Θα έχει συμβεί και με άλλες ταινίες που αγάπησε και το κοινό και οι κριτικοί και τα Οσκαρ. Συνέβη, πάντως, και με το «La La Land»: η ταινία του Ντάμιεν Σαζέλ με το ρεκόρ των 14 υποψηφιοτήτων παραλίγο να μην γίνει ποτέ ή τέλος πάντων να μην γίνει έτσι. Γιατί; Επειδή, ας πούμε, τα στούντιο πίστευαν ότι η ταινία δεν θα περπατούσε στα ταμεία εάν ο πρωταγωνιστής ήταν τζαζίστας και επέμεναν να είναι ρόκερ. Τελικά ο Ντάμιεν Σαζέλ επέμενε πιο πολύ. Κι ευτυχώς.

Ο Γολγοθάς του πάντως είχε ξεκινήσει τουλάχιστον έξι χρόνια πριν. Το στόρι του «La La Land» ήταν το φοιτητικό όνειρο του Σαζέλ και του συνθέτη Τζάστιν Χάρβιτς από τότε που σπούδαζαν μαζί στο Χάρβαρντ. Αυτό το στόρι ήταν και το θέμα της διπλωματικής τους εργασίας και αυτό το στόρι έγινε μιούζικαλ μικρού μήκους και το 2009 μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο «Guy and Madeline on Park Bench».

Οταν ο Ντάμιεν Σαζέλ μετακόμισε στο Λος Αντζελες, προσάρμοσε το σενάριο στη νέα του πατρίδα. Αλλά του ήταν αδύνατο να βρει χρηματοδότη για την ταινία. «Μου είπαν ότι η ιδέα μου ήταν εντελώς αντιεμπορική» είχε διηγηθεί ο ίδιος σε μια συνέντευξη στο Hollywood Reporter. «Υποτίθεται ότι η ταινία δεν βασιζόταν πουθενά, ότι δεν υπήρχαν γνωστά τραγούδια για να τραβήξουν το κοινό κι ότι στο τέλος-τέλος ήταν ένα τζαζ μιούζικαλ». Τελικά βρέθηκε ένα στούντιο που προσέφερε ένα εκατομμύριο δολάρια αλλά υπό δυο όρους: ο ένας ήταν να αντικατασταθεί ο τζαζίστας από έναν ροκά. Κι ο δεύτερος να κοπεί η αρχική σκηνή του χορού στον πηγμένο από την κίνηση αυτοκινητόδρομο του LA.

Ο Σαζέλ δεν δέχθηκε να αλλάξει το σενάριό του, το έβαλε στο συρτάρι και γύρισε το «Whisplash» (στα ελληνικά ο τίτλος ήταν «Χωρίς μέτρο»). Η επιτυχία αυτής της ταινίας, γράφει το Quartz, του άνοιξε επιτέλους την πόρτα για να κάνει το μιούζικαλ των φοιτητικών του ονείρων ακριβώς έτσι όπως το ήθελε. Και ίσως πάρουν σάρκα και οστά και άλλα καλλιτεχνικά όνειρα – όπως αυτά που πραγματοποίησαν ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η Εμα Στόουν του «La La Land». Γιατί, σύμφωνα με τους New York Times, βρίσκονται στα σκαριά  καμιά εικοσαριά νέα μιούζικαλ.

Φωτό: Ράιαν Γκόσλινγκ, Εμα Στόουν, υπέροχοι. Πηγή: lalaland.com

Ηταν 25 Ιανουαρίου του 1947, ακριβώς πριν από 70 χρόνια, όταν ο Αλ Καπόνε άφηνε την τελευταία του πνοή στο κελί 85 του Αλκατράζ όπου είχε φυλακιστεί για φορολογικές παραβάσεις. Με τον θάνατό του έκλεισε ένα κύκλος αίματος την εποχή της ποτοαπαγόρευσης που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 600 ανθρώπους. Ηταν πάντως μια εποχή, υπενθυμίζει η Corriere della Sera, όπου η δημοτικότητα του Αλ Καπόνε μπορούσε να συγκριθεί μόνο με εκείνη των σταρ των Χόλιγουντ. Αλλά και μετά τον θάνατό του, το αρχέτυπο του γκάνγκστερ συνέχισε να εμπνέει τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Με άλλα λόγια, το νουάρ τού οφείλει πολλά.

Κι όχι άδικα. Γεννημένος στην Αμερική από μια οικογένεια ιταλών μεταναστών, ο Αλφονσο Γκαμπριέλε Καπόνε εξελίχθηκε σε έναν εν ζωή θρύλο. Ηταν ανελέητος, άπληστος και διεφθαρμένος – ιδιότητες που του επέτρεψαν να χτίσει μια αυτοκρατορία με όπλα το λαθρεμπόριο και τον τζόγο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός σωματοφύλακά του, το γραφείο του ήταν διακοσμημένο σε αναγεννησιακό στυλ. Στην είσοδο στέκονταν τρεις μπράβοι, άλλοι βρίσκονταν σε διπλανά δωμάτια και στη βιβλιοθήκη. Στα ράφια της υπήρχαν παλιά ερωτικά βιβλία, εμπορικές συμφωνίες, εγκυκλοπαίδειες οινολογίας, εγχειρίδια ναυτικής στρατηγικής, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός βιβλίων για τον Ναπολέοντα. «Εγώ κι αυτός θα καταλαβαινόμασταν» συνήθιζε να λέει.

Τέταρτο από τα εννέα παιδιά των ιταλών μεταναστών, ο Αλφόνσο Γκαμπριέλε μπήκε από παιδί στο μικροέγκλημα. Το παιδικό του βασίλειο παρανομίας ήταν το Μπρούκλιν όπου μεγάλωσε. Ο πατέρας του τον ήθελε στο κουρείο μαζί του, αλλά εκείνος είχε άλλα σχέδια. Στο Σικάγο βρέθηκε το 1920, σε ηλικία 21 ετών, με το «μπος» Τζόνι Τόριο. Στην πόλη έφτασε ως «Σημαδεμένος» εξαιτίας μιας μαχαιριάς που είχε δεχτεί στο πρόσωπο. Εκεί θα έκανε και τον πρώτο του φόνο – θύμα ήταν ένας μικρομαφιόζος που δούλευε μόνος του. Τα υπόλοιπα θα ήταν πια ιστορία για έναν γκάνγκστερ που ο νόμος δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει ως εγκληματία.

Φωτό: Τα χείλη χαμογελούν. Αλλά τα μάτια; Πηγή: Corriere della Sera

Φιμώνει τους ειδικούς του περιβάλλοντος ο άνθρωπος που πιστεύει ότι η κλιματική αλλαγή είναι «απάτη των Κινέζων»; Η απάντηση είναι «ναι». Σύμφωνα με έγγραφα που διέρρευσαν στα μέσα ενημέρωσης, η κυβέρνηση Τραμπ απαγορεύει στην Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος αλλά και στην Υπηρεσία Αγροτικών Ερευνών να εκδίδουν δελτία Τύπου και στους εργαζόμενους σε αυτές να αναρτούν οτιδήποτε σχετικό με τη δουλειά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα «έως ότου παρασχεθούν νέες οδηγίες».

Σύμφωνα με το Buzzfeed, που αποκάλυψε και πρώτο την επιβολή λογοκρισίας, η απαγόρευση αφορά τουλάχιστον 2.000 επιστήμονες που εργάζονται σε ομοσπονδιακές υπηρεσίες, η αρμοδιότητα των οποίων είναι το περιβάλλον. Αυτές όμως δεν είναι και οι μόνες που πέφτουν θύματα λογοκρισίας. Σύμφωνα με το CNN, ανάλογη απαγόρευση επιβλήθηκε και στην Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων επειδή στον λογαριασμό της στον Twitter αναρτήθηκε η γνωστή εικόνα που συγκρίνει την προσέλευση του κόσμου ανάμεσα στην ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα το 2009 και εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ. Και τώρα το ερώτημα είναι ένα: ποιος θα είναι ο επόμενος;

Φωτό: Ο Τραμπ ήρθε. Mαζί του ήρθε και η λογοκρισία; Πηγή: Reuters/ Bobby Yip

Κυβέρνησε τη χώρα του με σιδηρά πυγμή επί 22 ολόκληρα χρόνια. Και τώρα που αναγκάζεται να την εγκαταλείψει εξαιτίας της ήττας του στις εκλογές και των πιέσεων από τις γειτονικές χώρες, δεν φεύγει έτσι: ο Γιαγιά Τζαμέ, δικτάτορας της Γκάμπια, πήρε μαζί του και τα ταμεία του κράτους με 11 εκατομμύρια δολάρια μέσα καθώς και πολλά αντικείμενα πολυτελείας μεταξύ των οποίων έναν αδιευκρίνιστο αριθμό αυτοκινήτων. Ο Τζαμέ φέρεται να φόρτωσε τα κλεμμένα σε ένα αεροσκάφος κάργκο, τελικός προορισμός του οποίου ήταν η Ισημερινή Γουινέα.

Ο νέος πρόεδρος Αντάμα Μπάροου αναγκάζεται έτσι να ξεκινήσει τη θητεία του με άδεια ταμεία. Οπως όμως σημειώνει η Corriere della Sera, είναι ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Γκάμπια μετά την ανεξαρτησία της από τους Βρετανούς το 1965. Κι όπως σημειώνουν οι Financial Times, μπορεί να μην φαίνεται αλλά η δημοκρατία στην Αφρική προοδεύει. Η προσέγγιση του Ντέιβιντ Πίλινγκ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: «Σε μια στιγμή όπου η δημοκρατία δέχεται πίεση στη Δύση και οι πολίτες, από την Ινδία έως τη Ρωσία και από την Κίνα έως τις Φιλιππίνες, δείχνουν να εμπιστεύονται ισχυρούς ηγέτες, οι Αφρικανοί διατηρούν μια πίστη τόσο στην ιερότητα της δημοκρατικής διαδικασίας όσο και στη σημασία της προστασίας των θεσμών».

Και από πού προκύπτει αυτό; Μα και από την οξεία αντίδραση των γειτονικών χωρών και της Αφρικανικής Ενωσης απέναντι στην άρνηση του Γιαγιά Τζαμέ να εγκαταλείψει την εξουσία μετά την ήττα του στις εκλογές. «Σπάνια μια τόσο μεγάλη ήπειρος έδειξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για μια τόσο μικρή χώρα» σχολιάζει ο βρετανός αρθρογράφος. Γιατί όπως είπε η πρόεδρος της Αφρικανικής Ενωσης Νκοσαζάνα Ντλάμίνι Ζούμα, «εάν απογοητεύαμε τον λαό της Γκάμπια, θα ήταν σαν να απογοητεύαμε ολόκληρη την Αφρική. Διανύσαμε μια μεγάλη απόσταση. Η δημοκρατία ευημερεί στην Αφρική».

Είναι κάτι που αποδεικνύουν και οι αριθμοί: σύμφωνα με έρευνα του αφροβαρόμετρου, περισσότεροι από δυο στους τρεις Αφρικανούς λένε ότι η δημοκρατία είναι το σύστημα που εμπιστεύονται περισσότερο. Μήπως να εξηγούσαν τους λόγους σε κάτι Αμερικανούς και Ευρωπαίους που έχουν αρχίσει να αλλάζουν γνώμη;

Φωτό: Ο δικτάτορας φεύγει, η δημοκρατία έρχεται. Πηγή: Reuters/ Thierry Gouegnon