεδρος διατείνεται, λοιπόν, ότι είναι έτοιμος για διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους «εφ’ όσον οι εισβολείς αποσυρθούν στις γραμμές της 24ης Φεβρουαρίου». Ομως το δυσάρεστο για τον Ζελένσκι θέμα (από αρχαιοτάτων…) είναι ότι όποιος καταλαμβάνει έδαφος de facto, ήτοι διά των όπλων, δεν το αποχωρίζεται μόνο και μόνο για να οδηγηθεί κατόπιν σε… διαπραγματεύσεις που θα καθορίσουν την τύχη των ήδη κατακτηθέντων εδαφών. Αυτά δεν γίνονται στη γεωπολιτική, ιδίως όταν ο εχθρός σου έχει καταλάβει το 20% των εδαφών της χώρας σου.

Ο Μπατιστίνι θεώρησε πρέπον να γράψει ότι «στο Κίεβο το ουκρανικό μέτωπο δεν έχει διασπαστεί, η ενότητα απέναντι στον εχθρό δεν συζητείται», ωστόσο «η ομοφωνία για το πώς θα τον νικήσουμε είναι άλλο πράγμα». Η αλήθεια είναι ότι η αποσιώπηση της Κριμαίας είναι το αγκάθι στη θέση Ζελένσκι, κάτι που δεν αποδέχονται οι κατώτεροί του. Οι δεύτεροι συγκατανεύουν σε διαπραγματεύσεις εφ’ όσον επιστραφεί στην Ουκρανία και η Κριμαία και οι δύο «ανεξάρτητες Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονμπάς, το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ – πράγμα, φυσικά, αδιανόητο για τους Ρώσους. Το λογικό επιχείρημα του Ζελένσκι είναι ότι στρατιωτική ανακατάληψη της Κριμαίας «θα κοστίσει εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους στην Ουκρανία». Πάντως η προς το παρόν επίσημη γραμμή του Κιέβου είναι «επιστροφή στα σύνορα του 2021».

Το ενδιαφέρον για τα εσωτερικά ουκρανικά πράγματα έγκειται στο ότι υπάρχει σύμπνοια στο πολιτικό προσωπικό όσον αφορά την αντίσταση στους Ρώσους. Ο Μπατιστίνι έγραψε ότι «ο αιώνιος εχθρός του Ζελένσκι, ο πρώην πρόεδρος Ποροσένκο» στηρίζει τώρα τον Ζελένσκι, δηλώνει όμως ότι «όταν κερδηθεί [από τους Ουκρανούς] ο πόλεμος», τότε «θα του επιτεθεί και πάλι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News