Η μεγάλη ακμή του Charlie Brown σημειώθηκε στις δεκαετίες του '60, '70 και '80. Τις δεκαετίες δηλαδή που σημαδεύτηκαν από δυναμικά νεανικά κινήματα: τα παιδιά των Λουλουδιών και της αμφισβητισης στη δεκαετία του '60, το punk και το νιχιλισμό του στη δεκαετία του '70 και την περίεργη δεκαετία του '80 όπου συνυπήρξαν τα ανατρεπτικά funk/hip-hop, η άνοδος των κινημάτων των εγχρώμων, αλλά και η gay disco. Ο Schulz τα έζησε όλα αυτά και, αν και σε ώριμη ηλικία, διέκρινε τη βαρύτητά τους. Με δυο λόγια, το πιο σημαντικό ταλέντο του Schulz ήταν ότι μπορούσε να προσαρμοστεί στα φαινόμενα των καιρών και να τα αναπαράγει με το δικό του πανέξυπνο και δηκτικό τρόπο μέσα από τους ήρωες των Peanuts. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι μετέφερε την ουσία όλων αυτων των κινημάτων χωρίς ποτέ να αναφερθει σε αυτά. Παράλληλα, κατεδάφιζε θεσμούς και αρνιόταν πεισματικά να δώσει λύσεις στους προβληματισμούς που ο ίδιος έθετε.

Έχουν γραφεί δεκάδες διατριβές για το έργο του Schulz και είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη, γιατί τα Peanuts λειτουργούν σε πολλαπλα επίπεδα. Βεβαίως, τα Peanuts δεν αρέσουν σε όλους γιατί το χιούμορ τους δεν βγάζει γέλιο, αλλά χαμόγελο. Ο πεσιμισμός, οι ανατροπές, η ειρωνεία, η αναρχική διάθεση, αλλά και η χαρά της ζωής μπερδεύονται σε ένα περίεργο αμάλγαμα στις μικρές ιστορίες του Schulz και δημιουργούν γλυκόπικρα συναισθήματα στον αναγνώστη.

Περιμένω με αγωνία και τους επόμενους τόμους (κυκλοφορούν κάθε Σεπτέμβριο), αν και είναι γνωστό ότι στη δεκαετία του '90 τα Peanuts έχασαν ένα σημαντικό μέρος της αίγλής τους. Πιθανώς γιατί από τη μια μεριά η δεκαετία αυτή θεωρείται "νεκρή", λόγω του συντηρητισμού και της ψευτοευδαιμονίας που κυριάρχησαν και, από την άλλη, γιατί το 1990 o Schulz ήταν ήδη 68 ετών.

Οι εκδόσεις είναι πολύ προσεγμένες: με σκληρό εξώφυλλο, σε χαρτί πολύ καλής ποιότητας και εντυπωσιακή συσκευασία. Για όσους ενδιαφέρονται, θα τις βρουν στο amazon.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News