Με αφορμή την 79η επέτειο της γερμανικής επίθεσης στη Σοβιετική Ενωση (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα) αλλά και την 75η επέτειο της λήξης του Β’ΠΠ, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό The National Interest και, κατόπιν, ένα μέρος του αναδημοσιεύτηκε σε Μέσα όλου του κόσμου, με τη φροντίδα της ρωσικής διπλωματίας όπως παρατηρεί η ιταλική Corriere della Sera.

Εκτός από την υπόμνηση της καίριας συμβολής της Σοβιετικής Ενωσης στην ήττα του Αξονα και πάντα αναφερόμενος στα περασμένα, ο Πούτιν εκφράζει αμφιλεγόμενες απόψεις στο συγκεκριμένο άρθρο. Υπερασπίζεται την προσάρτηση των βαλτικών χωρών στο σοβιετικό κράτος, ενώ κατηγορεί και τις δυτικές χώρες (Βρετανία και Γαλλία) ότι στο Μόναχο, το 1938, οι Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ (πρωθυπουργοί σε Λονδίνο και Παρίσι, αντιστοίχως) συνήψαν μυστικές συμφωνίες με το ναζιστικό κράτος, στο περιθώριο της Συμφωνίας του Μονάχου (η οποία «κατάπιε» την Τσεχοσλοβακία σαν προδόρπιο του Β’ΠΠ και δη στο όνομα της γερμανικότητας των Σουδητών κατοίκων της).

Η γραφίδα του ρώσου προέδρου χρωματίζεται από τη νοσταλγία για την ΕΣΣΔ («που έσωσε ολόκληρο τον κόσμο»), ωστόσο είναι και προσγειωμένη στα πεδία της πραγματικότητας: «Δεν υπάρχει πλέον Σοβιετική Ενωση», ενώ και «τα ίδια τα γεγονότα εκείνου του πολέμου είναι πλέον ένα μακρινό παρελθόν, ακόμη και για όσους συμμετείχαν». Προς τι, λοιπόν, το άρθρο; Διότι «ευθύνη μας είναι να κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε την επανάληψη τρομερών τραγωδιών, και πολλές φορές έχω συζητήσει αυτήν την ιδέα σε συναντήσεις μου με ηγέτες, βρίσκοντας την κατανόησή τους».

Το ιστορικό παράδειγμα της αμερικανικής υποστήριξης στη Σοβιετική Ενωση («με πυρομαχικά, πρώτες ύλες, τρόφιμα και εξοπλισμό») μετά τη γερμανική εισβολή του 1941 αρέσει στον Πούτιν, που δηλώνει «ευγνώμων» και πλέκει το εγκώμιο της συνεργασίας Ρούζβελτ – Στάλιν (και Τσόρτσιλ, βέβαια). Τη βαρύτητα και αποτελεσματικότητα της συνεργασίας τους την κρίνει από το γεγονός ότι ο κατοπινός Ψυχρός Πόλεμος «δεν εκφυλίστηκε σε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο». Εκτοτε ο ρόλος του ΟΗΕ είναι για τον Πούτιν σημαντικά αποτρεπτικός όσον αφορά τις μεγάλων διαστάσεων διεθνείς κρίσεις.

Και ερχόμαστε στο ζουμί του κειμένου του Πούτιν. Η μακρά εισαγωγή για τις αγαστές σχέσεις ΗΠΑ – ΕΣΣΔ κατά τον Β΄ΠΠ (οι οποίες δεν γλίτωσαν μόνο τους Σοβιετικούς από το γερμανικό τσεκούρι αλλά, ταυτόχρονα, πλούτισαν και την αμερικανική οικονομία) καταλήγει σε πρόταση για «διεξαγωγή σύσκεψης των ηγετών των πέντε πυρηνικών δυνάμεων που είναι και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας», δηλαδή των ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας, Κίνας, Βρετανίας.

Ο στόχος που ομολογεί δημοσίως ότι έχει ο Πούτιν από αυτό το μίτινγκ των πέντε μεγάλων είναι «η αναζήτηση κοινών απαντήσεων στις προκλήσεις και στις τρέχουσες απειλές» (που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει η ειρήνη του κόσμου). Πάντως πρόκειται για προκλήσεις και απειλές που δεν κατονομάζονται στο άρθρο του ρώσου προέδρου.

Οι «ανθρωπιστικές αξίες» και τα «υψηλά ιδανικά» του προαναφερθέντος παρελθόντος (Ρούζβελτ, Στάλιν, Τσόρτσιλ) είναι για τον Πούτιν παρακαταθήκη αξίας και για το μέλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News