«Για πρώτη φορά, εγώ και τα παιδιά μου, όταν ταξιδέψαμε στην Ισπανία, δεν στείλαμε καρτ-ποστάλ στους παππούδες». Και αυτό δεν οφείλεται στην έλλειψη γραμματοσήμων ή γραμματοκιβωτίων, γράφει στον Guardian ο Αντι Ντόουσον, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Get in the Sea».

«Eνα βράδυ», συνεχίζει, «μια καταιγίδα είχε ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσει το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας. Ο εννιάχρονος γιος μου, σαν ένας πραγματικός δημοσιογράφος της εποχής του Διαδικτύου, τράβηξε ένα βίντεο με το τηλέφωνο κατέγραψε και το ανέβασε στο YouΤube. Μετά από λίγα λεπτά είχε λάβει δεκάδες σχόλια και like από συγγενείς και φίλους» εξηγεί.

Τα like στο YouTube δεν ήταν η μόνη αφορμή για να γράψει ο Αντι Ντόουσον για τις χαμένες καρτ-ποστάλ. Αυτό που του έδωσε το κίνητρο στην πραγματικότητα ήταν η είδηση για το λουκέτο του J. Salmon, εκδοτικού οίκου καρτ-ποστάλ και ημερολογίων που λειτουργεί από το 1880 και «καταστράφηκε από τα κοινωνικά δίκτυα».

Κάποτε «αισθανόμασταν μια συγκίνηση όταν λαμβάναμε καρτ-ποστάλ από τις διακοπές. Ακόμα κι αν εκείνος που την έστελνε έγραφε ασήμαντα πράγματα, μιλούσε για τον καιρό ή έκανε μια λίστα με τα μέρη που επισκέφθηκε, επιβεβαιώνοντας ότι δεν σκοτώθηκε από καρχαρία ή εξωτικό φαγητό», λέει.

Και συνδέει αυτή την εμπειρία, που τώρα χάνεται, με το συναίσθημα της εύρεσης σε πάγκους παλαιοπωλείων «εκατοντάδων παλαιών καρτών ταξινομημένων σε κατηγορίες, κάποιες ασπρόμαυρες, κάποιες σφραγισμένες, προσφέροντάς μας ματιές στις ζωές των άλλων».

Πρόσφατα μάλιστα αγόρασε μια καρτ-ποστάλ μόνο και μόνο για το μήνυμα που ήταν γραμμένο: «Θυμήθηκα μόλις έφυγα ότι ξέχασα το πράσινο φόρεμά μου στο σαλόνι. Παρακαλώ, στείλτε το μου το συντομότερο δυνατό», υπογραφή «Ρουθ».

Μιλάμε για τη δεκαετία του 1950. Πόσο «σύντομα» να ήταν;

Φωτό: Και να φανταστεί κανείς ότι αυτός είναι ο Σηκουάνας. Πηγή: womanandhome.com

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν Ιταλό και έναν Νορβηγό; Ο πρώτος γεννιέται με χρέος 38 χιλιάδων ευρώ (κι ο Ελληνας με άλλα τόσα), ενώ ο δεύτερος με έναν κουμπαρά 161 χιλιάδων ευρώ.

Είναι ένα spread αξίας 199 χιλιάδων ευρώ. Κι αν στην περίπτωση των Νοτίων της Ευρώπης, τα περίπου 40.000 ευρώ είναι το συνολικό δημόσιο χρέος διαιρούμενο με τον αριθμό των κατοίκων, στο Όσλο αντίθετα είναι το κατά κεφαλήν μερίδιο από το νορβηγικό κρατικό επενδυτικό ταμείο, το οποίο επανεπενδύει στις χρηματοπιστωτικές αγορές ένα μεγάλο μέρος των εσόδων από το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας.

Τις τελευταίες ημέρες, γράφει η Corriere della Sera, το σκανδιναβικό ταμείο έπιασε το όριο των 850 δισ. ευρώ. Όλα ξεκίνησαν το 1998, όταν ιδρύθηκε η Νορβηγική Τράπεζα Διαχείρισης Επενδύσεων, που στη συνέχεια έγινε το μεγαλύτερο κρατικό επενδυτικό ταμείο στον κόσμο. Το αργό πετρέλαιο ήταν σίγουρα μια μεγάλη οικονομική πηγή. Αλλά δεν οφείλεται όλος αυτός ο πλούτος σε αυτό.

Για να το καταλάβει κανείς, πρέπει να επιστρέψει πίσω στον χρόνο και να εστιάσει σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε σε ένα λεωφορείο στο Oσλο.

Βρισκόμαστε στο 1973, την χρονιά της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης. Και η φωτογραφία απεικονίζει τον τότε βασιλιά Ολαφ να κάθεται σεμνά σε ένα λεωφορείο, επιδεικνύοντας το εισιτήριό του στον ελεγκτή. Από εκείνη την εποχή, η Νορβηγία παράτησε τις λιμουζίνες για να αποταμιεύσει και να επενδύσει.

Κοιτάζοντας τον παγκόσμιο χάρτη, πάνω από 400 δισεκατομμύρια δολάρια (42%) επενδύθηκαν από τους Νορβηγούς στις ΗΠΑ (Apple, Google, Microsoft, Novartis, Amazon κλπ), ενώ στην Ευρώπη παρέμεινε το 36% (Nestlé και Roche).

Τελικά αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν Ιταλό (ή έναν Ελληνα) και έναν Νορβηγό.

Φωτό: Το (νορβηγικό) πετρέλαιο κάνει καλό. Πηγή: Shutterstock

Στα ελληνικά δεν μπορεί να αποδοθεί το λογοπαίγνιο μεταξύ των λέξεων ήρωας (heros) και κήρυκας (heraut). Αλλά για τη Libération, η αντίφαση ανάμεσα στον Μακρόν, τον «ήρωα των πλουσίων» που χθες παρουσίασε το σχέδιό του για περικοπές φόρων ύψους 5 δισ. ευρώ στους «Σκρουτζ» της Γαλλίας και τον Μακρόν, τον «ευρωπαίο κήρυκα» που παρουσίασε προχθές στη Σορβόννη το σχέδιό του για την αναβίωση της ΕΕ, είναι σαφής.

Ο τίτλος του κύριου άρθρου που υπογράφει ο διευθυντής της εφημερίδας Λοράν Ζοφρέν είναι ενδεικτικός: «Ανισορροπία». Από τη μία πλευρά, γράφει, ο γάλλος πρόεδρος «χρησιμοποίησε τη γλώσσα της κοινής λογικής και της τόλμης για την Ευρώπη. Χωρίς μια γρήγορη οικονομική ανάκαμψη, η ΕΕ κινδυνεύει να πέσει κάτω από τα χτυπήματα του λαϊκιστικού εθνικισμού». Ο Μακρόν σκιαγράφησε στη Σορβόννη «την Ευρώπη της άμυνας, της μετανάστευσης, της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και πάνω απ’ όλα μια πιο κοινωνική και πιο εθελοντική Ευρώπη που προστατεύει περισσότερο».

Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς το σχέδιο νόμου για τον προϋπολογισμό που παρουσιάστηκε χθες, είναι «πολύ λιγότερο προστατευτικός από την μελλοντική Ευρώπη που ονειρεύεται ο Μακρόν. Και λιγότερο καινούργιος. Υπάρχει πάνω απ’ όλα, πρέπει να επισημάνουμε, το παλιό επιχείρημα του Ρόναλντ Ρέιγκαν: μειώνοντας τους φόρους των πλουσίων, κάνουμε καλό στους φτωχούς».Ο Μακρόν, με λίγα λόγια, έκανε «αυτό που η γαλλική Δεξιά δεν τολμούσε σχεδόν να ονειρευτεί». Και μεταξύ της «πιο κοινωνικής» Ευρώπης και της «πιο φιλελεύθερης» Γαλλίας, η αντίφαση παραμένει, για τον Ζοφρέν.

Δηλαδή δεν γίνεται να πάει η Γαλλία λίγο πιο δεξιά και η Ευρώπη λίγο πιο Αριστερά;

Φωτό: Εχει αστέρι και το δείχνει. Πηγή: Reuters/Ludovic Marin

Οι λεπτομέρειες της επιχρυσωμένης ζωής της Πριγκίπισσας Καμίλα των Βουρβόνων των Δύο Σικελιών γεμίζουν σελίδες επί σελίδων των κουτσομπολίστικων περιοδικών. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα του δικαστικού ρεπορτάζ: η μητέρα της πριγκίπισσας, άλλοτε στάρλετ του κινηματογράφου, κλήθηκε από το δικαστήριο των Αγγλονορμαδικών Νήσων να επιστρέψει κάπου 200 εκατομμύρια δολάρια στο ταμείο που έχει συσταθεί προς όφελος της 46χρονης Καμίλα και της μικρότερης αδελφής της, Κριστιάνα.

Οπως γράφουν οι Times, φαίνεται ότι, παρά την λαμπερή βιτρίνα της οικογένειας, μία αυταρχική γυναίκα, η Εντοάρντα Κροτσάνι, είχε παγιδεύσει την πριγκίπισσα και την αδερφή της σε μια «χρυσή κόλαση». Σε αυτήν την κόλαση έχει υποχρεώσει τις δυο κόρες της, η 77χρονη Εντοάρντα, άλλοτε μια καλλονή που πέρασε από τον σινεμά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Εντι Βέσελ. Οι εμφανίσεις της περιλαμβάνουν και το «8½» του Φεντερίκο Φελίνι.

Οπως φαίνεται όμως η Εντοάρντα είχε μεγαλύτερες φιλοδοξίες στη ζωή απ’ ό,τι στον κινηματογράφο. Ή μάλλον είχε μόνο μία: να ζήσουν οι κόρες της, και ειδικά η Καμίλα, μια βασιλική ζωή. «Η μητέρα μας είχε την εμμονή ότι έπρεπε να παντρευτούμε πρίγκιπες» είπε η 44χρονη Κριστιάνα στο δικαστήριο. Η ίδια μάλιστα υποχρεώθηκε να παντρευτεί τον πρίγκιπα Μπάντε Μπονκομπάνι Λουντοβίζι, γόνο της ιταλικής αριστοκρατίας. Ο γάμος έγινε αλλά κράτησε μόλις τέσσερις μήνες.

Ο γάμος της αδελφής της, την επόμενη χρονιά, με τον 54χρονο πρίγκιπα Κάρλο, τον επικεφαλής του ιταλικού Οίκου των Βουρβόνων των Δύο Σικελιών, στον καθεδρικό ναό του Μόντε Κάρλο, είχε περιγραφεί από τους Times της εποχής ως «ο γάμος γαλαζοαίματων της δεκαετίας». Ενας γάμος που ένωσε μια νύφη με μια κληρονομική περιουσία και έναν γαμπρό με «έναν τίτλο, αλλά χωρίς οικονομική ανεξαρτησία».

Η Κριστιάνα ισχυρίζεται πως η μητέρα της ευνόησε την αδελφή της, επειδή έχουν «τις ίδιες κοινωνικές φιλοδοξίες και συμφέροντα». Η κυριαρχία της μητέρας στην οικογένεια έγινε εμφανής και όταν αρνήθηκε να επιτρέψει στην Κριστιάνα να παντρευτεί τον γάλλο επιχειρηματία Νικολά Ντερλιέ, ακόμα και όταν έμεινε έγκυος.

Παρά τον πλούτο της οικογένειας, η Κριστιάνα περιέγραψε την «ασφυκτική ατμόσφαιρα» στο διαμέρισμά πέντε υπνοδωματίων της μητέρας της στο Μόντε Κάρλο, όπου ήταν υποχρεωμένη να ζει με τον Ντερλιέ και τις δύο κόρες τους, μαζί με την πριγκίπισσα Καμίλα, τον πρίγκιπα Κάρλο και τις δύο κόρες τους. «Η κυρία Κροτσάνι φοβάται τη μοναξιά, γι’ αυτό και θέλει να έχει τοΝ απόλυτο οικονομικό έλεγχο» αναφέρεται στο 198 σελίδων σκεπτικό του δικαστηρίου.

Φωτό: Η Εντοάρντα Κροτσάνι την εποχή που έλαμπε στον κινηματογράφο ως Εντι Βέσελ. Πηγή: Getty Images