Τέσσερις είναι οι ποινές που επιβάλλονται σε ένα έγκλημα. Θύμα, θύτης, οικείοι θύματος, οικείοι θύτη. Ένα πρόσωπο αναζητούσα πάντα, την μητέρα του δολοφόνου. Εκεί ήθελα να εξαντλήσω το παρηγορητικό μου χάδι. Δεν ζυγίζω τις ποινές, δεν μπορώ να μετρήσω το σκοτάδι του καθενός, δεν ξέρω πώς περνάει το πρώτο βράδυ μόνος του, πώς είναι το πρώτο ξημέρωμα της κακοφαγωμένης ζωής. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί να προστρέξουν στην μάνα του σκοτωμένου, στα παιδιά του. Εγώ έψαχνα πάντα ένα άλλο κουδούνι να χτυπήσω.

Στο καινούριο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη, “Τα σακιά”, η μητέρα ενός νεαρού βιαστή και δολοφόνου καταδίδει τον γιο της στην αστυνομία. Ισόβια. Το ζωντανό πένθος δύο ανθρώπων -μάνας και γιού- που κατεβάζει συνέχεια μαύρα νερά, ένα ποτάμι που τρώει από τα σπλάχνα μέχρι να μην μείνει τίποτα. Στην πλευρά των θυμάτων, αυτοκτονίες, καρδιακά, ψυχιατρεία. Οριστικά χτυπήματα και στις δυο μεριές, τελειωμένα μελλούμενα, ανοιχτές τρύπες-τάφοι σκαμμένοι με τα νύχια των ζωντανών νεκρών. Δεν παίρνει το μέρος κανενός-πώς θα μπορούσε άλλωστε- απλά χτύπησε το κουδούνι της μάνας του ζωντανού, αυτούς ήξερε, γι΄ αυτούς μιλάει.

Λένε -νομίζω πως κάπου αναφέρεται και στην Αγία Γραφή- πως τα δέντρα κρίνονται από τους καρπούς τους. Στο δικαστήριο όλοι έψαχναν να δουν το πρόσωπο της μάνας του τέρατος. Να της ζητήσουν τον λόγο, να αποδώσουν ευθύνες στην μητρική εταιρία, πώς επέτρεψε να κυκλοφορήσει το ελαττωματικό προϊόν της. Να φωνάξουν το δικό της μερτικό στο κακοφορμισμένο πάθος που ημέρευε μόνο δίνοντας βία και παίρνοντας ζωές. Να λιώσουν τον απροστάτευτο στόχο. Πώς να μπεις στη θέση της όταν η δική σου θέση είναι στο σημείο τήξης των μετάλλων!

Εκεί βγαίνουν εκείνοι που μαζεύοντας από το πάτωμα τα σάλια από τις βρισιές και τις κατάρες, προσπαθούν να ζυμώσουν ένα κομματάκι δίκιο για την μάνα του φονιά. Ή μάλλον όχι δίκιο -δύσκολο αυτό- ένα συντροφικό βλέμμα που να λέει καταλαβαίνω πως η ποινή του παιδιού σου επί εκατό είναι το σακί που θα κουβαλάς για πάντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News