Τους Thievery Corporation τους βρίσκω πάντα ένα βήμα μπροστά μου. Στη δεκαπενταετία που ακολουθώ πίσω τους, νιώθω πως πρωτίστως αυτό με γοητεύει σε αυτούς. Ανοίγουν τον δρόμο για μια νέα αναζήτηση. Αυτοί οι παραμυθάδες της μουσικής μαντεύουν σωστά το επόμενο στάδιο. Προλειαίνουν το έδαφος για την επόμενη περιπλάνηση. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 που ξεφυτρώνουν, οι πειραματισμοί τους τραβούν σαν μαγνήτης την προσοχή των ακροατών σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και τη δική μου που αχόρταγα αναζητά νέα ερεθίσματα. Dub, reggae, latin, bossa nova, trip-hop, acid jazz και παραδοσιακά ανατολίτικα όργανα, όλα τα χωρά η κουλτούρα τους. Ξεσκονίζουν ξεχασμένους ήχους, τους γυαλίζουν με electronica και κάνουν μικρά θαύματα. Μέχρι το μεγάλο θαύμα του «The Richest Man in Babylon», το 2002. Από τότε μέχρι το «The Cosmic Game» του 2005 και τη συλλογή με τις διασκευές ένα χρόνο μετά, ο Rob Garza κι ο Eric Hilton δουλεύουν με μαστοριά τους δίσκους και τα live τους προκειμένου να ραφινάρουν κάθε λεπτομέρεια των αρχικών τους πειραματισμών. Και τα καταφέρνουν. Μόνο που αυτό δεν τους φτάνει πια καθώς οι καιροί αλλάζουν κι εκείνοι το διαισθάνονται.

Κι έτσι έρχεται ο δίσκος «Radio Retaliation» το 2008 να συνεχίσει αυτό που άρχισαν το «Warning Shots» και το «Revolution Solution». Παίρνουν πολιτική θέση ανοιχτά, ανοίγουν τον κύκλο της αμφισβήτησης, της κριτικής, της αφύπνισης και της αντίδρασης. Επιτίθενται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μέσω του «Vampires» και με κάθε ευκαιρία. Λίγες μέρες μόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, τον Μάιο του 2010, οι Thievery Corporation μουδιάζουν, φορτίζουν και συγκινούν με τα συνθήματά τους κατά του Ταμείου, τους Έλληνες φίλους τους που κρέμονται σαν τα τσαμπιά στο θέατρο Βράχων. Είναι η περίοδος του θυμού και της οργής. Ό,τι μέχρι τότε έμοιαζε αυτονόητο ή θέσφατο, αποδομείται. Κι ακολουθεί η εποχή της παραίτησης και της ανασφάλειας, η πιο στριμωγμένη κι απαισιόδοξη που θυμάται ποτέ. Και το «Culture of Fear» από το 2011 και πέρα δένεται με τις στιγμές, τις σκέψεις, τις εικόνες και την καταχνιά της.

Όμως αυτοί οι τύποι από την Ουάσιγκτον έχουν στα χέρια τους το βάλσαμο, τη ζεστασιά του «Saudade» που κυκλοφόρησε επίσημα την Πρωταπριλιά του 2014. Είναι ένα άλμπουμ εύθραυστο, ρομαντικό, μελαγχολικό, κεντημένο νότα-νότα και στίχο-στίχο στην αισθησιακή bossa nova. Δεν ξεχνούν τις πολιτικές τους θέσεις, τις βάζουν όμως για λίγο στην άκρη και γράφουν έναν δίσκο με ερωτικά τραγούδια. Σαν να συμφιλιώνονται τώρα με τη συναισθηματική τους πλευρά, της δίνουν χώρο να εκφραστεί, να ξεφύγει από τη σκιά της άλλης, της σκληρής, της άθραυστης, της δυνατής. Σαν να νικά επιτέλους ο Δαβίδ. Κι αυτή η νίκη επιτρέπει και σε μένα να μπορώ χωρίς τύψεις, να μαλακώσω, να ονειροπολήσω, να συγκινηθώ και να κλάψω. Γιατί οι Thievery Corporation είναι εκεί να μου πουν πως «δεν πειράζει, σε ομορφαίνει όταν κλαις». Και να φτάσει η γλύκα μέχρι το βάθος της ψυχής μου. Στο μεδούλι.

Οι Thievery Corporation επιστρέφουν στις 17 Ιουνίου στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού και μια μέρα μετά στη Θεσσαλονίκη, στη Βαβυλωνία του Μύλου. Τις συναυλίες θα «ανοίξουν» οι Ιmam Baildi, οι Penny & The Swingin' Cats και ο Boogie Belgique.

Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση: 30€
Ταμείο: 35€

Σημεία προπώλησης: viva.gr, public.gr, 123tickets.gr
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News