«Εχουν και οι δύο στο μυαλό τους τη θεωρία του Λένιν περί ιμπεριαλισμού [ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»] η οποία δαιμονοποιεί τις δυτικές δημοκρατίες ως υποκριτικές και καταπιεστικές» έγραψε ο αμερικανός σινολόγος Ορβιλ Σελ σε ένα κείμενό του για το Project Syndicate αναφερόμενος στους Βλαντίμιρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ. «Αυτοί οι δύο αυταρχικοί ηγέτες θέλουν να ανατρέψουν την τάξη πραγμάτων των Δυτικών και συγχρόνως ζητούν την εκτίμησή τους». Το γεγονός ότι δεν την έχουν «τους ενώνει βαθιά», στη βάση της «αγανάκτησης».

Ο Σελ αναρωτήθηκε γιατί ο ρώσος πρόεδρος «έθεσε σε κίνδυνο τα πραγματικά συμφέροντα της Ρωσίας» διά της επίθεσης στην Ουκρανία, ενώ υπάρχει και βάσιμη υποψία ότι ο Σι μπορεί να πράξει τα ίδια στην Ταϊβάν. Γιατί οι διεθνείς μπίζνες που κάνει η Ρωσία δεν συγκράτησαν τον Πούτιν στο Ουκρανικό; Ο Σελ έγραψε ότι ούτως ή άλλως οι «αυταρχικοί έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων από τους δημοκρατικούς ηγέτες, αφού αποφασίζουν και ενεργούν χωρίς εμπόδια» τύπου «ελευθέρων εκλογών». Σχολίασε και την πνευματική τους υγεία ο Αμερικανός: κατά τη γνώμη του, και ο Πούτιν και ο Σι είναι «βαθιά ανασφαλείς, παρανοϊκοί, που ανδρώθηκαν με αφηγήσεις μνησικακίας και δυσαρέσκειας, με μίσος και με παράπονα για τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης».

Ναι, οι Πούτιν και Σι κάνουν μπίζνες με τους Δυτικούς, όμως «περισσότερο από οτιδήποτε άλλο γυρεύουν σεβασμό». Οι Δυτικοί δεν τους ικανοποιούν σε αυτό το σημείο, καθώς «οι περισσότεροι ηγέτες της Δύσης δεν σέβονται και πιθανότατα δεν θα σεβαστούν ποτέ τον αυταρχισμό τους», όσο και αν εξελιχθούν οι οικονομίες της Ρωσίας και της Κίνας, «όσα τρένα υψηλής ταχύτητας και αν κατασκευάσουν, όσους Ολυμπιακούς Αγώνες και αν διοργανώσουν». Ο Σελ έγραψε για «σύνδρομο ασέβειας» που τους βασανίζει, «το οποίο έχει δημιουργήσει την αυτοκρατορία της αγανάκτησης» στα κεφάλια τους. «Και το ξέρουν και οι ίδιοι ότι έτσι θα είναι πάντα». Δεν θα αλλάξει αυτό, όποια και αν είναι η «τεχνολογική ή διαστημική ανάπτυξή τους» ή «με το πόσο πετρέλαιο ή φυσικό αέριο θα πουλάνε στον κόσμο».

Ετσι ο Σελ εξήγησε και την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, υπαινισσόμενος συγχρόνως ότι, αργά ή γρήγορα, και η Ταϊβάν θα υποστεί κάτι ανάλογο: «Εχοντας μεγαλώσει με τη σκέψη του Λένιν, ο Πούτιν και ο Σι βρίσκουν αφόρητο να έχουν δίπλα τους, στα σύνορά τους, λαούς με παρόμοια ιστορία και πολιτισμό οι οποίοι όμως έχουν επιλέξει τη δημοκρατία». Εκανε μία μικρή υποχώρηση στο άκαμπτο στυλ του ο Σελ, γράφοντας ότι «στο άμεσο μέλλον» ο Σι ενδέχεται να συμμαζέψει τον Πούτιν, να τον επαναφέρει στη μετριοπάθεια. Αλλά, και πάλι, μια τέτοια κίνηση θα οφείλεται μόνο «στα οικονομικά συμφέροντα».

Η τελική πρόβλεψη του αμερικανού αρθρογράφου είναι η εξής: «Η κοινή αποστροφή της Κίνας και της Ρωσίας για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και για την αίσθηση ανωτερότητας των δημοκρατικών ηγετών θα επικρατήσει τελικά εις βάρος της απηρχαιωμένης ιδέας του 19ου αιώνα που θέλει ιερή την εθνική κυριαρχία. Η [λενινιστικής αφετηρίας] θεωρία της θυματοποίησης τροφοδοτεί με δυσαρέσκεια τον εθνικισμό αμφοτέρων των κρατών και είναι πολύ ισχυρή για να ακυρωθεί από το διεθνές δίκαιο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News