Αποφασίζομεν, διατάσσομεν και… εκτελούμεν! Οι συνοπτικές και εν κρυπτώ διαδικασίες με τις οποίες ο υπουργός Πολιτισμού, Νίκος Ξυδάκης απέπεμψε το Δ.Σ. του Ελληνικού Φεστιβάλ για να διορίσει νέο, μία «απλή» κατά τα άλλα πράξη, που έλαβε διαστάσεις ακριβώς για τον τρόπο, που ο ίδιος επέλεξε να τη διαχειριστεί, αποτελεί την κορυφή μόνο του παγόβουνου για όσα συμβαίνουν στο υπουργείο Πολιτισμού. Κρυψίνοια, εμπάθεια, υπερβάλλων ζήλος ή αντίθετα αναποφασιστικότητα, ακόμη όμως και απρέπειες που διαπράττονται σωρηδόν! Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα στο «αριστερό» υπουργείο. Κι όλα αυτά τη στιγμή, που ο πολιτισμός μόνον ανοιχτά μέτωπα έχει και σκληρή δουλειά απαιτεί, προκειμένου να επιλυθούν. Αντ΄ αυτού και μετά τη βεντέτα που άρχισε με τον πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη, ο κ. Ξυδάκης προτιμά πλέον τις πλάγιες μεθόδους απομάκρυνσης των… μνημονιακών Διοικητικών Συμβουλίων, χωρίς δηλαδή να το ανακοινώνει, ούτε καν στους ενδιαφερόμενους! Κάποιοι έτσι, το έμαθαν από τον Τύπο. Κάποιοι άλλοι αναγνώρισαν ανάμεσα στα ονόματα των νέων μελών, άτομα φίλα προσκείμενα στην ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, χάριν των οποίων εικάζεται, ότι έγιναν οι αλλαγές. Και άλλοι αναζήτησαν, αλλά δεν βρήκαν την οφειλόμενη για λόγους στοιχειώδους ευγένειας αιτιολογία της αποπομπής. Και δεν θα τη βρουν. Διότι ο υπουργός δεν χρειάζεται πλέον να απολογείται για τέτοια θέματα αφού προστατεύεται από τον νόμο!

«Με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού Παιδείας και Θρησκευμάτων λήγει αζημίως η θητεία των μελών των διοικητικών συμβουλίων ή άλλης ονομασίας συλλογικών ομάδων διοίκησης και των μονομελών οργάνων διοίκησης στα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, στα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, στις ανώνυμες εταιρείες και στις αποκεντρωμένες δημόσιες υπηρεσίες που εποπτεύονται από το υπουργείο Πολιτισμού Παιδείας και Θρησκευμάτων», αναφέρει ο νόμος, που ψηφίστηκε προ ολίγων ημερών στη Βουλή (Ν. 4327 άρ. 32 «Επείγοντα μέτρα για την Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και άλλες διατάξεις») λύνοντας τα χέρια των υπουργών και απαλλάσσοντάς τους από μη αρεστά πρόσωπα… Γιατί όσοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, πνευματικοί άνθρωποι επιλέγονται για να στελεχώσουν τα Δ.Σ. των διαφόρων οργανισμών θα πρέπει πλέον να δείχνουν απόλυτη υποταγή στην εξουσία, άλλως οι «απείθαρχοι» τιμωρούνται με αποπομπή και μάλιστα «αζημίως». Ποιες δημοκρατικές διαδικασίες και ποια ελευθερία της σκέψης! Στο αρχικό σχέδιο μάλιστα περιλαμβάνονταν και οι διευθυντές των εποπτευομένων πολιτιστικών οργανισμών, κάτι που τελικώς δεν υιοθετήθηκε αν και κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Πταίσματα ωστόσο όλα αυτά μπροστά σε όσα έχουν προηγηθεί στο ΥΠΠΟ με πρωταγωνιστή τον κ. Ξυδάκη. Αρχίζοντας από τις αλήστου μνήμης δηλώσεις, όταν χαρακτήριζε το Μέγαρο Μουσικής ως «ιδιωτική τρέλα με δημόσιο χρήμα» και το νέο κτίριο ως «υπόγειο τάφο του Ραμσή» ή όταν αναφερόταν σε «στιγμές μεγαλομανίας» και άφηνε υπαινιγμούς για απόδοση ευθυνών… Βαρβαρότητες, που σκοπό είχαν -και έχουν- ασφαλώς την επίδειξη αριστεροφροσύνης στις εξετάσεις, που δίνει ο υπουργός απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν αλλά και μετά τις εκλογές ώστε να μην τον αδειάσουν στην πρώτη στροφή.

Η απόσταση όμως ανάμεσα σε έναν δημοσιογράφο αντιπολιτευόμενης εφημερίδας (“Καθημερινή”) και τον κάτοχο δημόσιου αξιώματος είναι τεράστια και ο ίδιος δεν φαίνεται να το έχει αντιληφθεί. Διαφορετικά θα γνώριζε ότι οφείλει να παραμερίζει τις όποιες προσωπικές αντιπάθειες και να αναγνωρίζει την προσφορά ανθρώπων που δημιούργησαν σπουδαίο έργο, το οποίο έχει αποδοθεί στη χώρα και στους πολίτες της και έχει δικαιωθεί πολλαπλώς. Γιατί το Μέγαρο Μουσικής έχει αποδείξει την αξία του και δεν διατρέχει κίνδυνο από τις αμετροεπείς δηλώσεις διαφόρων. Παραπλήσια φιλολογία εξάλλου είχε προκύψει προεκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ (κι ας μοιάζει αιώνας, κάτι μήνες είναι) σχετικά με το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχος, ώσπου προ δύο μηνών περίπου έδοξε να δείξει την ευαρέσκειά του στη δωρεά και το επιτελούμενο ο υπουργός Παιδείας, Πολιτισμού κ.λπ. Αριστείδης Μπαλτάς.

Αλλά οι απρέπειες συνεχίζονται. Μπορεί το πούρο του υπουργού στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης να έλαβε υπερβολική δημοσιότητα η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Γιατί ενώ ο ίδιος δηλώνει με κάθε ευκαιρία, ότι θα αποκαταστήσει ηθικά την προηγούμενη διευθύντρια του ΕΜΣΤ Άννα Καφέτση, που είχε διωχθεί από τη θέση -κάτι που θα έπρεπε ήδη να έχει πράξει- από την άλλη παρίσταται σε συνέντευξη Τύπου με τη νυν διευθύντρια Κατερίνα Κοσκινά, την οποία όμως -όπως και το ΔΣ- «αδειάζει» κανονικά λέγοντας, ότι θα προκηρύξει διαγωνισμό για να αποκτήσει το μουσείο τη διεύθυνση που του αξίζει! (Σαν να λέει, δηλαδή, ότι “εσείς δίπλα μου είστε άχρηστοι”! Μα αν αυτό πιστεύει, τι το απλούστερο να τους αλλάξει, όπως έχει κάνει με τόσους άλλους;). Όσο για τα εγκαίνια, το ίδιο θολό τοπίο. Σε τέσσερις μήνες, σε πέντε, σε έξι; Εσκεμμένη βεβαίως η ασάφεια, αφού ο υπουργός είναι σε θέση να γνωρίζει, πως με την υπάρχουσα κατάσταση θα απαιτηθεί τουλάχιστον ένας χρόνος προκειμένου να ανοίξει το μουσείο.

Με την υπόθεση των Γλυπτών πάντως ο κ. Ξυδάκης υπήρξε σαφέστατος δηλώνοντας κατηγορηματικά αλλά χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό, ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε νομική διεκδίκηση προκαλώντας, μεταξύ άλλων και τα ειρωνικά σχόλια του διεθνούς Τύπου. Προς τι η βιασύνη; Μα στόχος δεν είναι τα ίδια τα Γλυπτά αλλά η καταδίκη των χειρισμών της προηγούμενης κυβέρνησης με την Αμάλ να ανάγεται έτσι σε… μνημονιακή και τον υπουργό να μη διανοείται, ότι η δήλωση αποφυγής της δικαστικής οδού συνιστά ομολογία ήττας και ότι τέλος πάντων τα μυστικά όπλα της, όποια κι αν είναι, μία χώρα δεν τα αποκαλύπτει στον αντίπαλο. Ακατανόητη στάση, η οποία συνεχίσθηκε και στην πρόσφατη διάσκεψη της Ουνέσκο στο Παρίσι όπου ο υπουργός Πολιτισμού, παρά την πάγια τακτική της χώρας δεν αναφέρθηκε καν στο εθνικό αίτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα (επισήμως ή σε άλλες συναντήσεις).

Αλλά η μεγάλη αδράνεια καταγράφεται στην υλοποίηση των έργων του ΕΣΠΑ, τα οποία εδώ και δύο μήνες περίπου παραμένουν χωρίς χρηματοδότηση. Αποτέλεσμα; Απλήρωτες οι ανάδοχες εταιρείες, απλήρωτοι φυσικά οι εργαζόμενοι (συμβασιούχοι) και οι προθεσμίες να χάνονται! Άγνωστο εξάλλου είναι αν και πότε θα εφαρμοστεί το ηλεκτρονικό εισιτήριο στους αρχαιολογικούς χώρους με τον υπουργό να αυτοαναιρείται στις διάφορες εξαγγελίες του – αρχικώς ανακοίνωσε ότι θα τοποθετηθούν σε όλη τη χώρα, εν συνεχεία στην Ακρόπολη και σε άλλους επτά αρχαιολογικούς χώρους ενώ τώρα αναφέρει μόνον την Ακρόπολη… Και να φανταστεί κανείς, ότι εκεί έχουν στηρίξει τις ελπίδες για αύξηση των εισιτηρίων…

Η διαχείριση της εξουσίας, από μόνη της δύσκολη, καθίσταται δραματική σε καιρούς κρίσης και δεν συγχωρεί λάθη. Γιατί το θέμα δεν είναι η ικανότητα ή μη ενός υπουργού να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του αλλά οι συνέπειες των όποιων επιλογών, που μπορεί να αποβούν καταστρεπτικές για όλους.

*Η Μαρία Θερμού είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News