Την ανησυχία του μήπως οι Ντόναλντ Τραμπ και Σι Τζινπίνγκ διαλύσουν «το σύστημα της  παγκοσμιοποίησης που έφερε στον κόσμο ειρήνη και ευημερία πρωτοφανέρωτη στην Ιστορία» εκφράζει με άρθρο του στους New York Times o Τόμας Φρίντμαν. Για αυτόν τον λόγο συμβουλεύει τους δύο ηγέτες, των ΗΠΑ και της Κίνας, να βρουν σύντομα «έναν τρόπο εκτόνωσης» της μεταξύ τους εμπορικής διαμάχης. Αλλιώς, προειδοποιεί ο αρθρογράφος, θα υψωθεί ένα νέο Τείχος του Βερολίνου, ψηφιακό αυτή τη φορά, το οποίο θα χωρίζει «τον διαδικτυακό κόσμο σε δύο τεχνολογίες, την κινεζική και την αμερικανική – αυτή η εξέλιξη θα φτωχοποιήσει και θα αποσταθεροποιήσει τον κόσμο».

Η ισορροπία στις εμπορικές σχέσεις ΗΠΑ και Κίνας άλλαξε την τελευταία δεκαετία, καθώς οι Κινέζοι έγιναν ανταγωνιστικοί σε επίπεδο κατασκευής και εμπορίας προϊόντων υψηλής τεχνολογίας τα οποία έως τότε κατασκεύαζαν και πωλούσαν κατ’ αποκλειστικότητα οι Δυτικοί (τεχνητή νοημοσύνη, 5G, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ρομπότ, κ.λπ.). Μέχρι τότε το κινεζικό «μονοπώλιο» στα μπλουζάκια, στις παντόφλες και στα παιχνίδια δεν ενοχλούσε τους Δυτικούς. Φροντίζοντας να δείχνει ότι κρατά το μέτρο («δεν πρέπει να υπερβάλλουμε»), ο αρθρογράφος επισημαίνει και τη «διπλή χρήση» της «έξυπνης τεχνολογίας», ως χρήσιμου εργαλείου αλλά και ως κακόβουλου μηχανισμού τροφοδοσίας της Κίνας με πληροφορίες από κάθε σπίτι Αμερικανού ή Ευρωπαίου όπου έχουν συνδεθεί οι συσκευές της.

Ο Φρίντμαν επισημαίνει επίσης ότι η «αλληλεξάρτηση» με τους Κινέζους (λ.χ. το δίπολο Google – Huawei) είναι επικίνδυνη επειδή η δυτική «δημοκρατική και διαφανής κοινωνία» έχει νταραβέρι με την κινεζική «κομμουνιστική, μη διαφανή κοινωνία». Το νταραβέρι όμως σε επίπεδο «βαθιάς τεχνολογίας» προϋποθέτει εμπιστοσύνη σε ανώτερο επίπεδο, σε αυτό «των κοινών αξιών». Στο άρθρο υπογραμμίζεται η ανισότητα μεταξύ αμερικανικών και κινεζικών εταιρειών όσον αφορά την απρόσκοπτη ροή κεφαλαίων, αφού το κινεζικό κράτος-κόμμα παρέχει και «θα παρέχει τεράστιες επιδοτήσεις, δάνεια και επενδυτικά κεφάλαια, έτσι ώστε οι κινεζικές εταιρείες να μπορέσουν να ξεπεράσουν τους ξένους ανταγωνιστές τους». Η επέμβαση Τραμπ στο σημείο αυτό κρίνεται θετική και «δίκαιη», αν και έγινε «με έναν απίστευτα ανόητο τρόπο».

Ο αρθρογράφος εξηγείται: «Ο Τραμπ θα έπρεπε να υπογράψει τη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών για την περιοχή του Ειρηνικού, η οποία θα είχε ευθυγραμμίσει όλες τις μεγάλες οικονομίες του Ειρηνικού, πλην της κινεζικής, με τις αξίες, τα πρότυπα, τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Κατόπιν έπρεπε να συμπαραταχθεί με τις χώρες Ευρωπαϊκής Ενωσης που έχουν ανάλογα προβλήματα με την Κίνα και όχι να τις χτυπήσει δασμολογώντας τον χάλυβά τους και άλλα προϊόντα τους, όπως έκανε και για την Κίνα». Ο Φρίντμαν φρονεί ότι ενωμένος όλος ο κόσμος (της Δύσης) απέναντι στην Κίνα θα είχε διαφορετικό βάρος και συνεπώς άλλα αποτελέσματα απ’ ό,τι έχουν οι ΗΠΑ αγωνιζόμενες μόνες τους – και αναρωτιέται: «Εάν όλα είναι Πρώτα η Αμερική, γιατί να μας βοηθήσει κάποιος; Τι θα καταφέρουμε χωρίς συμμάχους;»

Ο Φρίντμαν απαριθμεί τις εκφοβιστικές, αθέμιτες και παράνομες ενέργειες της Κίνας σε διεθνές επίπεδο και τονίζει την αυτοπεποίθηση των Κινέζων από την επιθετική εμπορική πολιτική του Σι. Οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει και ενστερνιστεί την ιδέα ότι πλέον «είναι πάρα πολύ μεγάλοι».

Υπάρχει διέξοδος στον ορίζοντα; Η πλήρης αμοιβαιότητα πρέπει να προταθεί από τους Αμερικανούς στους Κινέζους ώστε να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, λέει ο Φρίντμαν. Διότι «αν οι δύο πλευρές δεν βρουν έναν καλύτερο τρόπο, ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε πρόκειται να αλλάξει – και αυτό δεν θα μας αρέσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News