Επτασφράγιστο μυστικό ήταν το περιεχόμενο της ταινίας «Η Κατάκτηση», το αναμενόμενο, για τους Γάλλους κυρίως, οδοιπορικό του Νικολά Σαρκοζί προς την Προεδρεία της Δημοκρατίας. Ο σκηνοθέτης Ξαβιέ Ντυρενζέ κανόνισε να δώσει συνεντεύξεις μερικές μέρες πριν από την προβολή της ταινίας που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες και που ούτε καν στους Γάλλους δημοσιογράφους δεν είχε επιτραπεί να δουν για να γράψουν έγκαιρα κριτική.

Στο ρόλο του Προέδρου ο ελληνικής καταγωγής Ντενί Πονταλιντές (κατά σύμπτωση και ο Σαρκοζί είναι εγγονός Ελληνό-εβραίου από τη Θεσσαλονίκη, κάτι που τονίζεται στο φιλμ), ένας ηθοποιός που δεν μοιάζει ιδιαίτερα στον πολιτικό αλλά, όπως και ο Άντονι Χόπκινς στο Νίξον, με την κινησιολογία, μια μικρή μεταμόρφωση και το ταλέντο του, από ένα σημείο κι έπειτα, ξεσηκώνει το πνεύμα και την ψυχή του με πειθώ.

Η Κατάκτηση υιοθετεί τον τόνο της δραματικής κομεντί, με έμφαση στη θεατρικότητα της πολιτικής αρένας- ίσως γι’ αυτό επιλέχτηκε ο Νικόλα Πιοβάνι για να την επενδύσει μουσικά, φέρνοντας στο νου απόηχους τσίρκου από το σινεμά του Φελίνι. Όσοι πίστεψαν πως ο Ντυρενζέ θα ξέσκιζε τον Σαρκοζί, σε μια κίνηση ύπουλα στρατευμένου αριστερισμού ένα χρόνο πριν τις εκλογές, θα διαψευστούν. Ο σκηνοθέτης κρατά ίσες αποστάσεις με το Σαρκοζί και τους αντιπάλους του, αποφεύγοντας να σχολιάσει τους σοσιαλιστές και αντιθέτως επικεντρώνοντας στην ανελέητη εσωκομματική φαγωμάρα πίσω από τα παρασκήνια. Ο Ζακ Σιράκ παρουσιάζεται ως καρικατούρα, μια σκιά ενός υποκριτή με άκρατες τάσεις υστεροφημίας που περνιέται για μεγάλος άνδρας.

Βλέπει τη Σεσίλια, πρώην κυρία Σαρκοζί και θέλει να την πυροβολήσει. Τα βάζει με τη γυναίκα του γιατί η Μπερναντέτ Σιράκ συμπαθεί τον Σαρκοζί. Λέει στον Σαρκοζί: έχω κάνει πολλές μαλακίες, κι εκείνος του απαντά: «τότε, αφήστε με να κάνω κι εγώ μερικές. Σε μια άλλη σκηνή σχολιάζει τον ανερχόμενο Σαρκοζί λέγοντας χαλαρά, δεν είναι τρελός, απλώς μανιοκαταθλιπτικός. Υπάρχουν και χειρότερα. Ο Βιλπέν λέει για τον Σαρκοζί: «θα τον γαμήσω ασάλιωτο». Κι μόλις εξελέγη, φουρκισμένος μονολογεί: «και τώρα ο νάνος θα φέρει τη Γαλλία στο μέγεθος του». ο Σαρκοζί ιχνογραφείται ως ένας εξαιρετικά φιλόδοξος πολιτικός, κυκλοθυμικός και εκρηκτικός, χαρισματικός, φυσικά μεγαλοπιασμένος, και με το μάτι του να παίζει όταν βλέπει γυναίκες- σε μια από αυτές, επιχειρώντας να τη ρίξει, τις λέει πως οι όλοι οι πολιτικοί είναι σεξουαλικοί δυναμίτες. Κάποια στιγμή, απευθυνόμενος στους συνεργάτες του, τους θυμίζει πως είναι Φεράρι και οφείλουν, όταν ανοίγουν το καπό του, να φοράνε τα άσπρα γάντια τους. Η σχέση του με τη Σεσίλια είναι ανοιχτή για συζήτηση. Ο σκηνοθέτης της ταινίας υποστηρίζει πως αν ήταν η Κάρλα Μπρούνι, δεν θα ήθελε να δει τον σύζυγο της να αγαπάει με πάθος και τάσεις διεκδίκησης μια γυναίκα που ερωτεύτηκε έναν άλλο άντρα (τον Ρισάρ Ατιάς) και να τον εγκαταλείπει. Στην ταινία ωστόσο, δεν βγαίνει κάτι τέτοιο με καθαρότητα. Αντίθετα, ο Σαρκοζί αναζητά τη γυναίκα του κυρίως όταν έχει απόλυτη ανάγκη τις οργανωτικές της ικανότητες και ειδικά όταν πρέπει να την έχει στο πλάι του, όπως όλοι οι πολιτικοί με αρχηγικές βλέψεις.

Ειρωνικά επίκαιρη είναι η επισημοποίηση της εγκυμοσύνης της Κάρλα Μπρούνι, παραμονές της προβολής της ταινίας, και μάλιστα με έμμεσο τρόπο, μέσω ενός συγγενούς της. έχοντας δει την ταινία, κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από το ασυναγώνιστο ταλέντο του Σαρκοζί να μετατρέπει τη ζωή του σε συνεχές coup mediatique που λένε και οι Γάλλοι, δηλαδή σε ένα αστραπιαίο φλας για τα μέσα ενημέρωσης, και αν χρειαστεί, σε ένα reality για ευρεία κατανάλωση, με τις κάμερες πανταχού παρούσες για να απαθανατίσουν τον δελφίνο που έγινε πρώτος κύριος. Είναι δυσάρεστο να ετοιμάζεσαι να γίνεις πατέρας και ο κόσμος να νομίζει πως το κάνεις για την ψήφο. Αυτό ίσως πληγώσει την Κάρλα ακόμη περισσότερο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News