Ένα μήνα έλειψα από τα της Αθήνας και βρήκα τον κόσμο ανάποδα. «Φεύγουν» τον Λούκο, λέει, και το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο Άδωνις Γεωργιάδης και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θυμούνται ενάμιση μήνα μετά (έκανε πρεμιέρα στις 14 Ιουλίου) τον «Αθανάσιο Διάκο» της Λένας Κιτσοπούλου στο Φεστιβάλ Αθηνών και σηκώνουν τα λάβαρα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Ωραία, κατεβάστε τα τώρα και ψυχραιμιστείτε. Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ας τα πάρουμε από την αρχή.

Καταρχάς, δεν καταλαβαίνω πως και γιατί «θυμήθηκαν» στις αρχές Σεπτεμβρίου μια παράσταση που παίχτηκε στα μέσα Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών – κι ενώ «παίζεται» ακόμα το θέμα ή όχι της παραμονής του Γιώργου Λούκου στη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ. Γιατί το θέμα «Κιτσοπούλου» μου θυμίζει έντονα το λαϊκό ρηθέν, «χτυπάω τον γάιδαρο για να ακούσει το σαμάρι». Αλλιώς, να παραδεχθούμε ότι τα ηθικά και πατριωτικά αντανακλαστικά κάποιων είναι πραγματικά βραδυφλεγή. Γιατί δεν ξέσπασε ο σάλος που έχει ξεσπάσει τώρα, τότε, όταν παιζόταν η «ανίερη» παράσταση;

Δεύτερον, έχω καταλάβει καλά ότι τίθεται ζήτημα λογοκρισίας ως προς το περιεχόμενο του έργου της Λένας Κιτσοπούλου «Αθανάσιος Διάκος» καθώς «παρουσιάζει με απαξιωτικό τρόπο τον ήρωα της Επανάστασης ως άνθρωπο και οικογενειάρχη»; Λοιπόν, φίλτατοι, σας έχω καλύτερη λύση από τις επερωτήσεις στη Βουλή και τις δημόσιες πολιτικές τοποθετήσεις. Πολύ δημοκρατικούς σας βρίσκω. Ρίξτε την ανόσια καλλιτέχνιδα στην πυρά! Λιθοβολίστε τη παραδειγματικά στην πλατεία Συντάγματος! Κουρέψτε τη γουλί και περιφέρετέ τη στις καλλιτεχνικές γειτονιές να την βλέπουν και κάτι άλλοι «προοδευτικοί» και να συνετίζονται! Κάντε της φάλαγγα για να «σπάσει», μετά να γράψει δημόσια επιστολή μεταμέλειας και αποκήρυξης του βδελυρού έργου της και στη συνέχεια να το ξαναγράψει με τίτλο, «Αθανάσιος Διάκος: αυτόν τον ήρωα ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε»!

Νομίζω πρέπει να συνέλθουμε συλλογικά. Ο «Αθανάσιος Διάκος» είναι ένα καλλιτεχνικό έργο, μια μυθοπλασία, που δανείστηκε ένα γνωστό ιστορικό πρόσωπο για να το μεταφέρει στο σήμερα, καλλιτεχνική αδεία. Κάθε καλλιτεχνικό έργο πρέπει να κρίνεται ως έχει κι όχι να υπόκειται στις συμπληγάδες μιας σκοταδιστικής λογοκρισίας. Κι αν έχει μια κάποια αξία, λάμπει αυτόφωτο στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Αν όχι, σβήνει πάραυτα σαν διάττων αστέρας. Προσωπικά, δεν αγοράζω το καλλιτεχνικό προϊόν «Λένα Κιτσοπούλου». Ούτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα βρεθώ στη θέση να την «υπερασπιστώ» -ειδικά, όταν πριν από ενάμιση μήνα της έσερνα, πάλι, τα εξ αμάξης ως προς το αποτέλεσμα του νέου καλλιτεχνικού της διακυβεύματος, του «Αθανάσιου Διάκου». Αλλά, να, κάτι τέτοιες μέρες που ο λαϊκισμός φορά το ταιριαστό κι επικίνδυνο ιμάτιο του σκοταδισμού, θυμάμαι τον αναγεννησιακό Βολταίρο και τη βαθιά δημοκρατική του ρήση, «θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου».

Διαβάστε επίσης: Το "φαινόμενο Λένα".

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News