Έφτασε η ώρα της κρίσης. Με τους φίλους εδώ στις Κάννες προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον Ντε Νίρο και τις φημισμένες γκριμάτσες του ως αντιδράσεις του σε ταινίες που είδε αλλά δεν κατάλαβε στο φεστιβάλ. Κι υπάρχει πάντα το θέμα του προέδρου της κριτικής επιτροπής όταν φτάνουμε στην πρόβλεψη των βραβείων. Τα αγύριστα κεφάλια πιστεύουν ακράδαντα πως τα αποτελέσματα μαγειρεύονται πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ. Δεν πρέπει να είναι αλήθεια αυτό- προσωπικά επιλέγω να μην πιστεύω τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας γιατί με χαλάνε, δηλητηριάζουν τη ματιά μου και ειλικρινά δεν θα ήθελα να γίνω σαν κι αυτά που κοροϊδεύω, δηλαδή σαν τις δηλώσεις του Τρίερ. Οι πρόεδροι της κριτικής επιτροπής, από τη στιγμή που αναλαμβάνουν το βαρυσήμαντο ρόλο τους, ενεργοποιούν την προσωπικότητα τους και θέλουν, με την επιλογή τους, να γράψουν κι αυτή ιστορία με μια βράβευση που θα αντανακλά το γούστο τους και θα μείνει ως σοφή, ή προκλητική. Πέρυσι έπρεπε να το περιμένουμε πως ένας σκηνοθέτης/πρόεδρος σαν τον Τιμ Μπέρτον θα επεσήμανε ένα εκκεντρικό, εξωτικό σινεμά φαντασίας, όπως του Ταϊλανδού Βερεσεθάκουλ κι όχι κάτι ακαδημαϊκό. Το πρόβλημα με τους Αμερικανούς στις Κάννες, σε γενικές γραμμές, είναι ότι μερικές φορές τείνουν να διαλέξουν, όχι αυτό που τους φαίνεται οικείο, αλλά το σινεμά που θα ήθελαν να κάνουν και ενδεχομένως θαυμάζουν, αν δεν βρίσκονταν στην Αμερική.

Διότι, λογικά, ένας Ντε Νίρο θα έβρισκε εκλεκτικές συγγένειες με τον χαρακτήρα από το υπολογισμένο noir (σχετικής) δράσης Drive του Ρεφν, που έχει ως ήρωα έναν μοναχικό οδηγό που προστατεύει και ξεκαθαρίζει λογαριασμούς. Αναφέρομαι στις ομοιότητες (που σταματούν εδώ, από πλευράς ποιότητας) με τον Ταξιτζή του Σκορσέζε, μια ταινία που είχε φύγει με τον Χρυσό Φοίνικα πριν από 35 χρόνια και είχε μετατρέψει σε πρώτη φίρμα τον αμερικανό ηθοποιό σε όλον τον κόσμο.

Σύμφωνα με τη βαθμολογία μιας ομάδας επίλεκτων κριτικών εφημερίδων από όλον τον κόσμο, ξεχώρισαν αισθητά η Χάβρη του Άκι Καουρισμάκι και το Παιδί στο Ποδήλατο των αδελφών Νταρντέν. Το μείον με τους Βέλγους κινηματογραφιστές είναι ότι έχουν ήδη δυο Φοίνικες στο παλμαρέ τους, κάτι που όσο και να μην έχει πραγματική σημασία, επηρεάζει την κρίση στη ζυγαριά. Οι πιθανότητες του Φινλανδού Καουρισμάκι, ο οποίος έχει ένα μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής με τον Άνθρωπο Χωρίς Παρελθόν, αυξάνονται καθώς θίγει το επίκαιρο θέμα της μετανάστευσης- πολιτικές και κοινωνικές ιστορίες είναι πάντα ευπρόσδεκτες την ώρα της κρίσης. Όπως, όταν βρίσκονται πολλοί ηθοποιοί σε μια επιτροπή, δε γίνεται να μην συγκινηθούν με έργα συνόλου, όπως το Poliss της Μαϊουέν, που βρίθει χαρακτήρων και πάθους.

Όλα δείχνουν αίσια για το La Piel que Habito και τον Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ο Ισπανός είναι αγαπητός, ένα ζωντανό ορόσημο του παγκόσμιου σινεμά, η ταινία του εκτιμήθηκε και είναι όντως μια από τις καλύτερες του και μία από τις καλύτερες που είδαμε εδώ, ο ίδιος δεν έχει πάρει ποτέ Φοίνικα και, αν το πάμε λίγο πιο πονηρά, χαίρει εκτίμησης στους Αμερικανούς σκηνοθέτες αλλά και τους ηθοποιούς- είναι ένας τεχνίτης της κάμερας που ωστόσο γενναιόδωρα προσφέρει άφθονο χώρο για ερμηνείες. Ενώ για τους υπόλοιπους ισχύει το «γιατί ναι», όσον αφορά τα βραβεία, για τον Πέδρο επιβάλλεται ένα «γιατί όχι».

Μια ακόμη ταινία που ξεχώρισε και αγαλλίασε είναι το The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους, μια εξαιρετικά ευχάριστη και καλοφτιαγμένη αναφορά στους ασταμάτητους κύκλους του σινεμά και τις γλυκόπικρες εμπειρίες που προσφέρει στους ανθρώπους που το φτιάχνουν. Είναι μια έξυπνη και σίγουρη επιλογή για κάποιο βραβείο.

Ερωτηματικό παραμένει το Δέντρο της Ζωής του Τέρενς Μάλικ. Μπορεί να πάρει Φοίνικα, μπορεί και απολύτως τίποτε. Άρεσε στους Αμερικανούς και όταν ο πρόεδρος είναι συμπατριώτης, δεν μπορεί εύκολα να μείνει ασυγκίνητος. Ολόκληρος Ταραντίνο προτίμησε, όταν προέδρευσε, τον Μάικλ Μουρ και το καταγγελτικό του ντοκιμαντέρ, έναντι του αγαπημένου του και καλλιτεχνικά κοντινότερου του, Κορεάτη Παρκ Τσαν Γουκ. Ακόμη μεγαλύτερο ερωτηματικό είναι η Μελαγχολία του Λαρς Φον Τρίερ, που δεν άρεσε σε όλους αλλά απέκτησε καλύτερη εικόνα από τον δημιουργό του. Αν δεν είχε κάνει τις δηλώσεις, πιστεύω πως θα είχε καλύτερη τύχη. Το Δανέζικο Ινστιτούτο βέβαια έβγαλε μια γενναιόδωρη ανακοίνωση, στην οποία καταδικάζει τα λογάκια του Λαρς αλλά δεν θα σταματήσει να τον χρηματοδοτεί, θεωρώντας πως το φόρουμ απόψεων δεν έχει καμία σχέση με το καλλιτεχνικό έργο του δημιουργού. Τέλος αν ισχύει μια παράδοση που λέει πως σε πολλές περιπτώσεις, ταινίες που προβάλλονται στην τελευταία μέρα «βλέπουν τελικό», τότε το Μια Φορά κι έναν Καιρό στην Ανατολία, το αναλυτικό crime drama του Νούρι Μπίλτζε Τζεϊλάν είναι ένα από τα μεγάλα φαβορί, μια όμορφη σε όψη ταινία, με πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες κι σκηνοθετική σκέψη πίσω από κάθε σκηνή- σαν την Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου με λίγο Ταρκόφσκι, αλλά και άμεση σύνδεση προσώπων με χώρο. Οι ηθοποιοί είναι άξιοι για βραβείο, όπως και η Τίλντα Σουίντον, ο μικρός από τους Νταρντέν, ο Μπραντ Πιτ, το σύνολο από το Poliss.

Προσωπικά είμαι κάπου ανάμεσα στον Τούρκο σκηνοθέτη και τον Αλμοδόβαρ και δεν πιστεύω πως ο Ντε Νίρο θα επιλέξει κάτι αναπάντεχο.

Από τα παράλληλα τμήματα, ήδη βραβεύτηκε το ενδιαφέρον Take Shelter στην Εβδομάδα Κριτικής, ένα υπαρξιακό, δραματικό θρίλερ με τον Μάικλ Σάνον και την Τζέσικα Τσαστέιν που είχε ξεχωρίσει στην πρώτη του προβολή στο φεστιβάλ του Sundance. Όσο για τον Τζαφάρ Παναχί και τη λαθραία του ταινία εκτός συναγωνισμού, είχαν ενδιαφέρον οι τίτλοι τέλος, που αναφέρονταν με αποσιωπητικά στους συντελεστές και στον Παναχί ως σκηνοθετική προσπάθεια, αντί για σκηνοθεσία, για να μην μπλέξει νομικά κανείς με τις αρχές του Ιράν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News