Πώς θα σας φαινόταν αν μπορούσατε, μέσα σε τέσσερις βραδιές, να ακούσετε όλες τις συμφωνίες του Μπετόβεν, στην Αθήνα; Από την Πρώτη μέχρι την περίφημη Ενάτη, «Της Χαράς». Και δη υπό την μπαγκέτα του σταρ μαέστρου και πιανίστα Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ και με την ορχήστρα Berliner Staatskapelle, της οποίας είναι αρχιμουσικός; Και στο Έτος Μπετόβεν 2020, που γιορτάζονται παγκοσμίως τα 250 χρόνια από τον θάνατο του κλασικού συνθέτη;

Λίγη υπομονή. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών δεν πρόλαβε να αναλάβει καθήκοντα και ήδη δουλεύει γι’ αυτό. Για τις 13-16 Νοεμβρίου 2020. Δεν μιλάμε άλλωστε για οποιονδήποτε, αλλά για έναν (επίσης σταρ διεθνώς) μουσικό και ατσαλωμένο μάνατζερ (28 χρόνια τώρα, στο δυναμικό Φεστιβάλ Ναυπλίου). Τον πιανίστα Γιάννη Βακαρέλη. Που ξέρει από μεγάλα, διεθνή, μουσικά πρότζεκτ. Και από τα δύσκολα.

Πού να φανταζόταν το 1991, όταν το εγκαινίαζε με τον ήχο του πιάνου του, παρέα με τον ήχο του βιολιού του Λεωνίδα Καβάκου, ότι κάπου 29 χρόνια μετά θα αναλάμβανε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μεγάρου, έχοντας ζήσει στο έπακρον τα «χρυσά χρόνια» του, υπό τον αείμνηστο πρόεδρό του (οραματιστή) Χρήστο Δ. Λαμπράκη, δίνοντας αρκετές και αξιομνημόνευτες συναυλίες στον «πυρηνικό αντιδραστήρα πολιτισμού» της Αθήνας.

Κάτι τέτοια μουσικά σχέδια του Χρήστου Δ. Λαμπράκη ήταν που είχαν στρέψει το ενδιαφέρον του διεθνούς μουσικού κόσμου στο περίφημο και για την ακουστική του Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Και ο Γιάννης Βακαρέλης δεν μου κρύβει ότι θα ήθελε να προκαλέσει, πέρα από όλα τα άλλα, και αυτό το ενδιαφέρον ξανά. Σε ένα Μέγαρο, που πλέον δεν είναι στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά του ελληνικού κράτους, μπορώντας όμως να υπερασπιστεί το ένδοξο – μουσικά – παρελθόν του.

«Θα ήθελα πολύ να γίνει η επανεκκίνηση του Μεγάρου», μου εξομολογείται στην αρχή της κουβέντας μας. «Να ξαναμπεί στον χάρτη της Μουσικής. Να αλλάξει αυτό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με το Μέγαρο. Που έμεινε ο Σταθμός του Μετρό μάλλον στην συνείδηση των Αθηναίων (και όχι μόνον), παρά το ίδιο. Θα ήθελα αυτό να αντιστραφεί».

Το Μέγαρο, μου λέει κωδικά, «βρίσκεται στην περίοδο αναζήτησης της ταυτότητάς του». Ξανά από την αρχή, θα το λέγαμε. Και ναι, θα επιδιώξουν οι άνθρωποί του συνέργειες και συνεργασίες με άλλα ιδρύματα πολιτισμού. Γιατί έτσι λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί μια μουσική κοινωνία, όπως μου λέει.

Έχοντας πάντα υπόψη ότι το Μέγαρο ανήκει πλέον στο ελληνικό Δημόσιο και ακόμη, ας πούμε, και για την αγορά βασιλόπιτας, χρειάζεται ο νέος πρόεδρος του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών – ο διακεκριμένος νομικός και δεδηλωμένος μουσικόφιλος Νίκος Πιμπλής – να περάσει ακόμη και αυτό από το diavgeia.gr.

Πώς είναι, αλήθεια, η μεταξύ τους συνεργασία; «Αρμονικότατη», μου λέει κοφτά. «Η χημεία μας έχει δουλέψει από την πρώτη στιγμή. Και είμαι απέραντα ευγνώμων που ο πρόεδρος είναι νομικός και έχει υπάρξει νομικός σύμβουλος του Μεγάρου». Με την αλλαγή και γενικού διευθυντή, με πρόσωπο που έχει μεγάλη εμπειρία στον τομέα του υπουργείου Οικονομικών, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής θα έχει διπλή τη χαρά. «Είναι πολύ καλό να έχεις δύο ανθρώπους που ξέρουν να ελέγχουν και να διοικούν. Αυτό κάνει πολύ εύκολη την ζωή του καλλιτεχνικού διευθυντή. Μπορεί να κάνει πράγματα, έχοντας λυμένα τα πρακτικά». Γελάει.

Και το χρήμα; Η επιχορήγηση του υπουργείου Πολιτισμού είναι 5 εκατ. ευρώ. Με τα 4 εκατ. ανελαστικά έξοδα. Πόσα μπορείς να κάνεις με το υπόλοιπο 1 εκατ. ευρώ; «Εδώ έρχονται και το κοινό, τα εισιτήρια και οι χορηγοί. Είναι η κότα και το αβγό. Για να έχεις εισιτήρια και χορηγούς πρέπει να φτιάξεις ευφάνταστα και σέξι προγράμματα». Και το αντίθετο. Να, σαν τις εννέα συμφωνίες του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, με τον Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, μέσα σε τέσσερις βραδιές. Εγχείρημα φιλόδοξο και μεγάλο, που θα στρέψει στην Αθήνα και το διεθνές μουσικό ενδιαφέρον.

Όχι ότι ήδη δεν υπάρχει προγραμματισμός μέχρι το Νοέμβριο με καλά «ονόματα» στον Κύκλο «Μεγάλες Ορχήστρες – Μεγάλοι Ερμηνευτές», που είχε θεσμοθετήσει ο Χρήστος Δ. Λαμπράκης. Την 1η Απριλίου, ας πούμε, χάρη και στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, με αφορμή το θέμα EastMed, θα έρθει η περίφημη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ.

Στις 25 Ιανουαρίου έρχεται η (επίσης περίφημη) Ορχήστρα του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, στις 12 Φεβρουαρίου ο Τόμας Χένγκελμπροκ διευθύνει, σε Μπετόβεν, την Ορχήστρα του, με το όνομα Balthazar Neumann, ενώ στις 21 Μαρτίου με την Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Φρανκφούρτης, υπό τον Αντρές Ορόζκο, θα συμπράξει ένας σταρ του βιολιού: ο Τζόσουα Μπελ.

Και αυτά πέρα από τις πολυαναμενόμενες συναυλίες του Λεωνίδα Καβάκου με τον πιανίστα Ενρίκο Πάτσε, στο πλαίσιο του φετινού Έτους Μπετόβεν, που θα ερμηνεύσουν τον πλήρη κύκλο με τις δέκα σονάτες για βιολί και πιάνο του συνθέτη (29 Μαρτίου 2020 και 10 Οκτωβρίου 2020). Ενώ στις 29 Απριλίου έχει σειρά η Ορχήστρα της Σάντα Τσετσίλια της Ρώμης, υπό τον Ντανιέλε Γκάτι, με σολίστ στο βιολί επίσης τον Λεωνίδα Καβάκο.

Στον ίδιο κύκλο εντάσσει ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής και τα αντίστοιχα «ονόματα» που συμπράττουν με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, που πλέον έχει το Μέγαρο ως σπίτι της: Τον Κριστόφ Έσενμπαχ στις 29 Ιανουαρίου και τον Βλαντίμιρ Ασκενάζι στις 28 Μαρτίου. Όλα αυτά, πριν «το μεγάλο στοίχημα του Νοεμβρίου», με τον Μπάρενμποϊμ.

Για το Γιάννη Βακαρέλη ο ίδιος ο χώρος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είναι «χώρος οικείος και αγαπητός. Από γεννησιμιού του τον παρακολουθώ από κοντά. Και έχω εμφανιστεί σε όλες τις αίθουσές του». Από ρεσιτάλ για πιάνο μέχρι συμπράξεις-έκπληξη, όπως με τον Μανώλη Μητσιά. Και μια και είμαστε εδώ: Εντυπωσιακό, αλλά φαίνεται πως σύντομα θα κυκλοφορήσει στα μέρη μας μια δισκογραφική δουλειά του, μαζί με τον Στέφανο Κορκολή, που είχε μείνει στο συρτάρι πολλά χρόνια. «Γραμμένη» στο Ηχογραφικό Κέντρο του Μεγάρου, με έργα για δύο πιάνα του Κορκολή, αλλά και των Μιγιό, Ντβόρζακ και Γκέρσουιν.

Όσο για την μέχρι τώρα έδρα του στο Παρίσι, πλέον αλλάζει. Γίνεται η Αθήνα. Κι όσο, πάλι, για τα διεθνή συναυλιακά σχέδιά του, που σχετικά πρόσφατα απογειώθηκαν με την εμφάνισή του στο περίφημο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης, όπως μου είπε, «μετακυλίω τις διεθνείς υποχρεώσεις μου για αργότερα, μετά το 2021».

«Δεν θα ξεχάσω», μου λέει στο φινάλε της κουβέντας μας, «την προ Μεγάρου εποχή, που παιδευόμασταν σαν καλλιτέχνες στις σκηνές και τα παρασκήνια, τότε, του Ρεξ και του Παλλάς. Όπως το γνώρισα το Μέγαρο Μουσικής (σ.σ.: λαμπρό, θα έλεγα), έτσι το θέλω». Τόσο απλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News