Βρήκα πόση τύχη γενικά και ειδικά με περιβάλει, όταν άκουσα το τραγούδι «Το γλυπτό» του Άρη Δαβαράκη, τη νύχτα της Τρίτης στο αυτοκίνητο. Όταν τέλειωσε, ήξερα πως δεν θα ήθελα να το είχα ακούσει αλλού πουθενά, παρά μόνον εκεί. Στον τόπο μου δηλαδή. Ένα ωραία συνδυασμένο δώρο ήταν, ακριβώς όπως το «μόνο ένα λεπτό» που περιγράφει ο Άρης στους στίχους του. Γιατί καθώς φαίνεται, όταν υπάρχουν τέτοιες μουσικές, οι συντεταγμένες μου δεν είναι λάθος, όσο κι αν είναι οι διαδρομές μου. Και η επιβεβαίωση αυτή, δώρο είναι.

Ύστερα ήρθαν οι σκέψεις. «Πώς να ήταν άραγε ο Άρης όταν το έγραψε; Ερωτευμένος; Σε σχέση; Και τα δύο;», «Τον ξέρω. Γιατί δεν τον ρωτάω;» Έκανα να πιάσω το τηλέφωνο. Το φανάρι πρασίνισε σαν να΄λεγε νευρικά «Φύγε. Ας τον άνθρωπο.» Έφυγα αλλά το τραγούδι έμεινε μαζί μου. Στο πρωινό ξύπνημα, στην πρώτη σκέψη της μέρας προς εκείνον, όταν το σπίτι φόραγε τα γιορτινά του, στην αναμονή…

«Με κοιτάς σαν δικό σου γλυπτό και κρατά όλο αυτό μόνο ένα λεπτό». Μ’ έχεις σαν να με έφτιαξες εσύ, μα μ’ έχεις για λίγο… Έτσι το προσαρμόζω εγώ, έτσι το μεταφράζω. Εσείς;

*Το καινούριο τραγούδι Το γλυπτό σε στίχους του Άρη Δαβαράκη και μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, ερμηνεύει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News