«Ο Νίκος Αλέφαντος είναι μία μεγάλη μορφή των ελληνικών γηπέδων». Αυτή είναι η πρώτη πρόταση που διαβάζει κανείς στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του με τίτλο «Τα πάντα όλα». Θα την τροποποιήσω λίγο. Ο Νίκος Αλέφαντος είναι η πιο μεγάλη «γραφική» μορφή των ελληνικών γηπέδων. Μπορεί να έγινε τραγούδι, μπορεί ο φίλαθλος κόσμος να αγαπά τον Αλέφαντο για τον μαχητικό του χαρακτήρα και την ιδιαίτερη καθώς και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα αμέσοτητα του λόγου του, αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός πως ήταν, είναι και παραμένει ο πλέον γραφικός χαρακτήρας του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 1969 και την ολοκλήρωσε το 2004. Τριανταπέντε χρόνια σε εικοσιπέντε ομάδες! Ναι! Πολύ καλά διαβάσατε. Εχουμε και λέμε. Σας προειδοποιώ, θα βαρεθείτε να διαβάζετε. Αστέρας Εξαρχείων, ΠΑΟ Ρουφ, ΠΑΣ Γιάννινα, Πιερικός, ΟΦΗ, ξανά Πιερικός, ξανά ΠΑΣ Γιάννινα, Κόρινθος, ξανά ΟΦΗ, Δόξα Δράμας, Ολυμπιακός, Πανιώνιος, Εθνική Ενόπλων, Ηρακλής, Α.Ε.Κ., ξανά Ηρακλής, ΠΑΟΚ, ξανά Δόξα Δράμας, Απόλλων Καλαμαριάς, Λάρισα, Ιωνικός Νικαίας, Καλαμάτα, Ξάνθη, ξανά Ολυμπιακός, ξανά Πανιώνιος (για ένα παιχνίδι), ΑΠΟΕΛ, ξανά Απόλλων Καλαμαριάς, Α.Σ. Λύκοι Καλοχωρίου, Εθνικός Πειραιώς, Προοδευτική, Παναχαϊκή, Παναργειακός, Εθνικός Αστέρας, ξανά Ολυμπιακός και τέλος… πάπαλα! Νομίζετε… χα! Υπάρχει και τρίωρο, ναι, τρίωρο πέρασμα απο τον Φωστήρα. Τώρα πάπαλα! Δόξα σοι ο Θεός! Ομάδα και κεφάλαιο, κεφάλαιο και περιπέτεια, περιπέτεια και γραφικότητα, γραφικότητα και καραγκιοζιλίκια. Ναι, όλα αυτά μαζί σε ένα μοναδικό βιβλίο γεμάτο ίντριγκες, συνωμοσίες, ηρωϊσμούς, παλικαριές, τραμπουκισμούς, εκβιασμούς, στημένους αγώνες, φυλακές, γνωριμίες με φονιάδες που αποθεώνει γιατί σκότωσαν τη γυναίκα τους που τους τα φόραγαν, παρεμβάσεις προέδρων στο έργο του, πιράνχας, καφετζούδες, μάγισσες και χαρτορίχτρες, γούρια (βλέπε δεντράκι στου Ρέντη το 2004 που χρησιμοποιούσε ως τουαλέτα) μα πάνω απ’ όλα λατρεία και αποθέωση από τον λαό που σαν τα τσαμπιά απο τα σταφύλια κρεμόταν από τα μπαλκόνια των σπιτιών του για να ενώσει τη φωνή του ανακράζοντας… Αλέφαντοοοοος! Α, ρε… παπά(λ)ια μάντολες!

Ειλικρινά, αν το βιβλίο αυτό μεταφραστεί σε άλλη γλώσσα και το διαβάσει κανείς που δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα για το ελληνικό ποδόσφαιρο θα νομίζει πως αφορά τον μεγαλύτερο προπονητή όλων των εποχών. Και πώς να μη το νομίζει, όταν ο Αλέφαντος δηλώνει, πως ένα βράδυ που 'βρεχε, που 'βρεχε μονότονα (με γυροβολιά), όπας!… εκείνο το μακρινό 1970 και πριν από τον αγώνα με τα Σούρμενα, επινοεί το σύστημα 5-3-2. Παγκόσμιος! Συγκλονιστικός! Υποκλίνομαι! Νεφεληγερέτης! Χρειάστηκε να περάσουν δεκατρία ολόκληρα χρόνια για να το πάρει είδηση η υπόλοιπη ποδοσφαιρική κοινότητα του πλανήτη τούτου και να το αντιγράψει ο φτωχός πλην τίμιος Ολλανδός Ερνστ Χάπελ θέτοντάς το σε εφαρμογή στο Αμβούργο και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης του 1983 κόντρα στη Γιουβέντους του Τραπατόνι, του Πλατινί, του Μπόνιεκ. Κλαίω! Ο άνθρωπος άφησε στη σκιά του ολόκληρο Μεγάλο Ναπολέοντα! Ετσι είναι. Τι Αστέρας Εξαρχείων, τι Αμβούργο; Ατιμη ζωή που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα που έλεγε και η χήρα του Πάτροκλου του Ανηφαντούλη που είχε φορτηγό και έκανε μεταφορές. Πρόστυχη, ρουφιάνα μπάλα, που τόσα σου πρόσφερε ο Αλέφας και συ του στέρησες το ένα και μοναδικό όνειρο που είχε. Να πάρει το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό για να το πανηγυρίσει μπροστά στη θύρα 7.

Συνοψίζω. Το βιβλίο είναι κάτι μεταξύ κατηγορίας παραλίας και αστικών συγκοινωνιών το ανάγνωσμα καθώς κρατάει το ύφος αυτού του πιονιέρου Έλληνα τεχνικού. Όσο για τον ίδιο τον Νίκο Αλέφαντο, μπορεί να γύρισε τον κόσμο και να παρακολούθησε τη δουλειά μεγάλων προπονητών, όπως ο Χάπελ, ο Βαϊσβάιλερ, ο Μενότι, ο Τζακερόνι, ο Φάγκαν (τι λες τώρα;! τέρας προπονητικής), ο Λίπι και να ξέρει να διαλέγει παίχτες ή να τους αναδεικνύει, σαν τον Κωστίκο που έκανε «παπάδες» στην εθνική ανδρών όπως δηλώνει, μου ‘ρχεται το εγκεφαλικό, το βλέπω, αλλά ως εκεί. Τίποτε άλλο. Για προπονητής, δεν. Και αυτό γιατί από το να γνωρίζεις το αντικείμενο μέχρι να θέσεις σε εφαρμογή και να υλοποιήσεις το εκάστοτε πλάνο που κατεβάζει η γκλάβα σου απέχει έτη φωτός, όση καλή προπόνηση και να ξέρεις να κάνεις στους παίχτες σου. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαμε εκατομμύρια προπονητές και ποδοσφαιριστές, όλοι παγκοσμίου κλάσεως, που τρόπαια και βραβεία δεν θα έφταναν ούτε για δείγμα. Επίσης είναι αδύνατο να προχωρήσεις στον χώρο όταν θεωρείς τον εαυτό σου μεγάλο Ναπολέοντα και όλους τους άλλους τριτοκοσμικούς, άσχετους και παρακατιανούς. Εξ ου και το περίφημο… «μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα» στον δημοσιογράφο Γιώργο Λυκουρόπουλο του τότε Filmnet. Ούτε να έχεις διαρκώς αψυχολόγητες αντιδράσεις προς όλους και όλα γύρω σου. Τα πεπραγμένα του άλλωστε, σε όλες τις ομάδες που πήγε και τις εικοσιπέντε, συγγνώμη εικοσιπέντε και κάτι, φανερώνουν γιατί απέτυχε να κερδίσει κάτι περισσότερο από ένα κύπελλο Κύπρου. Ο Αλέφαντος είναι καταπληκτικός στο να περιγράφει ποδοσφαιρικές ιστορίες τις κρύες νύχτες του χειμώνα μπροστά σε τζάκι καφενείου παρέα με τσικουδιά και πού και πού να πετάει και κανένα κούτσουρο για να συνεχίζει, εξιστορώντας στους παρευρισκόμενους θαμώνες, τι άλλο; από… τα πάντα όλα… τα ίδια, βέβαια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News