«Οι σκηνοθέτες είναι οι αρχιτέκτονες του κινηματογράφου». Ο Φεντερίκο Μπαμπίνα είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να εξηγήσει με ακρίβεια και στην κυριολεξία τι ακριβώς εννοεί με αυτή τη φράση. Ή, τουλάχιστον, είναι ο μόνος που έχει επιχειρήσει να μεταμορφώσει τον χαρακτήρα 27 σκηνοθετών που αγαπά σε αρχιτεκτονικά σχέδια. Γιατί είναι γραφίστας, εικονογράφος και αρχιτέκτονας. Ή, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, «όταν είναι αρχιτέκτονας έχει πάθος για την εικονογράφηση και όταν είναι γραφίστας είναι ερωτευμένος με την αρχιτεκτονική».

Και επειδή είναι ένας άνθρωπος με πολλά πάθη και μπόλικη φαντασία, έχει δημιουργήσει πολλές εικονογραφήσεις στις οποίες μετουσιώνει πρόσωπα, ιδέες, μουσικούς, ρήσεις των μεγάλων αρχοτεκτόνων του 20ου αιώνα, ό, τι πυροδοτεί αυτή τη φαντασία, σε αρχιτεκτονικά σχέδια. Εχει βρει –και εικονογραφήσει– τη σύνδεση ανάμεσα στα κτίρια και τις στάσεις Καμασούτρα, ανάμεσα στον πύργο του Αιφελ και μία καμηλοπάρδαλη, ακόμα και ανάμεσα σε ένα τσεκούρι και ένα ζώδιο. Αλλά στη σύνδεση της αρχιτεκτονικής με τον κινηματογράφο υπάρχει κάτι πιο χειροπιαστό από την επίδραση που μπορεί να έχει ένας πίνακας του Σαλβαδόρ Νταλί ή ένα τραγούδι του Φρέντι Μέρκιουρι στην αρχιτεκτονική.

«Πάντοτε με ενθουσίαζε η σχέση ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και το σινεμά, ειδικότερα η ισορροπία ανάμεσα στον χώρο και τη δράση», δήλωσε ο ιταλός καλλιτέχνης σε συνέντευξή του, τον Οκτώβριο του 2014, στο περιοδικό μόδας και διακόσμησης Swide. Οι αρχιτέκτονες σχεδιάζουν έναν χώρο όπου δρουν και κινούνται οι άνθρωποι και οι σκηνοθέτες σχεδιάζουν ένα χώρο όπου δρουν οι ηθοποιοί και στον οποίο μεταφέρονται οι θεατές.

«Οι σκηνοθέτες χτίζουν ιστορίες, οι οποίες, όπως και τα κτίρια, περικλείουν τον θεατή και τον μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο. Καθένας με το δικό του στυλ, τη γλώσσα του και την αισθητική του, σκέφτεται, σχεδιάζει και χτίζει χώρους και ιστορίες οι οποίες μας στοιχειώνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας». Και αυτό που έχει κάνει ο Μπαμπίνα, είναι η εικονογράφηση –και άρα επέκταση- της επίδρασης που έχει η ταινία στον θεατή.

Βλέποντας το «σπίτι» του Φεντερίκο Φελίνι μεταφέρεσαι αυτομάτως στον υπερρεαλιστικό του κόσμο, θυμάσαι το παιχνίδι με το φως και τις σκιές και το ύφος που θυμίζει άλλοτε τσίρκο και άλλοτε καμπαρέ. Το μωβ σπίτι του Τιμ Μπάρτον -με κοφτερές γωνίες και δέντρα αντί για θεμέλια- όπως και ο κόσμος του σκηνοθέτη, είναι αισθητικά ανατριχιαστικό και κάπως αποτρόπαιο με έναν τρόπο, όμως, που δεν σε απωθεί αλλά σε προσκαλεί να το ανιχνεύσεις.

Το σπίτι του Ντέιβιντ Λιντς, από την άλλη, δεν σε καλωσορίζει ακριβώς, αλλά, μάλλον, στέλνει προειδοποιητικά μηνύματα για το τι θα συναντήσεις πίσω από τις κόκκινες κουρτίνες που κουνιούνται. Μπορεί, τελικά, όπως στην «Οδό Μαλχόλαντ» (2001) να είναι ένας νάνος, μπορεί και να είναι απλώς ένα όνειρο. Αλλά το όνειρο δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα όπως θέλει να μας πείσει μέσα από τις ταινίες του ο αμερικανός σκηνοθέτης.

Οι κόσμοι των σκηνοθετών δίνουν τροφή στον Μπαμπίνα ο οποίος λατρεύει να παρατηρεί την αισθητική τους και τα μοτίβα των έργων τους και να τους δίνει άλλη μορφή. Δεν πιστεύει στην έμπνευση. «Οι ιδέες είναι εκεί και μας περιμένουν, το πρόβλημα είναι ότι συχνά δεν μπορούμε να τις δούμε», έχει πει. Πώς τις αντικρύζουμε; «Βλέποντας τον κόσμο ανάποδα. Έτσι ξυπνάς από το ναρκωμένο όραμα». Και αφού βρει τι θέλει να πει μέσα από κάθε σχέδιο, τότε ξεκινά την έρευνα που θα καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο θα περιγράψει και εξηγήσει το νόημα του σχεδίου του.

Οι επιλογές που θα κάνει από κει και πέρα καθοδηγούνται από διαφορετικούς λόγους και σκοπιμότητες. Δεν υπάρχει ένας κανόνας. Υπάρχουν μόνο τα ερεθίσματα που κινητοποιούν τη φαντασία του. Ούτε υπάρχει μία μόνο μέθοδος. Χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό τεχνικών και προγραμμάτων, από σχέδιο στο χέρι μέχρι διανυσματικά γραφικά και προγράμματα δημιουργίας τρισδιάστατων μοντέλων. «Αυτά τα διαφορετικά συστατικά μού επιτρέπουν να δημιουργήσω ένα μίγμα και να πετύχω την ατμόσφαιρα που θέλω», δήλωσε ο αρχιτέκτονας – εικονογράφος που εργάζεται στη Βαρκελώνη. Η εικονογράφηση τον μαγνήτισε από τότε που ήταν μικρό παιδί. Μεγαλώνοντας, εικονογράφησε παιδικά βιβλία, ύστερα κόμικς και μετά -μέσα από την εικονογράφηση- ανακάλυψε την αρχιτεκτονική. Και για τον ίδιο, κατά μία έννοια, κάθε αρχιτέκτονας θα έπρεπε να είναι και γραφίστας.

«Με ενθουσιάζει η ιδέα της ανάμειξης της αρχιτεκτονικής με την εικονογράφηση. Να μεταμορφώνεις την αρχιτεκτονική σε εικόνα και τις εικόνες σε αρχιτεκτονική», έχει δηλώσει

Η δουλειά του είναι να εντοπίζει και να αποκαλύπτει τις αμέτρητες διασυνδέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μορφές τέχνης. Αυτή τη φορά, με τη σειρά «Archdirector», έχει καταφέρει σε μία μόνο εικόνα να αποδώσει την αισθητική κάθε σκηνοθέτη, την προσωπικότητά του και το ύφος των κινηματογραφικών έργων του, όπως τα αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο. Αλλά σύμφωνα με τον Μπαμπίνα, είναι οι μικρές λεπτομέρειες –τα περιστέρια του Τζιμ Τζάρμους, ο φακός του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, τα ξύλινα σκηνικά του Λαρς Φον Τρίερ- αυτές που δίνουν το μοναδικό στίγμα των σκηνοθετών, όπως και των αρχιτεκτόνων. Αναζητείστε τις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News