Η Λέγκα είναι το κόμμα του Σαλβίνι και είναι εθνικιστική, όχι αντικαθεστωτική. Είναι δηλαδή φτιαγμένη από την ίδια πάστα με τα υπόλοιπα δεξιόστροφα λαϊκιστικά κόμματα που μέσα στα χρόνια της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης πούλησαν μοναδικές συνταγές σωτηρίας.

Η ρητορική του Σαλβίνι είναι γεμάτη αντιμεταναστευτικό μένος, γνήσιο ασφαλώς, αφού δεν είναι προσχηματική η ξενοφοβία της, ωστόσο το πρόβλημα της μεταναστευτικής ροής από την Αφρική και από την Ασία προς την Ευρώπη προτάσσεται με υστεροβουλία από τον αρχηγό της Λέγκας – και για δύο λόγους: ο πρώτος είναι να καρπωθεί το κόμμα του τη λαϊκή αγανάκτηση, να τη μετατρέψει σε ψήφους υπέρ της, και ο δεύτερος είναι να αποσπάσει την προσοχή του ιταλικού λαού από τα ουσιώδη, από την κλοπή που κάνουν οι λίγοι εις βάρος των πολλών – είπαμε, η Λέγκα δεν είναι αντικαθεστωτική.

Την παραπάνω θέση αναπτύσσει σε άρθρο του στο σάιτ unherd ο Αντρέα Καπουσέλα, κάνοντας και μία ιστορική αναδρομή στις ρίζες της Λέγκας που κάποτε ήθελε να εκπροσωπήσει τον ιταλικό Βορρά για να τον γλιτώσει από τον υπανάπτυκτο και τεμπέλη Νότο.

Τα πρόσφατα κατορθώματα του Σαλβίνι κατά των επιχειρήσεων διάσωσης μεταναστών που διενεργούν οι ΜΚΟ στη Μεσόγειο φαίνονται ήπια σε σύγκριση με παλιότερες χοντράδες των οπαδών του. Ωστόσο είναι απλώς τακτικές  αποπροσανατολισμού.

Ο αρθρογράφος επισημαίνει την εισοδηματική συρρίκνωση στη σημερινή Ιταλία, αλλά την αποσυσχετίζει από την εισαγωγή του ευρώ, το οποίο αθωώνει: «Το μέσο πραγματικό εισόδημα των Ιταλών είναι περίπου το ίδιο με εκείνο του 1995, ενώ στη Γαλλία, στη Γερμανία και στην Ισπανία είναι περίπου 25% υψηλότερο, έτσι η δυσαρέσκειά τους εκφράζεται πολιτικά με έντονη απαξίωση. Η κύρια αιτία της δυσπραγίας τους δεν είναι το ευρώ, αλλά η παραγωγική στασιμότητα η οποία άρχισε πολύ πριν από την εισαγωγή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος».

Ο Καπουσέλα επισημαίνει το υψηλό δημόσιο χρέος και τα γραφειοκρατικά εμπόδια που υψώνονται στον ανταγωνισμό και στην καινοτομία ως παράγοντες που υπέσκαψαν την ευημερία. Επιπροσθέτως τονίζει τον αρνητικό ρόλο του «αδύναμου κράτους δικαίου, της χαμηλής πολιτικής λογοδοσίας, της φοροδιαφυγής, του πελατειακού χαρακτήρα και της παρανομίας» – και της διαφθοράς «η οποία βρίσκεται στο τυπικό επίπεδο των Βαλκανίων».

Υπέρ των κοινωνικών ελίτ

Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι η Λέγκα συνετέλεσε και αυτή στη δημιουργία κοινωνικών ελίτ στην Ιταλία, σε ένα πλαίσιο που ευνοεί την κοινωνική ανισότητα και τη διαφθορά. Ετσι θυμίζει τη συνεργασία της με τον Μπερλουσκόνι, τον οποίο ως πολιτικό παράγοντα γέννησαν τα ερείπια του παλιού κομματικού συστήματος τη δεκαετία του ’90.

Η εποχή Σαλβίνι, ουσιαστικά, προκύπτει έπειτα από τις νικηφόρες για αυτόν εκλογές του 2018, όταν υποσχέθηκε οικονομική προστασία σε όσους επλήγησαν από την παγκοσμιοποίηση. Είχε καταφέρει να κερδίσει επειδή «οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις της περιόδου 2013-2018 δεν έκαναν τίποτα για να αυξήσουν την ανάπτυξη».

Τώρα η Λέγκα «είναι ο κύριος εγγυητής της ισορροπίας της Ιταλίας». Με ποια προσόντα;

«Πήρε από τον Μπερλουσκόνι το πρότυπο της ευνοϊκής μεταχείρισης των ημετέρων και της ανοχής στην παρανομία. Επίσης πήρε και μεγάλο μέρος της εκλογικής πελετείας του Καβαλιέρε». Το μείγμα αυτό λειτούργησε εξαιρετικά καλά και στις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Και ο αρθρογράφος, κλείνοντας, απευθύνει μία συμβουλή προς όσους θέλουν να αμφισβητήσουν με επιτυχία την κυριαρχία της Λέγκας: «Οσοι επιθυμούν να αντιταχθούν στη Λέγκα θα είναι αναποτελεσματικοί εάν καταδικάσουν απλώς την ξενοφοβία δίχως να αναφέρουν τη διαστροφή της έννοιας του κράτους δικαίου». Καλώς. Μόνο που η υπεράσπιση του κράτους δικαίου προϋποθέτει συμπόρευση με τους αδικημένους, δηλαδή είναι μία ταξική επιλογή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News