Ενα ενδιαφέρον άρθρο που γράφτηκε εν όψει των ευρωεκλογών του 2004, αν και αργούν (θα γίνουν τον Ιούνιο), δημοσιεύθηκε προ ημερών στο Politico. Θέμα του ήταν η «πράσινη»… αυτοσυγκράτηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων γενικώς, ώστε να συγκρατήσουν τα κόμματα το εκλογικό κοινό τους. «Από το Παρίσι μέχρι το Λονδίνο και το Βερολίνο» όλα αυτά βέβαια.

Ναι μεν αυτές οι κυβερνήσεις «χαράσσουν πολιτικές στο πλαίσιο της κλιματικής ουδετερότητας μέχρι τα μέσα του αιώνα», όμως ταυτόχρονα «ανησυχούν μήπως προκαλέσουν τις αντιδράσεις» των υπηκόων τους. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή είναι μακρά η προεκλογική περίοδος, κατά τη λογική του άρθρου. (Αφήνεται να εννοηθεί ότι χωρίς το εμπόδιο της κάλπης το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό θα ήταν ακαθέκτως «πράσινο».)

«Εχουν λόγους να ανησυχούν, διότι τα ακροδεξιά κόμματα, σε πολλές χώρες, έχουν εγκαταλείψει τις υποσχέσεις να εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ενωση (το Brexit τα αφύπνισε), ωστόσο στρέφονται στην καταγγελία των κλιματικών πολιτικών. Τις θεωρούν ακριβές και επιβλαβείς για τον μέσο ψηφοφόρο. Αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί νικηφόρο για αυτά τα κόμματα στις ευρωπαϊκές εκλογές του επομένου έτους».

Κατόπιν ο αρθρογράφος μνημόνευσε τους Μακρόν και Μπάιντεν, οι οποίοι σερβίρισαν τις «πράσινες» πολιτικές τους με γαρνιτούρα πακτωλούς ρευστού (ο αμερικανός πρόεδρος ειδικά, επειδή και εκείνος έχει εκλογές του χρόνου, έριξε 369 δισ. δολάρια σε «πράσινες» πρωτοβουλίες για να κατατροπώσει τους Ρεπουμπλικανούς, που αντιδρούν).

Πέρα από την «πολιτική μετάβασης» του Μακρόν, «που, όπως είπε, συνιστά ‘‘πολιτική προόδου’’ συνδεδεμένη ‘‘με τα βιομηχανικά και κοινωνικά μας πρότυπα’’», ο αρθρογράφος ανέφερε και τις τελευταίες δηλώσεις της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν περί «Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας» ως πλαίσιο που δεν αποτελείται μόνο από κανόνες, όπως τόνισε η πρόεδρος της Κομισιόν, αλλά συνιστά και «ευκαιρία οικοδόμησης της μελλοντική μας ευημερίας».

Εγραψε και για τον Σούνακ, που αποσυνέδεσε τους περιβαλλοντικούς στόχους από την κακοπέραση των βρετανών εργαζομένων. Στη Γερμανία, όπου πέρασαν τα σκληρά για τις τσέπες όλων των Γερμανών «πράσινα» μέτρα των Πρασίνων, ο αρθρογράφος περιορίστηκε σε αναφορά των διαφωνιών εντός της συγκυβέρνησης και στις διαβεβαιώσεις της ότι θα δαπανηθούν κεφάλαια προς τόνωση της οικονομίας.

Η συνέχεια του άρθρου ήταν ανάλυση των φόβων των ευρωπαίων κυβερνητικών: «Ο Μακρόν θυμάται τα Κίτρινα Γιλέκα του 2018, την εξέγερση με αφορμή την αύξηση της τιμής των καυσίμων. Ανησυχεί και για την απήχηση της Λεπέν στη γαλλική ύπαιθρο, η οποία αντιδρά στις ‘‘πράσινες’’ πολιτικές και επιτίθεται στις Βρυξέλλες για τα κλιματικά προγράμματά της. Τα γκάλοπ για τις ευρωεκλογές βγάζουν πρώτο κόμμα αυτό της Λεπέν.

»Ο Σούνακ θέλει να εμποδίσει την άνοδο των Εργατικών, αλλά έχει και εσωτερική αντιπολίτευση που πιέζει για χαλάρωση των κλιματικών στόχων. Η συγκυβέρνηση του Βερολίνου διαβάζει με φόβο τα γκάλοπ που δείχνουν τη σταθερή άνοδο της ακροδεξιάς Εναλλακτική για τη Γερμανία, κόμματος που αρνείται ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή.

»Η αντίσταση στην Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία της Κομισιόν οικοδομείται σε όλη την Ευρώπη δύο μήνες πριν από την κρίσιμη διάσκεψη για το κλίμα, την COP28 του Ντουμπάι. Η αυστηροποίηση των ‘‘πράσινων’’ κανόνων από πλευράς ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας ενδέχεται να προκαλέσει αντιδράσεις από τους ψηφοφόρους, που ήδη παλεύουν με τον πληθωρισμό. Ακόμα και η ίδια η πολιτική οικογένεια της Φον ντερ Λάιεν, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, προσπαθεί να φρενάρει την Κομισιόν.

»Πρόβα για τον βαθμό αντίδρασης των ευρωπαίων πολιτών θα είναι οι εκλογές στην Ολλανδία, τον Νοέμβριο. Υπάρχουν στην απέναντι πλευρά και οι ακτιβιστές του κλίματος, οι οποίοι φρονούν ότι το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών υποχωρήσεων όσον αφορά τις ‘‘πράσινες’’ πολιτικές θα είναι ούτως ή άλλως καταστροφικό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News