Ισως είναι πιο δύσκολο να βρει κανένας τρόπους να αποκρύψει τα επιπλέον -πιθανόν παράνομα- εισοδήματα που έχει από τα να τα αποκτήσει.

Το άγχος μη βρεθούν στα ίχνη του οι Αρχές, από τη χώρα του ή τρίτες χώρες, είναι συνεχές. Οι δύο πλευρές παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, το οποίο τις πιο πολλές φορές καταφέρνει να ξεφεύγει εύκολα από μια επίμονη γάτα.

Και πάλι όμως, τίποτα δεν έχει χαθεί για αυτόν που θέλει να κρύψει εισοδήματα.

Η Monde ετοίμασε έναν μικρό οδηγό για το πώς μπορεί κάποιος να μείνει όσο το δυνατόν ανώνυμος έχοντας στείλει τα χρήματά του σε κάποιο φορολογικό παράδεισο. Οπως θα διαπιστώσετε, είναι ένα παιχνίδι για αρχάριους μέχρι και πολύ προχωρημένους παίκτες.

Τις καλές εποχές, λοιπόν, που δεν είναι και τόσο παλιές, αρκούσε ένας λογαριασμός στην Ελβετία για να κρυφτούν τα εισοδήματα. Ανωνυμία, υψηλή αξιοπιστία από το τραπεζικό σύστημα της χώρας, σε πολύ καλό σημείο μέσα στην Ευρώπη, λύση δοκιμασμένη και εύκολη καθώς την είχαν επιλέξει χιλιάδες άλλοι.

Αυτές οι εποχές άρχισαν να τελειώνουν μετά το 2000. Από το 2005 η ευρωπαϊκή οδηγία EUSD ζητά να δηλώνονται τα εισοδήματα που είναι κατατεθειμένα στη χώρα, από το 2009 οι ελβετικές Αρχές πρέπει να δίνουν πληροφορίες στις αντίστοιχες ευρωπαϊκές όταν ζητηθεί, ενώ μια σειρά από υποθέσεις, όπως αυτή της λίστας Φαλτσιανί, έχουν αρχίσει να αλλάζουν την εικόνα του ασφαλούς ελβετικού παραδείσου. Πολύ περισσότερο που από το 2018 αρχίζει η ακόμα στενότερη επαφή με την ΕΕ με αυτόματη ανταλλαγής πληροφοριών.

Η χώρα είναι πλέον μόνο για αρχάριους παίκτες. Καιρός, λοιπόν, για πιο μακρινά ταξίδια για να εξασφαλίσει κανένας την απόκρυψη των χρημάτων του.

Ενας λογαριασμός σε ασφαλή χώρα δεν αρκεί· οι δικηγόροι αποδεικνύονται σε αυτές περιπτώσεις πιο χρήσιμοι από τους τραπεζίτες.

Η απλή λύση είναι μια εταιρεία-βιτρίνα η οποία θα κατέχει τον λογαριασμό, ο οποίος εξακολουθεί να είναι κατατεθημένος σε τράπεζα μιας σίγουρης χώρας, όπως η Ελβετία (οι τράπεζες στις χώρες όπου εδρεύουν οι offshore δεν είναι τόσο εξασφαλισμένες).

Από τη στιγμή που η EUSD καλύπτει μόνο τα φυσικά πρόσωπα, μια εταιρεία σε έναν (τουριστικό και φορολογικό) παράδεισο όπως οι Παρθένες Νήσοι η οποία θα εμφανίζεται σαν κάτοχος του λογαριασμού, αρκεί για να υπάρξει μια κάποια εξασφάλιση ανωνυμίας. Το κόστος δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, σημειώνει η Monde, και φτάνει τα μερικές εκατοντάδες δολάρια συν ένα ετήσιο κόστος, συν το απαραίτητο κεφάλαιο για την εταιρεία.

Και πάλι όμως δεν είναι αυτά αρκετά για να αποκρύψουν την ταυτότητα των ιδιοκτητών. Χάρη σε βάσεις δεδομένων και στο Διαδίκτυο είναι σχετικά απλό να εντοπίσει κανένας τους πραγματικούς ιδιοκτήτες, όσο και αν τα χαρτιά για την ίδρυση της εταιρείας μπορούν να τα αναλάβουν τρίτοι, όπως έκανε η Mossack Fonseca, η πέτρα του σκανδάλου των Panama Papers. Από την άλλη, και οι φοροπαράδεισοι υποχρεώνονται σταδιακά σε ανταλλαγή πληροφοριών με την ΕΕ ή με άλλες χώρες.

Με ένα σχετικά μικρό κόστος -γύρω στα 750 δολάρια- η Mossack Fonseca μπορούσε να εξασφαλίσει κάτι καλύτερο: μια εταιρεία με μέλη ΔΣ-βιτρίνα, οι ταυτότητες και ο ρόλος των οποίων θα ήταν γνωστά μόνο στην εταιρεία. Είναι μια αξιόπιστη λύση που πάσχει και αυτή από το «ποτέ δεν ξέρεις τι και πώς θα έρθει στο φως» και από το ότι δεν εξασφαλίζει απόλυτα από μια αποφασισμένη φορολογική κρατική αρχή ή τη Δικαιοσύνη.

Με λίγη προσπάθεια και μια εχέμυθη υπεράκτια νομική εταιρεία, οι Αρχές θα κάνουν χρόνια μέχρι να φτάσουν στα ίχνη του λογαριασμού

Η συμβουλή της Monde είναι «μην βάζετε όλα τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη», οπότε χρειάζεται πέρασμα σε ένα άλλο επίπεδο. Η λύση για αυτό είναι οι πολλαπλές offshore εταιρείες. Εδώ υπάρχει ένα κόστος για να οργανωθεί νομικά -και φυσικά να οργανωθεί σωστά- το όλο δίκτυο, αλλά το κέρδος είναι η υψηλή εξασφάλιση ανωνυμίας.

Το δίκτυο των offshore, οι οποίες φαίνονται να κατέχουν την περιουσία του ενδιαφερόμενου, μπορεί να πηγαίνει από χώρα σε χώρα, με προτίμηση τις πιο φιλικές και τις πιο εχέμυθες για τέτοιες δραστηριότητες. Χωρίζοντας την περιουσία σε κομμάτια και μεταβιβάζοντας το καθένα από αυτά σε διαφορετικό νομικό πρόσωπο μπορεί να συσκοτίσει ακόμα περισσότερο τα ίχνη· αυτό είναι χρήσιμο σε περιπτώσεις διαζυγίων.

Οι Αρχές θα χρειαστούν στην καλύτερη (για τον φοροαποφεύγοντα) περίπτωση χρόνια για να βρουν το νήμα ως τα φυσικά πρόσωπα. Με άλλα λόγια, ο χρόνος για να μετακινηθείς σε ακόμα πιο ασφαλείς παραδείσους είναι αρκετός.

Το τελευταίο επίπεδο απόκρυψης είναι για την Monde η δημιουργία ενός ιδρύματος που θα υπόκειται στο δίκαιο μιας χώρας όπως ο Παναμάς. Και εδώ μπορεί να βοηθήσει η Mossack Fonseca με ένα μάλλον μικρό κόστος για την προσπάθεια: η εταιρεία βρίσκει και τοποθετεί τα πρόσωπα στο ΔΣ και καλύπτει την όλη επιχείρηση με ρήτρα εμπιστευτικότητας ώστε να μην είναι καθόλου εύκολο να φτάσει κάποιος στο φυσικό πρόσωπο το οποίο είναι αυτό που τελικά οφελείται από το όλο ζήτημα.

Μέχρι, βέβαια, να αρχίσουν οι διαρροές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News