Αριστερά στη σκηνή, ο Μπάμπης. Φαρδύ τζιν, μαύρο κοντομάνικο με μια στάμπα-σωσία του Μπαρτ Σίμσον και βραχιολάκια στο δεξιό καρπό. Γένια γκρίζα και ταλαιπωρημένα, σαν αρμυρισμένες τρίχες ναυτικού. Αν δεν τον ήξερα, με τίποτα δε θα πίστευα ότι είναι τραγουδιστής. Δεξιά του, περίπου δύο μέτρα πιο κει, ο Φίλιππος. Μαύρο μποτάκι, ασορτί κοντομάνικο και γκρίζο σακάκι. Τα μακριά μαλλιά του, πιασμένα πίσω, θύμιζαν λίγο τον Ντάνιελ ντε Λούις στον «Τελευταίο των Μοϊκανών». Δυο φυσιογνωμικά αταίριαστες φιγούρες, παρά την κυριολεκτική και μεταφορική απόστασή τους, στα μάτια μου φαινόντουσαν ως ενιαίο σύνολο. Υποθέτω και οι υπόλοιποι που γέμισαν την περασμένη Παρασκευή την καινούργια μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης, το «Volver», αντιλαμβάνονται τον Μπάμπη Στόκα και τον Φίλιππο Πλιάτσικα ως ένα αρραγές σύνολο στο χώρο και στον χρόνο.

Τους Πυξ Λαξ δεν τους είχα δει ποτέ. Δε συγκαταλέγονταν στις μουσικές μου επιλογές, κυρίως διότι δεν άντεχα όλη αυτή την επιβεβλημένη στενοχώρια, αυτή τη μελαγχολία που απέπνεαν τα τραγούδια τους, αυτή την εναλλακτική καψούρα. Για την ακρίβεια, εξέφραζαν ό,τι μου προκαλούσε αλλεργία όταν ήμουν έφηβος. Μου φαινόταν ότι η «χαρά» και η «αισιοδοξία», έλειπαν από τους στίχους και το πεντάγραμμό τους. Φυσικά, είχα χάσει την τελευταία τους συναυλία στο ΟΑΚΑ το 2011. Παρόλα αυτά, πριν μια βδομάδα κάτι με οδήγησε να κλείσω τραπέζι. Το πρόγραμμα της Αθήνας, αυτό που παρουσιάζεται στο Γκάζι, ανεβαίνει για τρεις Παρασκευές (28/3, 4 και 11/4) στη Θεσσαλονίκη. Μόλις εμφανίστηκαν στο«Volver», υπό το αυθόρμητο και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, κατάλαβα αμέσως γιατί πήγα: η απουσία του τρίτου της παρέας, του Μάνου Ξυδούς.

Παρά την αμηχανία που είχαν στην αρχή, παρά το γεγονός ότι τους πήρε κάμποση ώρα να προσαρμοστούν στον χώρο, η παρουσία τους μου προκάλεσε θαυμασμό. Όση απαισιοδοξία θεωρούσα ότι εξέπεμπε η μουσική τους, άλλη τόση αισιοδοξία ένιωσα ότι ξεπηδάει από τη συνύπαρξη τους στη σκηνή. Γιατί ρε φίλε θέλει κότσια για να συνεχίσεις. Θέλει άντερα να αφήσεις την απώλεια πίσω και να προχωρήσεις μπροστά. Θέλει ψυχή για να μην εγκλωβιστείς στην απουσία και να επιβάλλεις τη δική σου ζωή στο θάνατο που παραμονεύει. Κι αυτή η επιμονή τους να τραγουδάνε είναι μια πράξη αισιοδοξίας. Τους έβγαλα το καπέλο. Γέμισα ουίσκι το ποτήρι, άραξα στην καρέκλα μου, πέταξα στη μπάντα τις σκέψεις μου, και τους χάρηκα. Τους χάρηκα πραγματικά, όσο ένα παιδί το πρώτο του χειμωνιάτικο παγωτό. Δε γινόταν να μην ταξιδέψω μαζί τους, παρότι προφανώς δεν ήταν φρέσκοι όπως παλιότερα. Δε γινόταν να μη σιγοψιθυρίσω μαζί τους, μολονότι cd τους δεν αγόρασα ποτέ. Δε γινόταν να κλείσω τα μάτια μου και να μην τους υποδεχθώ στον κόσμο μου, σαν μουσαφιραίους παλαιάς κοπής, με τα γλυκά του κουταλιού και το λικέρ τους.

Παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου. Τριαντάρηδες, που πέρασαν την εφηβεία τους νομίζοντας ότι είναι οι πρίγκιπες της Δυτικής όχθης, δεκαεξάρηδες (είσοδος 15 ευρώ με ποτό), που πρόλαβαν να είναι χαρούμενοι στην πόλη των τρελών. Άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που αναζητούσαν κάτι «έντεχνο» για το βράδυ τους, ερωτευμένα ζευγάρια που νοσταλγούσαν τις συναυλίες του συγκροτήματος, θαυμάστριες του Πλιάτσικα που είχαν reunion. Είτε ανέβαιναν όρθιοι στις καρέκλες και χειροκροτούσαν, είτε κάθονταν σιωπηλοί στο τραπέζι τους, όλοι μα όλοι είχαν αυτή την ανείπωτη χαρά στο βλέμμα τους: ήταν μαζί ξανά, ο Στόκας και ο Πλιάτσικας, ένωναν τις φωνές τους και πάλι.

Τους προβληματισμούς μου για την απουσία του Ξυδούς διέκοψε η Γεωργία Νταγάκη. Μαυροφορούσα, με την κρητική λύρα στα χέρια κι ένα γνήσιο τσαμπουκά που ξεσήκωνε την ψυχή σου, γοήτευσε το κοινό με το ταλέντο και τον δυναμισμό της. Ιδανική συντροφιά για τους δυο… Κάπου εκεί, το μυαλό μου κόλλησε σε αυτές τις δυο λέξεις. Άραγε, έψαχναν το φιλαράκι τους πάνω στη σκηνή; Περίμεναν πότε θα πιάσει το μικρόφωνο; Οι επιθυμίες τους ήταν δρομολόγια χωρίς επιστροφή; Μήπως αντί για πράξη αισιοδοξίας η παρουσία τους απλώς τιμάει το φίλο τους; Λες ο Στόκας να φορούσε το «missing person» για τον Ξυδούς; Εκείνη τη στιγμή, που οι σκέψεις έστηναν χορό, ακούω και τους δυο να τραγουδάνε «στα μάτια μας η φλόγα πώς να σβήσει, αφού μας γέννησαν οι πυρκαγιές, και ό,τι περιμένεις θα γυρίσει, θα γίνουν οι κατάρες μας ευχές».

Ρε μάγκες, σας λείπει ο Ξυδούς;

Info: Volver live stage, 26ης Οκτωβρίου 23 (περιοχή Σφαγεία), τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 50 20 81-2

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News