Καθώς τα φώτα χαμηλώνουν στην αίθουσα, μπαίνουμε σε μια βάρκα που θα μας ταξιδέψει στα μυστικά των βάλτων του αμερικανικού Νότου, το 1960. Η ιστορία μας, έχει σαν πρωταγωνιστές ένα φιλόδοξο δημοσιογράφο, τον Γουόρντ Τζάνσεν (ΜακΚόναχι) και μια περίεργη και σέξι, γοητευτική, λαϊκή ξανθιά, τη Σαρλότ Μπλες (Νικόλ Κίντμαν) που συνηθίζει να διατηρεί ερωτική αλληλογραφία με φυλακισμένους που πρόκειται να θανατωθούν. Ο Γουόρντ επιστρέφει με τον συνεργάτη του (Ντέιβιντ Ογιελόβο) στον τόπο καταγωγής του γιατί η Σάρλοτ τον έχει πείσει πως ο αγαπημένος της μελλοθάνατος, στην κοντινή φυλακή, ο προκλητικός Χίλαρι Βαν Βέτερ (Τζον Κιούζακ), καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο για τον φόνο ενός τοπικού, διεφθαρμένου σερίφη, παλαιότερα.

Ο Τζάνσεν προσπαθεί ν’ αποδείξει την αθωότητα του κυκλοθυμικού (Κιούζακ), ποντάροντας απ' αυτή την υπόθεση να φτιάξει όνομα στη δημοσιογραφία. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η ερωτομανής Μπλες αρχίζει να δημιουργεί ανεξέλεγκτα σεξουαλικές σχέσεις, ολόγυρα. Ανάμεσα στα θύματά της θα την ερωτευτεί δυνατά κι ο πανέμορφος, νεαρός αδελφός του Τζάνσεν, ο Εφρον. Ο Ντάνιελς ξεφλουδίζει, σιγά-σιγά, μια προβληματική αμερικανική οικογένεια του Νότου, περιγράφοντάς μας – με αδρές γραμμές – τις σχέσεις και τα προβληματικά μέλη της. Δεν ξέρω αν, τελικά, το καταφέρνει με επιτυχία, ένα όμως είναι σίγουρο: Ότι ξέρει πώς να χειριστεί, κινηματογραφικά, διαφορετικούς χαρακτήρες, να μας γεμίσει αινίγματα και περίεργες λύσεις, με αμείωτο το ενδιαφέρον.

Μια ταινία χυμώδης, γεμάτη ανεξερεύνητες απολήξεις που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν σε λαβυρίνθους χωρίς επιστροφή, μένει στον δρόμο που της χαράζει ο σκηνοθέτης, καθώς μορφοποιείται σε ένα σύγχρονο film noire που σίγουρα θα αποκτήσει μυθικές διαστάσεις, καθώς θα απομακρυνόμαστε χρονικά απ' αυτό. Η ταινία είναι όμορφη κι αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά! Ο Ντάνιελς, σαν ταχυδακτυλουργός, αποκαλύπτει την ιστορία του, δημιουργώντας αινίγματα και λύνοντάς τα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας, με μια λεπτή ένταση που μπορώ να τη συγκρίνω με χιτσκοκική κατασκευή. Είδα την ταινία δυο φορές και μου φάνηκε πως κάθε φορά έβλεπα πράγματα για πρώτη φορά. Ένα σύγχρονο, αριστουργηματικό φιλμ νουάρ- έκπληξη και, όπως είναι φυσικό, μακριά από ηχηρά βραβεία!

Δεν ξέρω πόσο καιρό είχα να δω μια ηθοποιία της Κίντμαν που να τη θυμάμαι και να μου άρεσει. Όχι, φυσικά, στο οσκαρικό Μουλέν Ρουζ, ούτε στο βαρετά επικό ΑUSTRALIA. Εδώ παριστάνει τέλεια και με λεπτές αποχρώσεις μια εύθραυστη, ρομαντική bitch επαρχιώτισσα Αμερικάνα, με τον ασταθή ρομαντισμό μιας μπάρμπι και τη συγκρατημένη σεξουαλικότητα της Μπανς Ντιμπουά σε παραμορφωτικό καθρέφτη. Μοιάζει να «το 'χει», να είναι άνετη στο να σκορπάει ματιές, κουνήματα και πουτανίστικες πόζες (το περπάτημα) ανακατεμένες με dirty σεξουαλικές υποσχέσεις ενώ, ταυτόχρονα, να «παραμένει πιστή» σ' έναν άξεστο δολοφόνο που τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο για σεξουαλικό εργαλείο (super χαρακτήρας). Αντικείμενο του έρωτα ενός άξεστου γκάνγκστερ και ταυτόχρονα είδωλο ενός ρομαντικού έρωτα του νεαρού (και πανέμορφου) Τζακ Εφρον που προσωποποιεί επάνω της, τη χαμένη μητέρα του (Τέλεια χρήση του). Αντίθετα με την Κιντμαν, που φαίνεται να αναγεννάται με αυτόν τον ρόλο, ο Κιούζακ παίρνει την κατηφόρα. Σε όλο το φιλμ δεν κατορθώνει να πείσει ότι πίσω απ' τις εκφράσεις του ιδρωμένου πρόσωπου του υπάρχει ένας αδίστακτος φονιάς που έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η ταινία είναι ένα νουάρ θρίλερ. Θέμα της προβληματικής οικογένειας που, ως φαίνεται, τείνει να είναι το αγαπημένο σε μια σειρά σοβαρών auters (Payne, Russel, Malic). To film ακολουθεί το μοντέλο της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, που είναι κι αυτό διαδεδομένο στο σύγχρονο σινεμά. Όλα αυτά τα αφηγηματικά κλισέ, όμως, δεν είναι ικανά να αμαυρώσουν μια υπέροχη ταινία που πρέπει να ανακαλύψετε. Αναμφισβήτητα η ταινία της εβδομάδας!

*Η ταινία The Paperboy παίζεται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέιλερ στο TRAILER του Protagon.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News