Παρότι ο στόχος είναι περιβαλλοντικός, ήτοι η εξοικονόμηση νερού –ή έστω έτσι δηλώνεται στην αιτιολογική έκθεση– η νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Τουρισμού (εντάχθηκε στο νομοσχέδιο για τα ακίνητα βραχυχρόνιας μίσθωσης) αναφορικά με τη δυνατότητα άντλησης θαλασσινού νερού για τις πισίνες ξενοδοχείων, αποδεικνύεται πως μάλλον δεν είναι και τόσο «περιβαλλοντική».

Και αυτό διότι η επίμαχη ρύθμιση επιτρέπει την κατασκευή «απαραίτητων υποδομών»  στον αιγιαλό (αγωγών, αντλιών, κτλ), δίχως όμως να ορίζει το σχετικο πλαίσιο στο οποίο μπορούν αυτές να γίνουν, θέτοντας έτσι εν αμφιβόλω κατά πόσο το όφελος στο οποίο στοχεύει, είναι υπέρτερο του περιβαλλοντικού της αποτυπώματος, λόγω ακριβώς όλων αυτών των «επιτρεπόμενων παρεμβάσεων» στον αιγιαλό από τα ξενοδοχεία, παράκτια και μη.

Οπως επισημαίνει και η «Καθημερινή» στο σχετικό της δημοσίευμα, η ρύθμιση αφορά απλώς και μόνο το ζήτημα της αδειοδότησης των εν λόγω παρεμβάσεων, χωρίς -ως όφειλε- να ορίζει προϋποθέσεις και ποιοτικές προδιαγραφές, όπως πχ  για την απόρριψη του νερού και πάλι στη θάλασσα, με δεδομένο ότι και σε όσες πισίνες χρησιμοποιείται θαλασσινό νερό, προστίθενται χημικά.

Εξού και οι επιφυλάξεις που εξέφρασε ο διευθυντής Υδάτων στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, Ηλίας Νόκας, δηλώσεις του οποίου φιλοξενεί η εφημερίδα.

«Εχω επιφυλάξεις. Πιστεύω ότι θα έπρεπε η ρύθμιση να ορίζει υποχρεωτικά την αποχλωρίωση του νερού πριν από την απόρριψή του στη θάλασσα, καθώς το νερό μετά την προσθήκη χημικού έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως απόβλητο», σημειώνει ο κ. Νόκας και συνεχίζει επισημαίνοντας:

»Επιπλέον, όταν δίνεις δυνατότητα σε κάθε ξενοδοχειακή εγκατάσταση να εγκαταστήσει αγωγό σύνδεσης με τη θάλασσα, αυτό εγκυμονεί πολλούς κινδύνους σε μια χώρα όπου δεν γίνονται έλεγχοι. Κατ’ αρχάς, πώς θα διασφαλίζεται ότι θα καταλήγει στη θάλασσα μόνο το νερό της πισίνας και όχι λ.χ. λύματα, όπως πολλές φορές έχουν εντοπιστεί ξενοδοχεία να κάνουν. Επιπλέον, από αισθητικής άποψης δεν είναι ωραίο να δημιουργούνται σωληνώσεις στο τοπίο μιας ακτής».

Οπως μάλιστα σημειώνει,  «η συμβολή της πισίνας στο πρόβλημα της λειψυδρίας δεν είναι τόσο σημαντική, καθώς ακόμη και σε νησιά με πάρα πολλές πισίνες, όπως η Πάρος και η Μύκονος, δεν αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 5%-6% της συνολικής κατανάλωσης. Πολύ περισσότερο νερό χρησιμοποιείται για την άρδευση κήπων». Οπότε, εκτιμά, «θα ήταν πιο αποτελεσματική μια ρύθμιση που να υποχρεώνει τις μεγαλύτερες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις να δημιουργούν υποχρεωτικώς συστήματα καθαρισμού και επαναχρησιμοποίησης του νερού».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News