Ενώ όλος ο κόσμος αναμένει την κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή ως λογικό αποτέλεσμα των δύο απανωτών δολοφονιών που διέπραξε το Ισραήλ (την πρώτη στη Βηρυτό, με θύμα το ηγετικό στέλεχος της Χεζμπολάχ, Φουάντ Σουκρ, τη δεύτερη στην Τεχεράνη, με θύμα τον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια), ο αρθρογράφος της Corriere della Sera Φεντερίκο Ραμπίνι δήλωσε αισιόδοξος ότι δεν θα υπάρξει γενικευμένος πόλεμος με άγνωστες συνέπειες (οι οποίες μπορεί να ξεκινήσουν με την άμεση ανάμειξη αραβικών χωρών ή και της Τουρκίας και να τελειώσουν με την εμπλοκή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, πιθανόν και της Κίνας). Την –αξιοπρόσεκτη, οπωσδήποτε– αισιόδοξη εκτίμησή του ο Ραμπίνι τη βάσισε, όπως έγραψε ο ίδιος, στην «ενδιαφέρουσα θεωρία» που διατύπωσε ο Τζέιμς Ρόθγουελ της Daily Telegraph.

Ο βρετανός δημοσιογράφος εκτίμησε ότι το Ισραήλ δεν έριξε λάδι στη φωτιά για να τη φουντώσει, αλλά για να τη σβήσει. Κλιμάκωσε, δηλαδή, με σκοπό να αποκλιμακώσει. Πώς γίνεται αυτό; «Το Ισραήλ χτύπησε στη Βηρυτό και στην Τεχεράνη όχι για να διαλαλήσει την αποφασιστικότητά του να διευρύνει τον πόλεμο», εξήγησε ο Ιταλός, «αλλά για να προετοιμαστεί για την υποχώρηση». Ετσι, λοιπόν, «η κλιμάκωση είναι το προοίμιο της αποκλιμάκωσης».

Πώς δικαιολόγησε την οπτική του(ς); «Οι δολοφονίες των ηγετών της Χεζμπολάχ και της Χαμάς είναι καθοριστικές για την κήρυξη [από πλευράς Νετανιάχου] της αποστολής ως ολοκληρωθείσης, για την ανακήρυξη της νίκης και για την προετοιμασία της απεμπλοκής του ισραηλινού στρατού, ο οποίος είναι πολύ κουρασμένος από την εννεάμηνη επέμβαση στη Γάζα».

Εντάξει, «ενδιαφέρουσα η θεωρία του Ρόθγουελ», ωστόσο «ισχύει υπό τον όρο ότι οι αναπόφευκτες αντεκδικήσεις από πλευράς Χεζμπολάχ και από πλευράς Χαμάς δεν θα ξεπεράσουν την ‘‘κόκκινη γραμμή’’ του Ισραήλ». Διότι, αν την ξεπεράσουν (και μόνο το Ισραήλ θα κρίνει αν την ξεπέρασαν ή όχι), «θα έχουμε γενικευμένο πόλεμο».

Ο αρθρογράφος της Corriere δεν αναφέρθηκε στην κυβέρνηση συνασπισμού του Ισραήλ, στην οποία συμμετέχουν και ακραία κόμματα, άκρως αντιπαλαιστινιακά, συνεπώς ούτε στα εχέγγυα που αυτή δίνει στην ανθρωπότητα ότι η κρίση της αναφορικά με την εν λόγω υπέρβαση των εσκαμμένων θα είναι και η σωστή. Αναγνώρισε, όμως, ότι «πολλά εξαρτώνται από τους ιρανικούς υπολογισμούς όσον αφορά την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή». Επίσης «από το επίπεδο ενθάρρυνσης που δέχεται το καθεστώς των μουλάδων από τους προστάτες του στον ‘‘άξονα της αντίστασης’’, δηλαδή από τη Ρωσία και την Κίνα».

Αλλες επισημάνσεις του Ραμπίνι, οι οποίες όμως αντικειμενικά αποδυναμώνουν το αισιόδοξο σενάριό του, είναι οι εξής:

α) «Το Ισραήλ άνοιξε τέταρτο μέτωπο ύστερα από το τρίτο στον Λίβανο, το δεύτερο στην Ερυθρά Θάλασσα και το πρώτο και κύριο στην Παλαιστίνη, ενώ δεν αποκλείεται νέα Ιντιφάντα στη Δυτική Οχθη».

β) «Το χτύπημα στη Βηρυτό έπληξε την αξιοπιστία της Χεζμπολάχ και το χτύπημα στην Τεχεράνη ταπείνωσε την ιρανική ηγεσία που είδε να δολοφονείται ένας σύμμαχός της κατά τη διάρκεια επίσκεψής του για επίσημη εκδήλωση».

γ) «Ο Χανίγια ήταν ο κύριος διαπραγματευτής στις διαβουλεύσεις περί κατάπαυσης του πυρός και απελευθέρωσης των ισραηλινών ομήρων, κάτι που σημαίνει ότι αυτές δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο».

δ) «Στο Ισραήλ υπάρχει η ρεαλιστική άποψη ότι είναι αδύνατη η επίτευξη αποδεκτού επιπέδου ασφαλείας χωρίς οριστική αναμέτρηση με αυτούς που θέλουν να εξαλείψουν το εβραϊκό κράτος».

ε) «Από την ίδρυσή της, το 1979, η Ισλαμική Δημοκρατία έχει αναθέσει στον εαυτό της τρεις ιερές αποστολές. Να καταστρέψει το Ισραήλ, να διώξει τους Αμερικανούς από τη Μέση Ανατολή, να αφαιρέσει τα ιερά μέρη του Ισλάμ, τη Μέκκα και τη Μεδίνα από τη Σαουδική Αραβία. Δεν θα υπάρξει ειρήνη στη Μέση Ανατολή έως ότου το Ιράν παραιτηθεί από αυτούς τους τρεις καταστροφικούς στόχους».

στ) «Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ η αμερικανική εξωτερική πολιτική βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Ο Τζο Μπάιντεν είναι αποδυναμωμένος ως πρόεδρος, από κάθε άποψη. Η δράση των ΗΠΑ είναι λιγότερο ξεκάθαρη από το συνηθισμένο, διότι όλοι οι παγκόσμιοι παράγοντες σκέφτονται ήδη την επόμενη ημέρα στην Ουάσινγκτον και αναρωτιούνται ποια θα είναι η διεθνής στρατηγική της νέας προεδρίας, είτε της Χάρις είτε του Τραμπ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News