Το μάθημα λέγεται «Πώς να ερωτευτείτε στη Γερμανία». Κι ο καθηγητής, ή «ο κύριος Φλερτ» όπως γράφει το Associated Press, είναι ένας Γερμανός που είναι γνωστός στη χώρα του ως ερωτικός σύμβουλος. Αυτός ο κύριος Φλερτ χρεώνει τους γερμανούς μαθητές του με 1.400 ευρώ την ημέρα. Αλλά στους πρόσφυγες προσφέρει τις γνώσεις του δωρεάν.  «Μια σχέση είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενσωματωθείς σε μια κοινωνία. Κι αυτός είναι ο λόγος που προσφέρω αυτά τα μαθήματα» εξηγεί στο ΑΡ.

Και τι διδάσκει στους μαθητές του; Οτι μπορούν, για παράδειγμα, να λένε «μ’ αρέσει πραγματικά το άρωμά σου» ή «έχεις ωραία φωνή» αλλά όχι «ο Θεός σε έφτιαξε μόνο για μένα» ή «Σε αγαπώ, να κοιμηθώ σπίτι σου απόψε;» – τουλάχιστον όχι στις Γερμανίδες. Αναφορά γίνεται ασφαλώς και στο σεξ: «Εδώ στη Γερμανία είναι φυσικό να κάνουν σεξ ένας άνδρας και μια γυναίκα από το πρώτο, δεύτερο ή τρίτο ραντεβού».

Ενας από τους μαθητές αναγνωρίζει τα οφέλη: «Ο δάσκαλος μάς λέει πώς σκέφτονται οι γυναίκες εδώ στη Γερμανία, πώς να τους μιλάμε και να καταλαβαίνουμε τις παραδόσεις τους». Υπάρχει πάντως και εκείνος που το σκέφτεται αλλιώς: «Θα μου άρεσε να έχω σχέση με μια Γερμανίδα. Αλλά για να παντρευτώ θα ήθελα ένα κορίτσι από τη χώρα μου. Να καταλαβαίνει την κουλτούρα μου και τις παραδόσεις μου». Παπούτσι από τον τόπο του δηλαδή…

(AP Photo/Michael Probst)

Τα έχει πει αναλυτικά ο Τομά Πικετί στο περίφημο «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» (στα ελληνικά από τις εκδ. Πόλις): η οικονομική ανισότητα είναι το σκανδαλώδες πρόβλημα της εποχής μας. Και οι αριθμοί δεν θα πάψουν να μας το υπενθυμίζουν. Σύμφωνα με έκθεση της Credit Suisse, το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού κατέχει φέτος το 50,8% του παγκόσμιου πλούτου, ποσοστό που το 2009 ήταν 45,4%. Το πλουσιότερο 10%, πάλι, φτάνει στο αστρονομικό 89% του παγκόσμιου πλούτου. Και τι μένει για τους υπόλοιπους; Ψίχουλα. Γιατί το 73% των κατοίκων της Γης έχει ετήσιο εισόδημα κάτω των 10.000 δολαρίων, ενώ ο μισός πληθυσμός δεν κερδίζει περισσότερα από 2.222 δολάρια τον χρόνο. Και να πει κανείς ότι είναι λίγα τα λεφτά; Οπως επισημαίνει το Quartz, ο παγκόσμιος πλούτος έφτασε φέτος τα 256 τρισεκατομμύρια δολάρια – έχει μάλιστα αυξηθεί κατά 1,4% σε σχέση με πέρυσι. Αλλά όπως αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά, τα πιο πολλά λεφτά πάνε στις τσέπες λίγων.

Φωτό:  Λεφτά υπάρχουν. Αλλά όχι για όλους. Πηγή: Quartz / Reuters / Eric Gaillard

Από τη δεκαετία του 1870 έως εκείνη του 1920 τα σαλούν κυριαρχούσαν στην κοινωνική ζωή των αμερικανών εργαζομένων που έχτιζαν τη νέα βιομηχανική Αμερική. Υπήρχαν σαλούν σε κάθε γωνιά της χώρας – από  τα στενά των πόλεων έως τους αγροτικούς δρόμους. Το 1897 υπήρχαν περί τα 250.000 σαλούν: 23 για κάθε Starbucks που υπάρχει σήμερα, γράφει στους New York Times ο Τζον Γκρίνσπαν, ιστορικός στο φημισμένο μουσείο φυσικής ιστορίας Smithsonian.

Γιατί αυτή η αναπόληση του παρελθόντος; Επειδή το σαλούν λειτουργούσε, μεταξύ άλλων, και ως χώρος πολιτικών συζητήσεων. Μήπως, λοιπόν, κι αφού τα δυο μεγάλα κόμματα δυσκολεύονται να διατηρήσουν τους δεσμούς τους με μια εργατική τάξη όλο και πιο οργισμένη η οποία δεν θα πάψει ποτέ να έχει ανάγκη από ένα ποτό, να επιστρέφαμε στα παλιά σαλούν; Στα σαλούν, εξάλλου, έστηναν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί και τα προεκλογικά τους κέντρα προσφέροντας πολλές φορές μπύρα για να κερδίσουν ψήφους.

Τα σαλούν, σημειώνει ο αμερικανός ιστορικός, ήταν πραγματικοί θεσμοί της δημοκρατίας. Και σήμερα, σε αυτήν την περίοδο της αστάθειας, λείπουν όσο ποτέ άλλοτε. «Τα σαλούν δεν θα λύσουν ασφαλώς τα προβλήματα της Αμερικής. Η Αμερική, όμως, έχει ανάγκη από χώρους όπου η συζήτηση θα ρέει άφθονη, όπως έρεε κάποτε η μπύρα». Μόνο να μην πυροβολούν τον πιανίστα.

Φωτό: Σαλούν στο Ντόουσον της Αλάσκας. Για πολιτική συζητούσαν εκεί ή για πολικές αρκούδες; Πηγή: ΝΥΤ/Getty

Τρένα, μετρό και αυτοκίνητα συνδεδεμένα στο Διαδίκτυο. Αυτοκινητόδρομοι με wifi και σήμα 5G. Φανάρια που «συνεννοούνται» με τους οδηγούς. Και φυσικά οχήματα που κινούνται με τον αυτόματο πιλότο: κάπως έτσι φαντάζεται το οδικό μας μέλλον η Ευρωπαϊκή Ενωση. Και όχι το πολύ μακρινό. Γιατί το ευρωπαϊκό σχέδιο για τις μεταφορές του μέλλοντος θα αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή από το 2019.  Με άλλα λόγια, η Ευρώπη βιάζεται. «Το πέρασμα των μεταφορών στην ψηφιακή εποχή δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα» δηλώνει στη Repubblica η Βιολέτα Μπουλκ, ευρωπαία αξιωματούχος από τη Σλοβενία και υπεύθυνη του προγράμματος Cooperative Intelligent Transport System. Η ίδια έχει μια πολύ καθαρή εικόνα για το μέλλον. Εως το 2020, για παράδειγμα, τα drones θα κυκλοφορούν σε εκείνο που η Μπουλκ ορίζει ως «εναέριο αστικό χώρο» μεταφέροντας δέματα και πίτσες. Και το θέμα της ασφάλειας; Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το χάος που θα προκληθεί εάν μια ομάδα χάκερ επιτεθεί στο σύστημα. Μένει να φανεί ποια θα είναι η απάντηση.

Φωτό: Το γράφημα στην έντυπη έκδοση της Repubblica. Όλα μοιάζουν ιδανικά. Πηγή: La Repubblica / Cooperative Intelligent Transport Systems