Δείτε εδώ τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της Έλενας Παπαδημητρίου

Αναμφισβήτητα ήταν το πλέον αναμενόμενο συναυλιακό γεγονός της χρονιάς. Ένα μουσικό απωθημένων χιλιάδων εξ ημών που έγινε πραγματικότητα. Οι Red Hot Chili Peppers στην Ελλάδα.  Και, τελικά, ήρθε, τη ζήσαμε και ήδη μπορούμε να γράψουμε γι’ αυτήν. Με τραγούδια… ορόσημα της rock μουσικής, με funk που τσακίζει κόκκαλα, με μπασίστα που απολαμβάνει τους υπόλοιπους από την κορυφή έχοντας λιγοστή παρέα και τραγουδιστή  έσω-έξωστρεφή, τα «πιπέρια» έδωσαν μία μοναδική παράσταση που σε κρατούσε σε ρυθμό όλο το βράδυ.

Βέβαια χρειαζόταν να ξεπεράσεις λίγο τα νεύρα από την (αν)οργάνωση μέχρι να φτάσεις στη θέση σου. Χιλιάδες κόσμου να οδηγείται στην αρένα από κάτι μικρές πόρτες εξωτερικά που δημιουργούσαν ουρές για πλάκα. Ωστόσο φτάσαμε, ηρεμήσαμε και απολαύσαμε μία μοναδική παράσταση.

Με οδηγό το εμβληματικό μπασίστα Flea ο ρυθμός σε κυρίευε και μία θύελλα χορού απλωνόταν από άκρη σε άκρη στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ο Flea και ο Steve Harris των Iron Maiden είναι οι δύο μπασίστες που στα δικά μου μάτια ορίζουν στον μέγιστο βαθμό την μουσική και την σκηνική παρουσία μίας μπάντας. Δεν θα μείνω στα τραγούδια που δεν ακούσαμε και μας έλειψαν (Snow, Around the World) αλλά θα σταθώ στη γενική αίσθηση που άφησε η συναυλία. Διασκέδασα με την ψυχή μου και οι RHCP έφτασαν κοντά – όσο καμία άλλη μπάντα που έχω δει στην Ελλάδα – στο καταιγιστικό live των ACDC πριν από λίγα χρόνια.

Μαγική στιγμή το Under The Bridge. Γύρισαν σπίτι με χαμόγελο, άρα όλα καλά. Για μένα. Άλλωστε οι συναυλίες είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Όσο κόσμο κι αν έχει δίπλα του. Τους περιμέναμε χρόνια και δεν μας απογοήτευσαν. Ό,τι καλύτερο το φετινό καλοκαίρι, μαζί με τους Kasabian, τον ορισμό του φρέσκου στα δικά μου αυτιά πριν από λίγους μήνες. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News