Δεν ξέρω αν έψαχνα μια ευκαιρία να ενθουσιαστώ. Μια καινούργια πυρκαγιά αναστάτωσης, κάτι να μου φουρτουνιάσει πάλι το αίμα, διαβάζοντάς το. Όταν το ψάχνεις, όταν σου λείπει, συνήθως υπερεκτιμάς. Μεγεθύνεις την αξία και φουσκώνεις τα λόγια σου, σαν να θέλεις να ξεμουδιάσεις τους υπερθετικούς σου, που τους είχες για χρόνια κλινήρεις.

Είχα δει το “Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους”, δίχως να έχω διαβάσει το βιβλίο του Κόρμακ Μακ Κάρθυ. Μετά διάβασα τον “Δρόμο”. Το έφαγα αυτό το βιβλίο. Είχα να νιώσω κάτι τόσο δυνατό από τα διαβάσματα του λατρεμένου μου Καμύ. Είδα και την ταινία. Μια χαρά ήταν. Το Σάββατο κατέβηκα στο Faust, στο Μοναστηράκι και είδα τον Γιάννη Βούρο και τον Αλέκο Συσσοβίτη, στο “Sunset Limited”, ένα μυθιστόρημά του σε θεατρική φόρμα (όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος). Πολύ καλή παράσταση. Είχα δει  και την ομότιτλη ταινία με τον Τόμμυ Λι Τζόουνς και τον Σάμιουελ Τζάκσον.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως έχω μία αναπηρία ως προς την προσέγγισή μου στο θέατρο, γι αυτό και δεν είμαι καθόλου κατάλληλος να μιλήσω για παραστάσεις. Η αναπηρία μου είναι πως πάντα στο θέατρο ακούω κείμενο. Αυτό με αφορά, γι΄αυτό πηγαίνω. Έχω μπροστά μου ηθοποιούς να μιλάνε, να ζυγίζουν ανάσες, να ιδρώνουν, να σχηματοποιούν λέξεις με το σώμα τους, να υπαινίσσονται όσα δεν λέγονται, αλλά εγώ εκεί, κολλημένος στο κείμενο, στην λέξη που ακούγεται.

Ο Κόρμακ Μακ Κάρθυ είναι από τις ΗΠΑ, γεννημένος το 1933. Έχει εκδόσει 10 μυθιστορήματα και έχει πάρει αρκετά βραβεία, μεταξύ άλλων και το Πούλιντζερ, για τον “Δρόμο”.

Δεν προτείνω δηλαδή κάποια δική μου ανακάλυψη, κάποιον αδικημένο, κάποιον αφώτιστο από την αναγνώριση και την καταξίωση.

Και ναι, είναι σκοτεινός, θεοσκότεινος. Από εκείνους που “υπερβάλλουν” για να πουν αυτό που θέλουν. Που το σκηνικό τους είναι πάντα εσχατολογικό, που μόνο μέσα σε ένα περιβάλλον Αποκάλυψης μπορούν να μιλήσουν.

Η ιστορία της λογοτεχνίας και η επίσημη κριτική, τέτοιους τύπους συνήθως τους κατατάσσουν στους προβοκάτορες, που έχουν ανάγκη να προκαλέσουν για να τραβήξουν την προσοχή. Ορισμένοι το ξεχειλώνουν ακόμη περισσότερο και τους κολλάνε την στάμπα του λαϊκιστή. Που θα πάρει μία προσωπική σκοτεινιά, θα την μεγεθύνει, θα την γενικεύσει. Μπορεί να έχουν δίκιο αλλά λίγο με νοιάζει. Όταν αυτό γίνεται δίχως ψυχή και ταλέντο, θα συμφωνήσω πως είναι ο εύκολος τρόπος. Μπορεί κι εγώ να είμαι ένα εύκολο θύμα τους. Αλλά είναι σαν να προσπαθείς να αποτρέψεις κάποιον από το να κοιμηθεί με μία πανέμορφη γυναίκα, επειδή εκείνη έχει την φήμη πως αλλάζει κάθε βράδυ κρεβάτι.

Ο Μακ Κάρθυ, είναι από τους πιο επιδέξιους τζόκερ στην διαμάχη ανάμεσα στον μηδενισμό και στο κάτι. Ανάμεσα σε εκείνον τον αφόρητα παρωχημένο διαχωρισμό σε αισιόδοξους και απαισιόδοξους. Από την μία, η διαδρομή που μας περιμένει όλους και δεν αντέχει την παραμικρή αμφισβήτιση. Θα μεγαλώσεις, θα κηδέψεις φίλους, θα κηδέψεις γονείς, θα αρρωστήσεις, θα πεθάνεις. Και αυτά στην καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχουν και πολύ χειρότερες. Τι δεν καταλαβαίνεις σε αυτό; Υπάρχει κάτι που θεωρείς πως θα αποφύγεις; Και από την άλλη “η ζωή δεν μπορεί να γίνει πιο όμορφη από όσο εσύ της επιτρέπεις”. Το παρόν σου, ως αιωνιότητα, σαν η μόνη απόδειξη ύπαρξης και δημιουργίας. Που αξίζει τα πάντα.

Γιατί, τι νόημα έχει να αγαπάς μέχρι θανάτου αυτό που είναι προορισμένο να πεθάνει; Όμως, ποιες άλλες προτάσεις έχεις και δυσκολεύεσαι να επιλέξεις;

Το φινάλε, πάλι αμφίσημο και βγάλε μόνος σου την άκρη. Κάποια στιγμή στο Sunset Limited ακούγεται  το “Αυτό που δεν μας έβγαλε πουθενά μέχρι σήμερα, δεν μπορεί ξαφνικά να μας βγάλει κάπου”.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News