Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να αναβάλουμε αυτό που κάνουμε, να χάσουμε χρόνο, να μην κάνουμε τίποτα προσποιούμενοι ότι κάνουμε κάτι; Αυτό το ερώτημα έθεσε το Slate για να πάρει απάντηση από 12 νέους συγγραφείς.

Ο Μαξ Τζενέκοφ γεμίζει καλάθια online και στη συνέχεια δεν αγοράζει τίποτα. Είναι ο τρόπος του για να πιστέψει ότι εγκαταλείποντας το καλάθι του γλύτωσε εκατό δολάρια και ότι έχει ξαναβρεί την ελευθερία να επιλέξει. Η Σάρα Ερλ, που ζει στο Νιου Χάμσαϊρ, περνάει ώρες παρακολουθώντας τα ζώα: σκίουρους, πουλιά, γάτες. Ο Αντριου Πολ ξεχνιέται βλέποντας βίντεο συναυλιών των Slipknot, ένα heavy metal συγκρότημα που σχεδόν ντρέπεται να το ξέρει και παραδέχεται: «Παρά τις γελοιότητες και την κατάχρηση υβριστικών λέξεων, συνεχίζω να τους ψάχνω γιατί μου θυμίζουν ότι η τέχνη μου ως συγγραφέας δεν πρέπει να είναι περίπλοκη ή καλαίσθητη ή ιδιαίτερα καλή. Απλά χρειάζεται να συντονιστεί με όλα τα άλλα σκουλήκια εκεί έξω».

Η Τζέιμι Γκριν ελέγχει την εφαρμογή για τα οικονομικά: έσοδα, έξοδα, πληρωμές που πρέπει να γίνουν. Σημειώνει: «Σπάνια υπάρχουν καλά νέα. Στις περισσότερες ημέρες είναι περισσότερο σαν ταινία τρόμου. Αλλά βγαίνω από την εφαρμογή και νιώθω πιο ήρεμη. Τουλάχιστον ξέρω». Η Κέιτι Γουόλντμαν φαντάζεται νόστιμα μενού, επιλέγοντας εστιατόρια και τρόφιμα στο διαδίκτυο και λέει ότι είναι επειδή «υπάρχουν πολλές καταστάσεις στη ζωή που σε αναγκάζουν να επιλέξεις. Συνήθως βέβαια, το διακύβευμα είναι υψηλότερο από ένα απογοητευτικό πιάτο με σπαράγγια. Αλλά όταν το κάνεις για να προσποιηθείς, θα πρέπει να εστιάσεις στον εαυτό σου, ενώ κινδυνεύεις πολύ λίγο».

Η Τόρι Μπος ανατρέχει στον κατάλογο των αγνοουμένων στην Wikipedia και αρχίζει να τους ψάχνει σε όλους τους ιστότοπους. Η Κριστίνα Κουτερίτσι μπαίνει στο Instagram αναρωτιέται ποιος είναι ομοφυλόφιλος, εξετάζει λεπτομερώς τις φωτογραφίες και ανασυνθέτει τα δίκτυα φιλίας.

Ο κατάλογος συνεχίζεται και θα μπορούσε να είναι ατελείωτος. Η ίδια του η κατάρτιση θα μπορούσε να είναι ένας ακόμη μοναδικός τρόπος για να χάσει κανείς χρόνο.

Φωτό: Αυτή είναι η Τζέιμι Γκριν. Πηγή: slate.com

Για ορισμένους παραθεριστές, το πιο συναρπαστικό πράγμα που μπορεί να τους συμβεί στις διακοπές τους είναι να κατεβαίνουν πρώτοι στην ξαπλώστρα δίπλα στην πισίνα – και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν είναι να βγουν χωρίς αντιηλιακό με δείκτη προστασίας 30. Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που προτιμούν να δοκιμάζουν καταδύσεις σε θάλασσα με φάλαινες δολοφόνους. Και δεν είναι λίγοι: Μια αυξανόμενη προτίμηση για την περιπέτεια οδήγησε στην ταχεία ανάπτυξη των εξτρίμ διακοπών όπου, αντί να χαλαρώνει κάποιος σε μια παραλία με το τελευταίο μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν, επιλέγει να μάθει πώς να επιβιώνει σε ένα έρημο νησί. Ένα πρακτορείο τέτοιων διακοπών έχει καταγράψει αύξηση 700% κατά το περασμένο έτος, σε κρατήσεις για κολύμβηση με όρκες στα φιόρδ της Νορβηγίας.

Το ταξίδι περιλαμβάνει έξι νύχτες το Νοέμβριο κατά τη διάρκεια της εποχής της ρέγκας και πραγματοποιείται σε μια περιοχή φημισμένη για μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις όρκας στον κόσμο. Αλλά και η πρόταση του πρακτορείου για επιβίωση σε ένα έρημο νησί στη Γαλλική Πολυνησία είχε επίσης 300% αύξηση στις κρατήσεις. Κι εσύ τι κάνεις; Βρίσκεσαι σε ένα νησί που απέχει 200 μίλια από την Ταϊτή με ένα μαχαίρι, μερικά αγκίστρια και ένα δορυφορικό τηλέφωνο για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ένα άλλο πρακτορείο, πάλι, σε αφήνει κρεμασμένο έξω όλη τη νύχτα στην πλαγιά ενός γκρεμού:  αυτό προσκαλεί τους κυνηγούς συγκινήσεων να κατέβουν με τους υπνόσακους τους σε μια κατασκευή που ονομάζεται «portaledge» και είναι «αγκυροβολημένη» στην κορυφή ενός βράχου.

«Μερικοί θέλουν να το παρατραβήξουν, να αναζητήσουν μεταμορφωτικές εμπειρίες. Θέλουν να χρησιμοποιούν τα ταξίδια για να γίνουν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι – αυτό σημαίνει ότι ζουν τα πιο τρελά όνειρά τους» γράφουν οι Times. E, άμα το λέει η καρδιά τους.

Φωτό: Αυτός πάλι περνάει καλά σε ένα σπήλαιο από πάγο. Πηγή: Shutterstock

Το πρώτο «ορφανό» που υιοθέτησε το ονόμασε Ντίκα. Ηταν ένας ελέφαντας μωρό έξι μηνών που ζύγιζε εκατό κιλά, ο οποίος είχε δει μια φρικτή σκηνή: τη σφαγή με πυροβόλα όπλα των γονέων του και ολόκληρης της αγέλης. Το ελεφαντάκι είχε γλιτώσει από την αγριότητα των λαθροκυνηγών, γιατί ακόμα δεν είχε χαυλιόδοντες. Και όπως γράφει η Corriere della Sera, το βρήκε η Ντάφνε Σέλντρικ, ενώ πλανιόταν ανάμεσα στα πτώματα στο εθνικό πάρκο Τσάβο (το μεγαλύτερο στην Κένυα).

«Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε στη μοίρα του, θα πεθάνει. Θα τον αναθρέψουμε εμείς, συμφωνείς;» ρώτησε ο Ντέιβιντ, σύζυγος και διευθυντής του πάρκου, την Ντάφνε. Εκείνη απάντησε ναι, χωρίς δισταγμό. Μετά τη Ντίκα, ακολούθησε ο Τζούμα, μετά ο Ολμέγκ και ο Αλαμάγια. Συνολικά περίπου 230 ορφανοί ελέφαντες, που διασώθηκαν και υιοθετήθηκαν από την Ντάφνε. Οταν έμεινε χήρα το 1976 αποφάσισε να συνεχίσει τη μάχη για την υπεράσπιση των ζώων.

Επειτα από μια ζωή που πέρασε μεγαλώνοντας αυτά τα ορφανά – τα αποκαλούσε «τα πιο ανθρώπινα ζώα» – η Ντάφνε πέθανε πριν από μερικές ημέρες, στα 83 της χρόνια. Εδωσε μια μακρά μάχη  με τον καρκίνο που «δεν φαινόταν να της έχει αφήσει ούτε γρατζουνιά», όπως λένε από το «David Sheldrick Wildlife Trust», το ίδρυμα στο κέντρο του Τσάβο που δημιουργήθηκε από αυτή την υπερασπίστρια των ζωών που «μιλούσε στις καρδιές των ελεφάντων». Περισσότερο από ένα «ορφανοτροφείο», η Ντάφνε είχε σχεδιάσει ένα σχολείο για την αποκατάσταση των μικρών χωρίς γονείς. «Ολη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό: να τους σώσω και να τους φέρω πίσω στην ελευθερία» έλεγε η ίδια.

Φωτό: Ανθρωποι κι ελέφαντες. Πηγή: Corriere della Sera

Από τη μια πλευρά, οι λάτρεις της τέχνης και των αρχαιοτήτων που αυξάνονται συνεχώς. Από την άλλη, ένας αυξανόμενος αριθμός εκθέσεων – μεγάλων και μικρών – που αγωνίζονται να συμβαδίσουν και, πάνω απ ‘όλα, να καθορίσουν πολιτιστικά πρότυπα. Και κάπως έτσι, στο κλείσιμο της 23ης έκθεσης του Miart στο Μιλάνο, ο Economist ρίχνει το γάντι: Μα δεν υπάρχουν πάρα πολλές εκθέσεις αλλά όχι αρκετή τέχνη; «Το 2000 υπήρχαν 55, σήμερα υπάρχουν περισσότερες από 260: στην πράξη 5 ανά εβδομάδα», λένε με τη σειρά τους οι Financial Times. Και ενώ ο ηγέτης του κλάδου, η TEFAF Maastricht αντιστέκεται θαρραλέα στις κατηγορίες ότι έχει γίνει λίγο παλιά και αυτάρεσκη, οι άλλοι αναζητούν την σωτηρία στην ειδίκευση.

Έτσι, για παράδειγμα, η BRAFA, γνωστή για τη μεσαιωνική τέχνη, μετατρέπεται σε σύγχρονη. Η εξειδίκευση αναζητείται λίγο για να ξεχωρίσει από τους άλλους και λίγο επειδή δεν είναι μικρό πράγμα να αποθηκεύσει κανείς όλον αυτόν τον όγκο από παλιά και νέα κομμάτια. Επειτα είναι και η νέα προσέγγιση στην αγορά: αν ο παραδοσιακός συλλέκτης εστίαζε παλαιότερα στην περίοδο, τον καλλιτέχνη και το έργο, σήμερα οι νέοι αγοραστές προσελκύονται από αυτό που είναι ασυνήθιστο, παράξενο. Και αγοράζουν περισσότερα. Αυτό αλλάζει επίσης την προσφορά. Μαζί με τις τάσεις. Λιγότερες εκθέσεις; Ίσως το θέμα δεν είναι αυτό. Ίσως πρέπει οι αγορές να γίνουν πιο έξυπνες, είναι το τελικό συμπέρασμα.

Φωτό: Miart 2018. Όχι κι άσχημα. Πηγή: bimag.it