Σωσίβια εγκαταλελειμμένα στις ελληνικές ακτές. Μέσα στην τραγωδία υπάρχει κάπου και η φαντασία. Χωρίς αυτήν οι πρόσφυγες δεν θα δημιουργούσαν ρούχα και τσάντες από τα σωσίβια.

Απέκτησαν μια ασχολία που τους βοήθησε να σταθούν στα πόδια τους και, φυσικά, να ζήσουν μακριά από την απόλυτη εξαθλίωση των προσφυγικών καταυλισμών, όπου ο εφιαλτικός συνωστισμός κλείνει κάθε χαραμάδα αισιοδοξίας.

«Οσο εργάζομαι, σκέφτομαι τους ανθρώπους που φορούσαν αυτά τα σωσίβια. Ποιοι ήταν και τι απέγιναν; Θυμάμαι και τη δική μου διαδρομή. Τη θάλασσα και τα απόκρημνα ελληνικά βουνά» δήλωσε στον Guardian κατατρεγμένος πρόσφυγας που θυμάται τις μαύρες ώρες στα νερά της Μεσογείου.

Ο 46χρονος Ραμζί Αλοκέρ έχασε την πατρίδα του, δεν έχασε όμως τη μάχη με τη ζωή.

Σχεδιάζοντας γυναικεία ρούχα κατάφερε να κερδίσει λίγα χρήματα με τα οποία γλίτωσε από το απόλυτο χάος. Αυτήν την περίοδο έχει αφιερωθεί στο ράψιμο θηκών για λάπτοπ και τσαντών ώμου, σε ένα εργαστήριο στα περίχωρα του Αμστερνταμ. Δημιούργησε, ακόμη, πορτοκαλί και μαύρες τσάντες από τα σωσίβια που φορούσαν οι πρόσφυγες.

Πάνω από 850.000 άνθρωποι έχουν περάσει από τα ελληνικά νησιά τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν προκαλεί, λοιπόν, καμία εντύπωση γιατί τα σωσίβια που αφέθηκαν στις ακτές ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες.

Ποιος βρίσκεται, όμως, πίσω από την αξιοποίηση των σωσιβίων;

Εργαζόμενοι στην ολλανδική επιχείρηση Makers Unite, που ευαισθητοποιείται σε κοινωνικά θέματα, μαθαίνοντας για το πρόβλημα αποφάσισαν να βοηθήσουν: μετέφεραν από τις ελληνικές ακτές στο Αμστερνταμ 5.000 σωσίβια.

Στη συνέχεια, οργάνωσαν πρόγραμμα για τους πρόσφυγες μέσα από το οποίο τούς έμαθαν πώς να κατασκευάζουν τσάντες από σωσίβια. Οι τσάντες πουλήθηκαν αποφέροντας κέρδος στους ανθρώπους που άφησαν πίσω την πατρίδα τους.

Υπάρχει όμως και συνέχεια…

Το 10% από τους πρόσφυγες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα του «Makers Unite» βρήκαν δουλειά. Οι υπόλοιποι απασχολούνται σε πρακτικές, εκπαιδευτικά προγράμματα ή έχουν ξεκινήσει κάτι δικό τους.

Η εταιρεία «Makers Unite», πάντως, δεν πάει καθόλου άσχημα. Σε έναν χρόνο έχει απασχολήσει 71 πρόσφυγες και πουλά ηλεκτρονικά τον μήνα περί τα 100-200 προϊόντα που κατασκευάζονται από σωσίβια. Παραγγελίες γίνονται από Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ.

«Είναι μια σημαντική ευκαιρία για να γνωρίσουμε την Ολλανδία και τους ανθρώπους της. Θυμόμαστε όσους πνίγηκαν φορώντας τα σωσίβια, τον τρίχρονο Αϊλάν Κουρντί…» δήλωσε ο Αμάρ, που με την σύζυγό του Εμάν δούλευαν σε εργαστήρι ραπτικής στο Χαλέπι και τώρα απασχολούνται στο εργαστήρι του «Makers Unite».

Οταν έπεσε βόμβα στο σχολείο των παιδιών τους, πήραν τη μεγάλη απόφαση και εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να γνωρίσουν την εκμετάλλευση. Κατέβαλαν 3.000 ευρώ σε διακινητή για να περάσουν από το Μποντρούμ στην Κω. Εχουν αρχίσει όμως να αφήνουν πίσω τους το παρελθόν και να επικεντρώνονται στο μέλλον…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News